Dagen in de Meli

Beeld u in: een zonnige zaterdagmiddag. U bent met 3 koters op stap in Plopsaland. U besluit om mee te gaan op de Splash, ook al weet u dat u instant kotsmisselijk wordt wanneer dat bootje straks aan een moordvaart naar beneden raast. Bovendien huivert u bij de gedachte dat u als een verzopen kieken uit de attractie zult stappen, net wanneer de zon niet te zien is. U zult het koud krijgen en gedurende 10 seconden wensen dat u toch maar thuis was gebleven. Tot u de gelukzalige gezichten van het jonge volk ziet, dat één van uw armen hardhandig uitrekt en met zeehondogen smeekt om ‘nog eens’ mee te gaan. Resistance is futile – en u offert zich terug op.

Het overkwam me het voorbije weekend. En ook al is er weinig exclusiefs aan een dagje Plopsa: net toen ik in die Splash zat, het jonge gebroed en mezelf naar boven getild voelde worden en gedurende 10 seconden het weidse landschap van de Westhoek en de Kust kon overschouwen, waande ik me heel even in de duistere jaren tachtig. Op zonnige lentedagen trokken wij ook al naar De Panne voor zo’n dagje pretparkgekte. Plopsa heette toen nog gewoon Melipark. De zotte commercie van Studio 100 bestond niet en wie ‘de Meli’ bezocht, wist bij het buitenkomen dat 1) honing gemaakt wordt door bijtjes, 2) het heel gezond is en 3) aangekocht kon worden in de luttele winkeltjes die het park rijk was. Een uitstapje naar de Meli was het perfecte huwelijk van brood, spelen en bescheiden volksverheffing. Met als climax: een ritje op de Splash.

Toch zijn themaparken om één of andere vage reden nooit echt mijn ding geweest. Ze deden me altijd denken aan wagenziekte onderweg naar de bestemming, een gebrek aan kotszakjes, wachtrijen ter plaatse en huiveringwekkende attracties. De rollerskater (achtbaan) ging me te snel. De grote glijbaan waar je met een jute zak af gleed, was me te hoog. De piratenboot slingerde te hard en ik had daar eens een vriendin uit zien overgeven terwijl het ding vervaarlijk op en neer bleef zwiepen. Zulke beelden staan voor eeuwig en drie dagen op een mens zijn netvlies gebrand. Zodoende werden mijn dagen in de Meli gevuld met slaapverwekkende boottochtjes in Apirama, sloffen in een verweerd sprookjesbos, aaien van wufte geitjes en een occasioneel rondje op het reuzenrad. (waarbij ik op het hoogste punt de ogen consequent dichtkneep, de Westhoek liet voor wat ze was en bang aftelde tot we terug beneden waren).

Traditioneel hoorden er bij de Meli ook zeemzoete traktaties, zoals een suikerspin of een Calippo. In het eerste geval verknalde ik het meestal door de mierzoete roze brij per ongeluk in mijn haar te laten belanden (vraag me niet hoe, maar ik was er bedreven in). In het tweede geval had ik halverwege de Calippo gegarandeerd buikpijn en liep het gesmolten waterijs sierlijk via mijn pols en onderarmen in de mouwen van een helgele K-Way. (het waren de jaren tachtig, zei ik al. K-Ways waren altijd helgeel en werden gecombineerd met een joggingpak uit zeilstof, bij voorkeur in het paars. Dat heette vrijetijdskledij en niemand had er ooit over nagedacht of dat ook esthetisch verantwoord was).

Deze en andere nostalgische souvenirs schoten zaterdag door mijn grijze massa, toen ik me weer op dat hoogste punt van die legendarische Splash bevond. Anno 2014 is het uitzicht over de Westhoek onveranderd. Mijn aversie voor snelle attracties evenzeer. Het jonge geweld had dat gauw in de smiezen en lachte zich een breuk, omdat moederlief lijkbleek trok en zat te brullen als een zeeleeuw nog vóór de grote race neerwaarts begonnen was. Spot werd een tweede keer mijn deel, toen we na die helse rit het standje passeerden waar de ‘actiefoto’s’ van de Splash te koop aangeboden worden. Screenshot 5238 kreeg van alle voorbijgangers het meeste commentaar. Terecht, want ik stond erop afgebeeld als een vrouw die in barensnood verkeert en tegelijk de teennagels uitgetrokken wordt. De kinderen in datzelfde bootje lachten vrolijk en onbezorgd naar de lens. (foto niet gekocht, mocht u zich dat afvragen. Er zijn grenzen aan wat het menselijke oog kan verdragen)

Wat er wel fijn was, daar in Plopsaland: de ontmoeting met Piet Piraat en ‘Meha’ Mindy. De koters die poseerden bij de Roxmobiel. De stoeipartij in de fonteinentuin en dat we ijsjes aten zonder morsen en zonder buikpijn. Plus: de eigentijdse veldslag tussen snekken in Wickieland. Daarbij moest de tegenstand op het parcours zo nat mogelijk gespoten worden. Toen een kliek lafaards in een andere snek ons onaangekondigd de volle lading gaf, bundelde ik alle pretparkfrustraties van de voorbije decennia in een ongeziene tegenaanval. Ik glimlachte achteraf breed naar de doorweekte agressors en brulde: “Ajje peist dajje ku winn’n… peis noh ekkè hasten!”. Ze bevestigden schaterlachend, met nat lang haar tussen de vele tanden. (een nest Vikings dat in de Panne de duimen legt voor een vrouw: dat is de geschiedenis herschrijven. Heftig!)

Toen de Wickiebattle achter de rug was en we onszelf lieten drogen in de zon, plukte ik snel mijn smartphone uit de rugzak om de sociale media te raadplegen. In Melipark anno 1987 was dat onmogelijk geweest, maar tijden veranderen en wij gaan daarin mee. Een vriendin seinde via Facebook dat Jan Becaus de oversteek naar de politiek had gemaakt en zich voortaan aansluit bij de immer zwellende gele golf. “Euw blimey!”, blies ik en hapte half cyanotisch naar adem. Want nu zetelt een pontificaal deskundige met een native Oxford accent als senator voor N-VA. Dat heeft mijns inziens één groot voordeel: de Latinismen van BDW zullen voortaan in vlekkeloos Engels vertaald én gedeclameerd worden.

Alea jacta est
The steuwn has been threuwn
(and the rest is silence)