‘Glitchen’ gelijk zot

Just walking in the rain. Singing in the rain. Crying in the rain. Geen liedje over de regen dat ik de voorbije weken niet geneuried heb, met dat tanende zomerweer. Waar juli en augustus vorig jaar uit elkaar spatten van de hitte in het land, is het dit jaar huilen met de (regen)pet op. Onze staycation verzuipt en dan heeft een mens twee keuzes: meegaan in het collectieve gezeur, of de voordelen van de nattigheid naar waarde schatten.

Eerst het gezeur, misschien? Dat het godgeklaagd is dat we nauwelijks in het zwembad kunnen duiken, in ons vakantiehuis. Dat we meer warme chocomelk drinken dan ijsjes te eten. Dat terrasjes doen quasi uitgesloten is. Dat de horeca daardoor de wanhoop nabij is. Dat ik soms met de handen in haar zit om een nieuwe dagbesteding te bedenken. Dat vrije tijd voelt als dweilen met twintig kranen open. Dat de kinderen oeverloos gamen en naar hun smartphone staren. Dat ze dat op zonnige dagen net zo goed doen… dus waar klagen we over?

Regen is een godsgeschenk: laten we het misschien zo bekijken. De natuur oogt groener dan ooit. De Vlaming is content dat zijn regenwaterput gevuld is. De graspartij in diezelfde Vlaming zijn achtertuin hoeft niet gesproeid en de auto is automatisch gewassen na een ritje op de snelweg tijdens een wolkbreuk. Er is hier geen hittealarm zoals in Italië. We kunnen ademen, als we niet wegwaaien. De aarde zegt in stilte ‘dank u’ voor de stortbuien en er is geen nieuwszender die nog mort over een laag grondwaterpeil.

Bovendien zitten de bioscopen overal propvol. Daar zijn de makers van Barbie, Oppenheimer en andere kaskrakers behoorlijk blij mee. Een rondje film bood hier een paar dagen geleden ook soelaas, toen de uitzichtloze verveling weer eens toesloeg. Na een democratische stemming kwam ik met vier pubers overeen om ‘Spider-Man: Into the Spider-verse’ te gaan bekijken. Zoiets heet: jong van geest blijven, ongeacht de jaren op de teller.

Zonder enige voorkennis liet ik me in een donkere zaal twee uur onderdompelen in een grafische actiefilm van formaat. Marvel à la carte. Ik leerde in snel tempo bij over radioactieve spinnen en hoe die van gewone stervelingen, plots superhelden maken. Die superhelden bestaan in alle maten, vormen en huidskleuren. Nationaliteit en gender vormen geen bezwaar, eventuele staat van zwangerschap evenmin. Tussenin kaart ‘Spider-verse’ universele thema’s aan zoals de generatiekloof, liefde en verlies, geserveerd op een bedje van overdonderende muziek.

Ik heb die blitse ongein best gesmaakt en me dankzij het regenweer dus even buiten mijn comfortzone gewaagd. Het waanzinnig hoge tempo van ‘Spider-verse’ was bijwijlen een aanslag op mijn netvlies en vakantiebrein, maar een belevenis was het wel. In al mijn onwetendheid moest ik maar één keer de hulp van de tiener naast mij inschakelen:

“Pssst, mag ik even iets vragen?”
“Ja.”
“Dat ‘glitchen’, wat is dat eigenlijk? Ze zeggen de hele tijd: let op, we ‘glitchen’!”
“Oké. Dat is een bug in het systeem van de multiverse waardoor je per ongeluk in een verkeerd of ander universum belandt en dat moet je vermijden.”

(kleine kortsluiting in mijn hersenpan)

“Oké.”

Sinds ons bioscoopbezoek besef ik dat zo’n glitch niet per definitie vervelend hoeft te zijn. Wat zou het. Gezien de lokale meteorologische ellende reis ik met plezier af naar een universum met een tikje meer warmte, zon en geplons in het zwembad. La dolce vita con glitch!

Dit gezegd zijnde stop ik met schrijven en start ik prompt een zoektocht langs alle plinten van ons vakantiehuis. Ik speur tot ik die radioactieve spin vind en vraag hem met aandrang om mij te bijten. Daarna kan ik beginnen glitchen gelijk zot, liefst richting een echte zomer. Het vervolg ziet u binnenkort ‘in a theatre near you’*. Mis het niet.

(*Spider-Man – Beyond the Spider-verse – verwachte release: 2025)