Brugge

De laatste wandeling

De herfst is begonnen maar het voelt alsof de zomer een inhaalbeweging maakt. Alsof ze nog wil zeggen: hop, naar buiten, omhels de warmte, proef het najaar. Maar ik weersta de lokroep. Ik zit binnen en lees ‘Wolf’. Het boek ligt open, ik ben erin gedoken en kan het niet meer wegleggen.

Je kwam elke dag niet terug.

Wolf verdween op een decemberdag in 2012. Hij was een nakomertje bij de Taveirnes, wat ze in onze regionen zo mooi een ‘kakkernestje’ noemen. Maar niet alle kakkernestjes in een gezin omhelzen het leven zoals wij het op zonnige dagen doen. Wolf had een eigen kijk op dit bestaan en wou er op een eigen manier een punt achter zetten. Dat weten we nu, door de meesterlijke apologie die grote zus en auteur Lara uit zijn laatste dagboek puurde, jaren na zijn dood.

Je kwam elke dag niet terug.

Met ‘Wolf’ heeft Lara haar broer stap voor stap terug tot leven heeft geschreven. Respectvol, liefdevol, lyrisch, soms kwaad en verbijsterd, maar nooit verwijtend. Omdat liefde overwint na de zwaarste storm. De kaft van Wolfs roman kreeg niet toevallig afgeronde hoekjes, zoals die van het Moleskine-dagboekje dat hij in Lapland achterliet. Het papier van het boek heeft dezelfde vaalgele kleur. Door die details en het magistrale proza overklast ‘Wolf’ naar mijn gevoel bijna elke publicatie van 2024. In het verhaal duiken, is Wolf voelen, tot leven lezen en voorzichtig omarmen.

Je kwam elke dag niet terug.

Ik klap het boek na 30, 40 pagina’s even dicht. De emoties borrelen op en zullen dat tot aan de laatste alinea blijven doen. Ik zie, nog duidelijker dan een dik uur geleden, de witte letters op de cover staan: WOLF. Daarachter het nachtblauwe uitspansel en het kompas, zoals Wolf het ook op zijn eigen Moleskine-schrift stiftte. Hij is niet echt weg. Maar…

Je kwam elke dag niet terug.

De eerste keer dat ik zelf over Wolf hoorde, zat ik met Lara aan tafel, jaren geleden. We dronken thee in het dijkhuisje langs de vaart waar ze woonde. We praatten over schrijverschap, dromen en de kracht van liefdesverdriet. Over dingen waarop je geen grip hebt in dit leven. Toen kwam hij ter sprake: de jongste thuis, die altijd een beetje naast iedereen had gelopen. Wolf die graag werd gezien, schrijver wou worden, grote dromen droomde en toch eeuwig de kleinste bleef. Die onverwacht en onbegrijpelijk de vlucht vooruit nam en alle lijnen met het thuisfront doorknipte. Zomaar, op een dag. De trein naar Schiphol. Het vliegtuig naar Zweden. De treinrit naar het hoge noorden. De laatste wandeling naar het zelfgekozen einde. Dag, Wolf…

Pas een half jaar later zou dat verloop ook in zijn thuisstad opgehelderd raken.

Je kwam elke dag niet terug.

Lara vertelde me in het dijkhuis over de vele levenslijntjes van Wolf met een betoverende, zachte stem. Haar ogen bleven als bij wonder glashelder. Geen tranen. Ik weet nog dat ik dacht: hoe hou je het droog, als je zo’n verhaal weer eens moet vertellen? Hoeveel keer hééft ze het al verteld? En kan dat ooit zonder te breken?

(Mensen breken soms zonder dat anderen het zien, weet ik ook. Het is het stukje Wolf in elk van ons.)

Ik gaf Wolf na het gesprek met zijn zus een prominente plek in een uitgeschreven interview en mijmer nog geregeld over wat Lara toen zo treffend verwoordde. Dat haar kleine broertje bij leven wel vaker over ‘verdwijnen’ had gesproken en altijd een tikje anders was geweest. Maar dat niemand zo’n drastische wending had zien aankomen.

