Herfst, zeezucht en Bonnie

Iets na zeven uur gaat de zon vandaag onder, lees ik op Google. Het is een herfstavond zonder gelijke. De zon straalt zacht, een waaier van kleuren siert de bomen die hun laatste restjes blad nog moeten afgeven. Ik por de kinderen en zeg dat we moeten vertrekken. Ze weten dat tegensputteren geen zin heeft. Mama wil de zon zien zakken in de zee.

Kort voor zeven uur zijn we op post. We parkeren aan de stormkering, een zachte bries doet de touwen tegen tientallen masten van aangemeerde zeilboten tikken. Het is een bezwerend concert dat de natuur zelf in gang zet. Intussen kleurt het zwerk oranje. We gaan het staketsel op, stappen helemaal tot aan het eind. Daar aan de vuurtoren, in volle zee, gebeurt het. Het is het wonder waar we net zoals de vissers nooit genoeg van krijgen. Hun lijnen liggen uit, ze roken een sigaret, keuvelen heen en weer. En dan kijkt iedereen plots in dezelfde richting. De zon werpt de laatste restjes warmte over dit stukje aardbol, doet de hemel dieprood kleuren en duikt dan het ruime sop in. Het gouden uur begint.

Of we nu iets kunnen gaan eten, oppert de jongste, want de zon is intussen écht wel weg. Ik snap zijn ongeduld. We maken rechtsomkeer en stappen terug naar de jachthaven. Wat later nestelen we ons aan een tafeltje van een kroeg die wat weggedoken in het maritieme decor ligt. Deze plek heeft lak aan franje en heet mensen zonder onderscheid welkom. Je eet hier geen haute cuisine à la carte of exquise desserts, maar snacks zoals die aan zee horen te zijn. Pretentieloos en met liefde bereid. Het oude havenmeesterhuis leent zich perfect voor eenvoudige joie de vivre.

Iedereen kent iedereen, er wordt hardop gelachen en gepraat. Zoon- en dochterlief overlopen de gerestylede kaart. Het valt hen op dat er dingen veranderd zijn, mooier gemaakt. Zo leuk, zegt de oudste, want het was lang geleden dat we hier waren. Lockdowns en andere stoorzenders hielden ons weg van Steiger 16, weg van de kibbelingen en visreepjes die ze hier dagvers serveren. Maar die ergernis is wijlen. De kroeg leeft terug, wij herleven mee.

Zoonlief kiest voor gefrituurde mosselen, zijn zus wil liever garnaalkroketten met salade. Of er ook nog frisdrank vanaf kan? Ik stem in. Wanneer de drank op tafel verschijnt en de jongste victorie kraait omdat hij het gratis wifinetwerk ontdekt heeft, geef ik mijn ogen de kost. Ik geniet van de kadertjes met zicht op het Blankenberge uit vervlogen tijden. Van de bierviltjes die wiebelende tafeltjes op hun plek houden. Van de ramen waarop condens vrij spel krijgt. Van het rumoer dat aanzwelt en de waardin die in de keuken brult dat het een zotte boel is vanavond. Van de mannen aan de tafel naast ons – ze komen uit Oostende – die poneren dat de ‘haptjes ier vèèle beter smaken’ dan elders.

Er weerklinkt nog een geanimeerd gesprek van een kliekje aan een tafel verderop. De volle glazen lopen er leeg. Deze ambiance hebben ze gemist, zeggen ze, en ze brullen luidkeels mee met de klassiekers van Queen, A-ha en Toto op de radio. Ze vragen de uitbaatster of de muziek ‘e strèptje luuder’ kan, want hé, het is vrijdagavond?

De zaakvoerster houdt glimlachend het been stijf. Geen knallende muziek, het CO2-gehalte én de decibels dienen gehandhaafd. Wanneer ze wat later de bestelling naar onze tafel brengt, zegt ze dat ze blij is om ons terug te zien. Het was inderdaad veel te lang geleden. Bonnie Tyler zingt intussen de longen uit haar lijf – a total eclipse of the heart. Ineens flikkert het licht in de kroeg onheilspellend, deemstert de stem van Bonnie zomaar weg en valt de stroom uit.

De plotse stilte werkt bevreemdend. Stamgasten grinniken, ik ben perplex. Mijn nazaten tokkelen achteloos verder op de smartphone en dan springt het licht weer op. Er is handgeklap, gefluit, glazen worden tegen elkaar getikt en de buren aan het belendende tafeltje halen opgelucht adem. Zo gaat het leven in Steiger 16 zijn gang.

Wanneer we met gevulde magen buitenstappen, is het al pikdonker. De dagen worden korter in deze tijd van het jaar, maar we voelen ons ondanks het duister doodgewoon gelukkig. Zalige herfstavonden overtreffen immers de meest zorgeloze zomers aan zee. In de verte schreeuwt een meeuw boven de einder. Ik wed dat hij hetzelfde wil zeggen.