Luciano’s nummer

620-94502-17

Ik vind het beduimelde stukje karton met het opschrift terug in mijn rugzak en glimlach. De reis zit erop, de was is gedaan, de valiezen zijn opgeborgen. Maar met één blik op dit kleinood en het nummer komt de ‘instant rewind’, twee weken terug in de tijd.

Op een doodgewone dag slenteren we rond in El Pinar, het zuiden van het eiland. Het is kort na de middag en door de hitte ligt het openbare leven volledig stil. De pompbediende heeft kegels voor zijn tankstation gezet. Abierto a 16:00. De supermercado is dicht, het bankkantoor tegenover het centrale pleintje ook. Alleen in El Mentidero, een kroeg wat verderop, ontwaren we een teken van leven. Er lopen mensen af en aan, er klinkt schatergelach achter de toog. We stappen binnen met honger, dorst en een gezonde dosis nieuwsgierigheid.

Ondanks de guitige naam van het eetadres – Spaans voor ‘de leugenaar’ – vinden we in de toog een waaier aan lokale gerechten die we volgens smaak en gewicht kunnen bestellen. De waard ratelt snel, we kiezen op goed gevoel voor tortilla en nog wat extra’s. Een snelle blik op het interieur bevestigt dat design en stijlvolle combinatie hier niet van tel zijn. Eenvoudige houten stoeltjes en tafels vullen een iets te grote ruimte. Er hangt neonverlichting aan het plafond, er staat een joekel van een diepvriezer en de obligate afbeelding van de heilige Maagd prijkt naast de toog. Ze is vast de enige in dit etablissement die niet liegt.

Terwijl ik het decor gadesla, eist de stem van één man alle aandacht op. Hij staat met makkers aan de toog, hijst frenetiek pilsjes en wandelt gedurig binnen en buiten. Hij is zo hees als tien ton schuurpapier. Ik begrijp geen snars van zijn discours maar luister gebiologeerd. Omdat ik het gevoel van dit moment graag vereeuwig, vis ik in stilte naar de camera. Ik wil de karakterkop, de verweerde huid en woeste baard op de gevoelige plaat vastleggen, maar durf niet op de man af vragen of hij het oké vindt.

Na wat gepruts met instellingen, diafragma en sluitertijd kijk ik op. Oogcontact. Ik gebaar, naar hem, naar het toestel: mag het?

Hij steekt zijn duim op, ratelt iets onverstaanbaars, laat me mijn gang gaan. Het flesje bier lijkt intussen met zijn hand verlijmd. Na enkele shots gesticuleer ik opnieuw: foto buiten, misschien? Daar is het licht beter. Hij knikt en installeert zich gewillig aan een gammel terrastafeltje, net voor de kroeg. Hier zit hij perfect, in het juiste licht, klaar voor het ultieme portret. Wanneer ik hem het resultaat toon, is hij in de wolken. Ik krijg een schouderklop. Hij vraagt me om even te wachten, want hij heeft iets voor me.

‘Iets’ is een onooglijk kartonnetje dat hij in mijn handen moffelt. ‘Luciano’ staat erop – es mi nombre – en achteraan: 620-94502-17. Met schurende stem en handgebaren maakt hij duidelijk dat ik mag bellen, om samen iets te drinken.

Ik schaterlach. Turista, zeg ik. Ik woon hier niet, dus afspreken zal nu niet lukken. Hij vindt het niet erg, blijft hees oreren en wenst me nog een fijne dag.

Een paar dagen na de ontmoeting ben ik nog heel even terug in El Pinar. Ter hoogte van het pleintje aan El Mentidero staat Luciano als bij wonder opnieuw langs de kant van de weg, met de makkers. Turista!, roept hij als ik passeer. Hij gooit me een kushandje. Ik wuif en denk: ‘tot nooit meer’.

‘Nooit meer’ is het stukje karton met Luciano’s nummer dat ik nu vasthoud. Hem bellen is geen optie: turista krijgt nooit in het Spaans uitgelegd dat enkel zijn stem en gegroefde gelaat het ‘m deden. De foto mailen is eigenlijk de betere keuze, maar helaas vermeldt het kaartje aan geen van de zijden iets met een apenstaart.

(El Pinar, 18/07/2018)