Geachte minister van Mobiliteit
Geachte heer Weyts
Een week na de lokale verkiezingen wend ik me met grote spoed tot u. In mijn thuisstad Brugge is een interventie vanop Vlaams niveau onontbeerlijk om de openbare orde en verkeersveiligheid te handhaven. Ik hoop dat u deze noodkreet opvangt en ernaar handelt.
Je hebt groene vingers of je hebt ze niet. Ik behoor tot de laatste categorie mensen, ik héb een tuin en dus is er geen ontkomen aan: het gras moet gemaaid, de haag gesnoeid, het onkruid verwijderd. Van april tot september doe ik het bijna wekelijks, lichtjes nukkig én plichtsbewust, tot de lap groen achter ons huis er weer piekfijn bij ligt.
Wel of niet doen? Waar laten zetten? Geen spijt hebben achteraf?
De vragen spoken al maanden door je hoofd, tot je de knoop uiteindelijk doorhakt. Je legt de afspraak vast op een najaarsdag. Je weet dat je twee weken later aan de beurt bent en dat er dan geen weg terug meer is.
Het uiterlijk is niet alles, placht ons grootmoeder te zeggen. Maar wanneer hij tegenover mij aan het tafeltje komt zitten en zichzelf voorstelt, vergeet ik die wijsheid. Zijn ogen zijn blauwer dan de diepste zee en het blauwste zwerk. Ik verdrink er net niet in.
Het is halfweg lente als ze verzamelen op het sportveld aan de rand van de stad. Vier gedreven studentes hebben hier tientallen ukken bijeen gebracht: ze zijn tussen 6 en 9 oud. Ze moeten bewegen, sporten, buitenlucht proeven. Dit is de Superheldenrun.