bene van eeghem blog

Ostende, bonsoir

Ze zeggen van de zee dat ze je een leven lang in de ban houdt. Dat wie aan de kust geboren wordt, er altijd naar terugkeert. Zoals ik. Wanneer de zandzoekers zijn verdwenen en de kuststrook ’s avonds weer zichzelf wordt, slenter ik door de straten van de koningin der badsteden. Ze fascineert me voor de honderdste keer. Met ruwheid en historische grandeur. Met de mensen en de meeuwen. De schreeuwers, de harde bolsters, de zachte zeebonken.

Ik zie ze zitten in de kroeg aan het Pauluspleintje. De gevel van het pand heeft iets Scandinavisch, veelkleurig, met muurschilderingen en boeddhistische gebedsvlaggetjes eroverheen. De uitbater is van een gezegende leeftijd, een legende in de stad. Gaat prat op een unieke setting waar bric-à-brac, waardevolle meubels en boeken over filosofie en geschiedenis tegen elkaar leunen. In dat decor schenkt hij de glazen vol en wast hij de lege af. De wereld reikt niet veel verder dan zijn toog, maar hij draagt geschiedenis met zich mee die je in elke kier van deze plek tot leven voelt komen.

Wat later op de avond schuiven we door richting de Spaanse herberg. Zelfs die hebben ze in Oostende. De wereld landt, strandt en verzandt hier bij wijze van spreken. Het café is een historisch gebouwtje dat baadt in goedkoop kunstlicht: geen exclusieve stijl, maar volksheid pur sang. We genieten in alle eenvoud. De waardin is hartelijk en kordaat, ze respecteert de bezoekers als ze ook haar met ontzag behandelen. Het haar netjes in een staart gebonden, de perfecte blonde pony, een opvallende tattoo op de linker kuit. Ze is een stuk ouder dan ik, maar belichaamt la jeunesse oblige, zonder moeite. Ze is een beetje het tegenovergestelde van haar collega daarnet op het pleintje.

Mijn tafelgenoot vertelt bij een glas honderduit over vroeger, over passages aan de kust, de haven en overtochten naar Engeland. Dat deze stad altijd een magische aantrekkingspool is geweest. Dat ze leeft, overdag en ’s nachts. Wie in Oostende komt, weet dat het hier klinkt of botst. Er is geen tussenweg. Het inspireert hem om te tekenen, de kunstwerkjes landen bijna vanzelf op het blad. Ik blader door het schetsboek, zie het Marie-Joséplein, de hippodroom, de Langestraat, de kaaien. Een badstad vervat op papier, met tientallen kleuren en honderden lijnen.

Onze laatste halte wordt de Langestraat. De tekeningen komen tot leven. Het is bijna middernacht, we landen in feestgedruis, de tafel naast ons zit collectief aan de waterpijp. Ook deze kroeg is een legende, al zweren die hards unaniem bij Lafayette aan de overkant. Daar gebeurt het écht. Daar passeerden en passeren de groten der aarde. Daar hing Marvin Gaye aan de toog en schreef hij – volgens de overlevering – het magistrale ‘Sexual Healing’.

Mijn tafelgenoot vertelt dat de stad een onverwoestbare historie met zich meedraagt. Het was ook hier dat een wonderbaarlijke visvangst plaatsvond tijdens Wereldoorlog Twee. Oostendenaars schepten haring bij de vleet aan de kaai, met emmers, omdat de visvangst stil lag door de bezetting. Er was plots overvloed in de ellende. De inwoners overleefden dankzij vette vis, die je zonder boter in de pan kon zwieren. Het dieet heeft levens gered en de mensen hun strijdbaarheid gegeven. Gèn gezèèver, voor wie hier voet aan wal zet.

Ik wil nog weten hoe het met Marvin zat. Mijn compagnon vertelt met brio dat hij hier in de jaren ’80 rondhing en op een avond het Europacentrum binnen stapte. Je kunt onder het ultieme Oostendse landmark doorlopen, de schuifdeuren vooraan en achteraan loodsen je naar binnen en buiten. Hij kruiste tijdens die ene passage een man die onopvallend in de hal stond. Ze knikten naar elkaar, de man zei zachtjes ‘good evening’, glimlachte en ging door. Het was Gaye, zegt mijn tafelgenoot. Het was hij.

“Dat besefte ik pas toen ik weer buiten stond.”

Zo houdt de stad mensen in haar greep. Met een brok ruwheid, met grote en kleine anekdotes, met lef en la jeunesse oblige. Het is puurheid die je alleen in Oostende vindt. Marvin wist het. Mijn compagnon weet het, ik weet het ook. De koningin der badsteden, daar keer je altijd naar terug.

“On va de bar en bar
Ostende, bonsoir”* 

(*uit: ‘Ostende, bonsoir’ – Arno)

© Jim Britt

 

 

15 antwoorden

Trackbacks & Pingbacks

  1. … [Trackback]

    […] Read More on that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  2. … [Trackback]

    […] Read More here on that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  3. … [Trackback]

    […] Read More on that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  4. spin238 schreef:

    … [Trackback]

    […] Read More to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  5. sleeping music schreef:

    sleeping music

    sleeping music

  6. … [Trackback]

    […] Find More on on that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  7. happy jazz schreef:

    happy jazz

    happy jazz

  8. the new xbox schreef:

    … [Trackback]

    […] Read More to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  9. water sounds schreef:

    water sounds

    water sounds

  10. relaxing music schreef:

    relaxing music

    relaxing music

  11. … [Trackback]

    […] Read More to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  12. … [Trackback]

    […] Read More on to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  13. texasguntrader schreef:

    … [Trackback]

    […] Find More here to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  14. … [Trackback]

    […] Find More Information here to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

  15. source schreef:

    … [Trackback]

    […] Find More to that Topic: benevaneeghem.be/ostende-bonsoir/ […]

Reacties zijn gesloten.