Inkt op donderdag

Wel of niet doen? Waar laten zetten? Geen spijt hebben achteraf?

De vragen spoken al maanden door je hoofd, tot je de knoop uiteindelijk doorhakt. Je legt de afspraak vast op een najaarsdag. Je weet dat je twee weken later aan de beurt bent en dat er dan geen weg terug meer is. De tekening zal eruitzien zoals de print die je de zaakvoerster in handen stopt.

“Dit wil ik, tussen de schouderbladen”, zeg je haar. “In het midden, net onder de rand van een T-shirt. Zodat het niet opvalt.”

Ze knikt, houdt de tekening vast. Je zegt: dit is de plaats waar ik het liefst naartoe reis. Een eiland. Het is er klein, mooi en stil. Eenvoudig. Daarom wil je dat de tattoo er net zo uitziet. Zij glimlacht en stopt de afdruk in het afsprakenboek. Op een donderdag zal het gebeuren. In gedachten kan je al aftellen.

Wanneer je die donderdag voor de deur van de zaak staat, klaar voor ‘het moment’, denk je nog één keer: wel of niet doen? Maar je weet dat ‘wel’ is wat je wil. De zaakvoerder opent en heet je welkom. Goedlachs, ongedwongen. Hij tatoeëert met hart en ziel. Maakt voor deze opdracht graag tijd vrij. Hij troont je mee naar de inktkamer. In een oogopslag zie je de vintage jukebox in de winkel staan: een juweel. Paul Anka zingt uit volle borst:

I’m just a lonely boy
Lonely and blue
I’m all alone
With nothin’ to do

De klank is puur en onvervangbaar. Net zoals de lijnen die hier elke dag op mensenlijven geïnkt worden. Je neuriet mee terwijl de man een blauwdrukje van je tekening laat zien. Wat is dit precies, wil hij weten?

“Een eiland”, zeg je. “Een droombestemming, eigenlijk. Zodra je er landt, ben je eraan verslingerd. Daarom wil ik het graag hier hebben. Niet alleen: ver weg. Gek hè?”
“Toch niet”, zegt hij. “Kleine tattoo, grote betekenis.”

Hij zet de krijtlijnen in rood uit, zodat de plaats van de tattoo klopt. Zoals jij het in gedachten had: schouderbladen, in het midden, net onder de rand van een T-shirt. Je zegt dat het oké is.

“Rug recht houden”, zegt hij grappend. “Ready to suffer?”

Je zegt ja. Want hé, je bent geen softie: dit is je tweede keer. En je hebt al kinderen gebaard. Wie spreekt hier nog over pijn?

Hij schakelt de inktpomp in. Je hoort het gezoem. Je voelt de eerste prik, de licht zeurende branderigheid en weet: het is voor echt. Terwijl hij rustig de contouren zet, tater je door het snerpende gevoel heen. Het lijkt alsof je elkaar al jaren kent. Je lacht en hebt lol. De naald tussen je schouderbladen beweegt en tekent aanhoudend. Hij wil intussen meer weten over het eiland. Je zegt dat het er desolaat is en net daarom zo mooi. De oceaan is overal en het leven is er anders dan hier. Ongedwongen. Er “moet” niet zoveel, het is wat het is. Als je daar bent, denk je: laat het eeuwig duren.

Dan stopt hij even met inkten en zegt, oprecht:

“Zo’n rust? Dat gevoel? Klinkt zalig. Daar wil ik ook wel eens heen, als de gastjes hier ouder zijn.”

Je zegt dat je straks alle info doorgeeft. Nu is dat wat moeilijk, want hij moet die contouren nog –

“Ziezo, klaar!”, zegt hij op hetzelfde moment.
“Nu al?”
“Ja. Het is een fijn lijntje hé. Ik zet dat niet sneller of trager. Ik zet dat gewoon. En deze is mooi. Echt mooi.”

Hij maakt met jouw smartphone nog een foto, zodat je het resultaat kunt zien. Je bent even stil en zegt: mooi. Hoe blij je bent. Daarna noteer je de naam van het eiland: tik-tik, op de smartphone. Je praat nog na, over werk, kinderen, reizen. Over hoe dat voelt, nu die kleine tekening op je lijf vereeuwigd is.

“Kleine tattoo, grote betekenis”, herhaalt hij nog eens.

Je glimlacht. Rekent wat later af en draagt de plaats voor altijd mee dankzij hem. Aftellen hoeft niet meer, tenzij naar de eerstvolgende reis. Liefst gauw. De reis naar die ene plek, daar in de oceaan, waar levenswijsheid luidt: aquí solo robamos tu corazón. Hier, op El Hierro, stelen we alleen je hart.

met dank aan Tattoo Bjorn, de ‘warmste’ tatoeëerder van Brugge
www.tattoobjorn.be