Nu is het boek er, als eerbetoon aan hem, geschreven door haar.

Als de afgelopen jaren me iets hebben geleerd, dan is het wel dat niks zomaar ineens weer miraculeus licht gaat geven.

Lara heeft Wolf op 236 bladzijden zachtjes tot licht gepend en zijn eigen stem gegeven, voor altijd. Het is literatuur die snijdt, huilt en heelt. Het is het dekentje dat een onmetelijk en ongeneeslijk verdriet heel even toedekt. Het is de helderheid, de houvast en de hoop wanneer de rest er even niet meer toe doet.

Society, you’re a crazy breed
I hope you’re not lonely
without me

‘Wolf’ van Lara Taveirne is verschenen bij Prometheus

De vriendelijke slager

De zomer hangt in de lucht. De geur van zonnebrandolie en brochettes-gegrild-op-houtskool ook. Om het vakantiegevoel aan te wakkeren, organiseert de jeugdbeweging van de jongste een junibarbecue. Lees meer

Je suis kiwi

Het is een kille herfstavond als ik de man in de lobby van een viersterrenhotel zie passeren. Wij zijn bezoekers en drinken gewoon een glas. Hij logeert hier als invité, is al lichtjes aangeschoten en laveert waggelend tussen het pluche en de sofa’s. Meteen valt me iets op: een immense tattoo op zijn gezicht, van voorhoofd tot kin. Lees meer

Het vliegje op de reling

Ik beken: ik ben het voorbije weekend voor het eerst in mijn leven naar een voetbalmatch geweest. Zo’n echte match, weet u wel, in een stadion met duizenden stoeltjes, veel gras, twee gigantische goals en 22 spelers op het appel. Cercle Brugge moest het opnemen tegen AA Gent in speeldag drie van de Jupiler Pro League. Lees meer

Waar blijft de helikopter?

2 april 2023. Het is amper 5 graden buiten, het is grijs, het waait. Geen weer om een lentehond door te jagen. Maar Brugge zindert en de ‘grote helikopter’ cirkelt traditiegetrouw boven ons huisje. Vandaag vertrekt Vlaanderens mooiste opnieuw in Brugge. Lees meer

De tatoeëerder-filosoof

“Lukt het zo, met je arm plat op het krukje?”, vraagt de tatoeëerder.

Ik knik. Het moet lukken. Het is al de zesde afspraak in de studio maar ik laat de lijnen dit keer zetten met een klein hartje, vanwege de schroom over een stuk lichaam waar ik niet tuk op ben.  Lees meer

bene van eeghem blog

John, George en Nana

Het is nat en kil wanneer ik langs de schreeuwerige vitrines in half lege winkelstraten drentel. De gezichten die rondlopen zijn gemaskerd, lichtjes die her en der fonkelen kunnen de latente leegheid niet wegvegen. Kerst is niet meer wat het is geweest. Lees meer

bene van eeghem blog

Goden met geschoren benen

Zelfs al likt de natie nog de wonden omdat Wout en Remco zondag geen goud scoorden op het WK tijdrijden, ik loop gelukzalig glimlachend rond. De Italianen hebben weer eens het verschil gemaakt en ons lik op stuk gegeven. Lees meer

bene van eeghem blog

Zoals Leonardo

Een mens verlegt grenzen in crisistijd. Na 35 lockdowns zijn de meesten onder ons nog net niet tilt geslagen en gaan we moedig gefnuikt door het leven. We suffer in style, met beperkte sociale contacten, beperkte ontspanningsmogelijkheden en beperkte perspectieven op om het even wat. Lees meer

bene van eeghem blog

Gentleman met hesje

Hoe sterk is de eenzame fietser
die kromgebogen over zijn stuur
tegen de wind
zichzelf een weg baant

Het zinnetje flitst door mijn hoofd wanneer ik voor de elvendertigste keer over de kasseien van mijn stad dokker met mijn tweewieler. Lees meer