Een schone mens
Marcus, Kozzie, Me slekkezieltje Schrijven is genezen, hebben ze mij ooit verteld. Het is de dingen op een rijtje zetten, de gedachten parkeren en het pad naar morgen effenen.
Deze auteur moet nog zijn bio toevoegen
Laten we wel zeggen trots te zijn dat Bene al 215 bijdragen op zijn/haar naam heeft staan.
Marcus, Kozzie, Me slekkezieltje Schrijven is genezen, hebben ze mij ooit verteld. Het is de dingen op een rijtje zetten, de gedachten parkeren en het pad naar morgen effenen.
Ik ben op bezoek in het stemmige dorpje Candelaria op Tenerife: befaamd om haar imposante basiliek en de Menceyes: een adembenemende rij standbeelden aan de rand van de oceaan.
Beste Sint Na 39 jaar in dit leven begin ik steeds meer verknocht te geraken aan kleine eenvoud en hoe het vroeger was. Het ouderlijk gezag waarschuwde mij twee decennia geleden al voor die evolutie. Ik heb hun bedenkingen toen feestelijk weg gelachen: mij zou het nooit overkomen, haha, de “hang” naar de goeie ouwe […]
“Excuseer, weet u waar we cadeaubonnen voor Lumière kunnen kopen?” Ik stel de vraag beneden, in het geheel vernieuwde restaurant. De ontmoetingsplek van weleer heeft haar sobere interieur omgeruild voor stijlvol Scandinavisch design.
Voor één keer zitten we die avond niet doodgewoon aan tafel thuis, of in een volkse brasserie om de hoek. Nichtje en ik zijn te gast op een luxefeest in kwadraten. De drank vloeit rijkelijk, het niveau van de hapjes is navenant.
We lopen door de hoofdstad. Twee frindinnen, een vrije namiddag en een streepje zon in de lucht: het is alles wat een mens op vrijdag nodig heeft. Omdat het vorig uitje van even geleden dateert, hebben we voer zat voor eindeloze conversaties.
We ontmoeten elkaar voor het eerst in het woonzorgcentrum waar ze verblijft. Ze is de 80 ver voorbij, zit in een rolstoel maar is nog bij de pinken. Odette heeft vandaag afspraak met de therapeut: samen met de medebewoners halen ze herinneringen op aan het sportverleden van deze stad.
We zitten doodgewoon op kantoor, vier hoog. Daar ziet de wereld er een beetje anders uit. De dingen beneden zijn kleiner, mensen bewegen trager en lijken stiller. Op een kalm moment staart een collega door het raam en ziet de duif, daar op de parking.
“Toch niks beter dan de koers vanuit uw zetel bekijken. Hier ziet ge bijna niks”, murmelt de dame die achter ons in de massa staat te drommen. Ze spuit nog wat onbegrijpelijks maar die ergernis wordt vlot overstemd door claxonnerende motards, snerpende dienstmededelingen en zinderend enthousiasme onder het Belfort.
De thermometer flirt met de 30 graden. Bijna zomer. Op zulke dagen staat er een mens maar één ding te doen: terrasjes opzoeken en daar, terwijl de kroost zich een nekhernia springt op een verschoten springkasteel, genieten van een mondaine of minder mondaine cocktail.