Drie jaar lang al zeg ik vrolijk gedag tegen hem. De jongen op de hoek van de straat. Hij staat er nagenoeg elke ochtend of middag en moet één van de meest vertrouwde gezichten uit de buurt zijn. Donker haar, doordringende blik. Lees meer
Rooie oortjes. Ik krijg ze tegenwoordig zodra het jonge grut in huis de mond open doet. Een stroom aan platvloerse termen produceren die twee, waardoor hun moeder lichtelijk neurotisch wordt. Ze laten zich keer op keer gaan, ook al betekent ka(x2) of pi(x2) sinds Kerst een 24-urenverbod voor de iPad. Zelfs dat raakt hun koude kleren niet.
Lees meer
Ik haat eindejaarslijstjes. Ik haat het om dé plaat, hét boek of dé gebeurtenis uit 365 gesleten dagen te lichten. Er gebeurt zo gigantisch veel in die tijd dat ik minstens 100 momenten wil koesteren, 15 boeken wil aanbevelen of 30 mensen de hemel in wil prijzen. Liefst zelfs die momenten, boeken en mensen die in alle andere lijsten ontbreken. Maar haat levert zo weinig op, zei Mandela ooit. En aangezien ik bloggewijs liefst een breed publiek bereik, ziehier het compromis. Een enigszins verrassende lijst. Voor u. Indien ernstig, gelieve zich te onthouden.
Lees meer
Fientje,
Je durfde je naam niet te zeggen maar uiteindelijk stond je foto er gewoon bij, in de krant. Ik heb je ook gezien op tv. Ik heb de moeite genomen om je bekommernissen te lezen en te aanhoren. Er moet mij iets van het hart.
Lees meer
De wereld zonder Mandela voelt een tikje minder warm aan. Gek, eigenlijk. Er is een peetvader verdwenen die schijnbaar op zijn dooie gemak de zielsverwante van miljoenen mensen werd. “Van amokmaker tot president”, las ik op het net. Het woordje “held” ontbrak ergens in die quote. Of beter nog: superheld. Mandela kon mensen inspireren, aanvuren en hoop geven. Hij wou een betere wereld en kreeg die in zekere zin. Hij wou een Zuid-Afrika zonder apartheid en kreeg een Zuid-Afrika zonder apartheid, ook al zullen velen het erover eens zijn dat die strijd nog lang niet gestreden is. In elk geval gaf Madiba de aanzet voor de strijd en wist hij met de steun van een immense achterban, vriend en vijand te verbazen.
Lees meer
Unesco Werelderfgoed, daar moet ik dringend eens mee bellen. Nu de heisa rond Zwarte Piet geluwd is, wil ik hen vragen of ze de gesprekken van bejaarden op de Brugse bussen in hun lijst willen opnemen. Brugse wuuvetjies en oekde vintjies zeggen het zoals het is. Ze verspreiden nieuws en faits divers, met zin voor humor. Gedresseerd met één der sappigste accenten op deze aardkloot.
Lees meer
“Wat had het kind in godsnaam verkeerd gedaan?”. Ik schrok even toen een dame dat zei. We stonden bij het graf van een schoolvriendin. Gestorven toen ze twintig was.
Een keer per jaar ga ik er langs. Dan zie ik telkens weer de rozenstruik, wat boeketjes, en een foto van een guitige meid. Ze lacht voor altijd. Haar grafzerk zegt: 1978 – 1998. Ook voor altijd.
Lees meer