Goden met geschoren benen

Zelfs al likt de natie nog de wonden omdat Wout en Remco zondag geen goud scoorden op het WK tijdrijden, ik loop gelukzalig glimlachend rond. De Italianen hebben weer eens het verschil gemaakt en ons lik op stuk gegeven. Ze kunnen meer dan pasta, pizza, ijsjes en goeie koffie afleveren, dames en heren. Ze zijn de nieuwe wereldheersers.

Of was u de topprestaties van de voorbije maanden al vergeten? Moaneskin verraste vriend en vijand met ‘Zitti e Buoni’ in mei 2021. Gevolg: Italië behaalde de overwinning op Eurosong. Luttele weken later schudden ze het gevaar op het EK voetbal meesterlijk van zich af. De verbetenheid van de Britten ten spijt, pareerde doelman Gianluigi Donnarumma de meest cruciale aanvallen op doel. Gevolg: de EK-titel was binnen. Het mag dus niet verbazen dat gli Italiani er tijdens een koers op Vlaamsche bodem een vervolg aan hebben gebreid.

Niet dat ik wakker lig van het wielrennen of de hele gekte die ermee gepaard gaat. Eerlijk is eerlijk: ik heb de voorbije weken zelfs duchtig gezeurd over de impact op de omgeving. Brugge leek een belegerde vesting. In ijl tempo werden her en der rijstroken heraangelegd en bermen opgepoetst als hing ons leven ervan af. De stad moest en zou schitteren, terwijl menig brave Bruggeling door dat festijn zeven dagen parkeerverbod op tal van plaatsen moet uitzweten. Om nog maar te zwijgen over de omleidingen en vele agenten die op kruispunten hitsig op een fluitje stonden te blazen.

Ik weet waarover ik spreek, want onze stulp ligt op een slordige anderhalve kilometer van de finish. In rechte lijn. De wielergoden zijn stuk voor stuk, strak in het pak, gefocust en met geschoren benen voor mijn deur gepasseerd. Tot het zover was, had ik geregeld het gevoel dat het WK ‘flikken opjutten’ en ‘nog snel oversteken waar het niet mag’ liep. Iedereen moest ergens gram halen en er waren kleine middenstanders die zelfs hun zaak sloten omdat die door de WK-verkeersstroom quasi onbereikbaar werd. Dat suckt een beetje, om het schoon te zeggen.

Maar van repetitief gezaag wordt geen mens beter, dus we drijven het niet op de spits. Ik heb mijn deel verteerd en in aanloop naar de race toch stiekem genoten van het gepeupel in de straat. Hoe ze hun klapstoeltjes zondag perfect positioneerden. Het zoveelste blikje bier open trokken. Hardop pronostieken voorlazen, met één oog op de smartphone, wijl de renners al onderweg waren van Knokke naar Brugge. Hoe de kreet ‘Wout’ gedurig weergalmde en ‘Remco’ evenzeer. Hoe de fanbase van De Prins van Schepdaal declameerde dat het goud zou worden. Hoe ze daar naar uitkeken en de ziel uit hun lijf schreeuwden toen de Belgen op het tarmac voorbij stoven. Op doordeweekse dagen zou je aan zo’n snelheid meer boetes verzamelen dan een maandloon torsen kan.

Toch werd de wedstrijd op het eind in het voordeel van de Italianen beslecht. van Aert passeerde als voorlaatste, Filippo Ganna sloot de hekken. Luttele minuten later wisten we dat hij de buit binnen had en Wout en Remco op het podium achter zich liet. Waarna de Italiaanse driekleur op ’t Zand geheven werd en ‘Fratelli d’Italia’ weerklonk in de Hanzestad.

Ik weet dat de aanhangers van Evenepoel en van Aert nog steeds vloeken en het liever anders hadden gezien. Niks mooier dan sporthelden die op eigen bodem gloriëren, maar het spreekwoord zegt: de laatsten zullen de eersten zijn. Zo is het gegaan. We weten nu officieel dat Italië de strafste rockgoden aflevert, de taaiste voetballers uitstuurt en de koningen van het baanwielrennen maakt. Samen met hun overheerlijke keuken en niet te versmaden koffie zijn ze de ambassadeurs van la bella vita. Ik weiger er nukkig om te zijn of – zoals die ene verslaggever– te schrijven dat Ganna ons feestje verpest heeft. Perche non è vero.

Als ik ergens om treur, dan louter om de batterij van mijn camera die uitviel toen de snelste, de meest gedisciplineerde en ook de winnaar, langs mijn neus passeerde. Ik kon niet meer afdrukken en heb die briljante foto van Ganna dus niet gemaakt. Maar een fikse dosis ijsjes, pizza en pasta en goden met geschoren benen doen zo’n leed behoorlijk snel vergeten.

(foto © Fabio Ragagnin)