Containerromantiek

Je hebt groene vingers of je hebt ze niet. Ik behoor tot de laatste categorie mensen, ik héb een tuin en dus is er geen ontkomen aan: het gras moet gemaaid, de haag gesnoeid, het onkruid verwijderd. Van april tot september doe ik het bijna wekelijks, lichtjes nukkig én plichtsbewust, tot de lap groen achter ons huis er weer piekfijn bij ligt.

Op een septembermiddag rijd ik voor een laatste keer richting containerpark, met snoeisel en afval. De koffer steekt tjokvol zakken en de geur van vers gemaaid groen maakt het helemaal af. Ik heb er geen idee van hoe ik alle ballast zonder struikelen of stunten in een container moet zwieren, maar ga de uitdaging dapper en met het gepaste vrouwelijke machismo aan. Bij aankomst aan het containerpark lacht de man aan de slagboom me meteen toe:

“Dag madamtje!”.

Vage herkenning. Vorige keer kwam ik hier twee versleten boekentassen en een afgedankte gordijnhouder deponeren. Hij moet het zich herinneren, of heeft gewoon een goeie dag. Ik zwaai terug, rij braaf het terrein op en moet meteen afremmen. Een noeste klusser met geschaafde handen en broeksriem-halverwege-de-bips steekt over met een toiletpot. Schwarzenegger verbleekt wanneer de krachtpatser de treden naast ‘zijn’ container beklimt en de pot er moeiteloos in zwiert: het ding lijkt geen 100 gram te wegen. In gedachten maak ik een diepe buiging, maar de claxon achter me zet me met de voeten op de grond: doorrijden! In het containerpark duldt men geen oponthoud!

Ik passeer vlot langs de perscontainer, de zone voor frituur- en andere oliën en het depot voor palliatieve huishoudtoestellen. Het personeel – onverdeeld mannelijk, stoer én hartelijk – verdeelt en sorteert alles met liefde voor het vak. Geen restfractie wordt over het hoofd gezien, geen stekker of kabel blijft vereenzaamd achter. Op het eind van het recyclagecircuit zie ik uiteindelijk de container voor groenafval opduiken: halleluja! Hier mag ik mijn eigen restfractie achterlaten.

Voorzichtig manoeuvreer ik naar de zijkant. Ik parkeer de auto waar ze niemand hindert, stap uit, zwier de koffer open en besef dat ik met een probleem zit. De zakken in de auto laden, lukte nog net met hulp van de kroost. Ze er in mijn eentje weer uit hijsen, is andere koek. Maar opgeven staat niet in het scenario. Ik stroop mijn mouwen op, profileer me als de vrouwelijke Schwarzenegger en trek beide zakken met een basale oerkreet uit de koffer. Een omstaander kijkt op:

“Gaat het, meistje?”, mompelt de kloeke beer met sigaret tussen de lippen.

Ik steek mijn duim op: niks aan de hand, m’neer. The lady is doing great!

Wanneer ik de boel richting container sleep, besef ik dat overmoed me zal nekken. Ik heb niet genoeg kracht om alles op te heffen, één zak is onderaan al gescheurd. Deze boel krijg ik nooit op een aanvaardbare manier in de container. Ik moet hulp zoeken, op een betonnen vlakte waar testosteron charmant hoogtij viert.

Uitgerekend dan komt hij aangereden: de man in het eenvoudige autootje dat tot aan het plafond is volgeladen. Ook hij heeft tuinafval in de aanbieding, bijeen gepropt in foute zakken. Ik sla hem gade vanaf de kant terwijl hij foetert, de knopen van het plastic los prutst, naar de container sloft en het afval uitgiet. De zak hapert aan de reling en scheurt. Het schouwspel is onhandig en vertederend tegelijk. Bij elke beweging zakt zijn broek verder naar beneden, waardoor ik boven de laaghangende broeksriem een elastiek met classy opdruk ontwaar: CALVIN KLEIN. Wanneer Calvin de trappen afdaalt, stap ik op hem af en vraag of hij een handje wil toesteken.

“Het is net iets te zwaar… En je kunt een vrouw zoals ik toch niet laten sukkelen?”, voeg ik er knipogend aan toe.

Calvin glimlacht, zoals George Clooney dat ooit in het spotje van Nespresso deed. Hij hijst de zakken van de grond, leegt ze vlot in de container en brengt ze dan terug.

“Voor hergebruik, I presume?”, grapt hij.

Ik knik en wil nog “What else?” zeggen, maar het rumoer op de achtergrond gooit roet in het eten. Voor ik het goed en wel doorheb, stapt de man weer in zijn auto en rijdt weg.

Ik zucht, zwaai hem in gedachten uit en blijf achter met een tedere herinnering en een gemiste kans op onversneden romantiek. Daar verbleekt elke herbruikbare tuinafvalzak bij.