The moral duty

Er kunnen nooit genoeg Pharrell Williamsen en Paula Semers op de wereld zijn. Dat dacht ik zondag in een flits, toen ik na een babybezoek weer eens over de E40 richting kust bolde. De zon scheen aan het blauwe uitspansel, de lente hing in de lucht en er waren geen files te bespeuren. Zoiets heet klein geluk en een mens wordt daar heel even intens vrolijk van.

Die vrolijkheid is ook vreselijk besmettelijk. Denk Pharrell Williams en u weet wat ik bedoel. Ik hoorde zijn ‘Happy’ diezelfde zondag voor dag en dauw op de radio. Een song zonder vervaldatum waarop jong en oud, man en vrouw van Turkije tot Antwerpen-Zuid keer op keer uit de bol gaan. Ze laten zich zonder schroom filmen, huppelen, lachen en porren elkaar. Happiness is the truth (dixit Pharrell) en met zo’n boost aan gelukzaligheid lijken klimaatsverandering, conflicten op de Krim en de economische crisis even compleet van de aardbol verdwenen. Geen doemscenario’s. Quanto è bella la vita. Méér, denk ik dan, terwijl ik in mijn uppie geniet. Méér asjeblieft.

En weet u wat opvallend is? Dat Paula Semer er net zo over denkt. Ook dat bleek zondag, want ze was te gast in Touché op Radio 1. Paula vroeg de interviewer met aandrang om haar asjeblieft geen mevrouw, maar gewoon Paula te noemen. De dame is intussen 89 en blaakt van levenslust. In een persoonlijk getuigenis onderstreepte ze dat ook zij negativisme altijd heeft verfoeid. “Lode Zielens schreef destijds ‘Moeder waarom leven wij?’”, vertelde ze, “en ik hoorde mensen rond me vaak zeggen: wat voor zin heeft het leven eigenlijk? Daarop antwoordde ik telkens: als je vindt dat het leven geen zin heeft, geef het dan zin.” (ik vond dat schoon gezegd, ik zweer het)

Paula en Pharrell, dat zijn dus twee werelden met twee generaties tussen. Maar eigenlijk zijn ze ook heel gelijkend en geven ze ons een kordate trap onder de kont. Ze dwingen ons beleefd om ons keer op keer te herpakken, onder het motto optimism is a moral duty. Het kleine geluk is gewoon wat u en ik zelf ineen moeten timmeren. Elke dag opnieuw proberen, met vallen en opstaan en in de wetenschap dat niet alles altijd ten goede keert.

Dat laatste is natuurlijk de absolute kloterij, om het met een schoon Vlaams woord te zeggen. De moral duty kan abrupt verdampen, want Paula en Pharrell halen het niet altijd van grijze gedachten in uw en mijn bestaan. Het staat niet hip om ermee uit te pakken, maar ik doe het gelijk. Dippen doet (va) Bene op geregelde tijdstippen. Oh yes. Soms zonder dat ze echt weet waarom. Soms omdat ze zich alleen op de wereld voelt of een lief mist. Soms omdat een klant op het werk haar schoffeert zonder aanleiding. Soms omdat een ziek dochtertje én een lekkende WC én een defecte vaatwasser haar bestaan op een hel doen lijken. En soms gooien cycli en maanstanden gewoon onnodig veel roet in het eten. (of: hoe bepaalde banaliteiten tot extreme emoties kunnen leiden. Ik ben en blijf een vrouw, beste lezer)

Hoe dan ook, als de dip met grote D zich aandient, omarm ik die altijd bewust en super intens. Dan wil ik even niet flink zijn en heb ik ook géén zin in een vrolijke tune of een ijzeren dame van 89 die meldt dat we zin moeten geven aan de dingen. Ik verander op zo’n moment in een kwetsbaar eendenkuikentje dat vastgehouden, geaaid en geknuffeld wil worden. Het breekbare minimensje. Zeg-me-dat-het-goed-komt-verdorie. Op zulke momenten ligt er ook steevast een grote doos zakdoeken in mijn sofa. En een zak chips. En een lat chocola. En een pak brownies.

Een andere kloterij is dat er over zulke emoties veel te weinig geklapt wordt in onze nogal perfect georganiseerde maatschappij. Handvatten zijn er overal, klinkt het, en we moeten vooruit. Kwetsbaarheid laten zien is dus niet sexy. Daarmee geven we immers aan dat we het niet volledig onder controle hebben, terwijl sociale netwerken en advertenties vol schoons en vrolijkheid, de klok rond het tegendeel proberen te bewijzen. We dwingen onszelf tot onverdeeld geluk, terwijl unhappiness des mensen is. Doorsnee en doodnormaal.

Paula en Pharrell moeten die mindere momenten ook al gehad hebben in hun kleurrijke bestaan, wed ik. Misschien net daarom dat hun boodschap zo geweldig sterk overkomt. Omdat ze de plussen tegenover heel veel minnetjes weten te plaatsen en zo mensen over de streep kunnen trekken, laten glimlachen en dansen. Ik doe er mijn petje voor af en geef aan elk van u deze tip mee: zorg naast de filosofie van Paula en Pharrell immer voor een goed gevulde voorraadkast en voldoende zakdoeken in huis. Dat, samen met een zalig zondags gevoel en een vette streep liefde en genegenheid in het leven van elke dag. Méér hoeft geluk – denk ik – echt niet te zijn.