Antwerpen, Conscienceplein

Het is woensdagmiddag in de Koekenstad. De zomerzon laat zich voor de 45^ste dag van haar beste kant zien. Ik heb tussen loomte en luiheid wat straten afgedweild en een nieuwe boekenvoorraad ingeslagen. Met een tas vol leesvoer strand ik aan het Conscienceplein: tientallen Sinjoren genieten er zorgeloos van een glas rosé of een koffie op de vele terrasjes. Ik volg hun voorbeeld en duik op deze stemmige plek prompt in een roman: de schoonste vlucht uit de werkelijkheid.

Op de achtergrond zoemen trams af en aan over de sporen. Voorbijgangers slenteren voorbij, houden halt voor de vitrine van het antiquariaatwinkeltje en becommentariëren de titels die in de uitverkoop staan. De onverstoorbare gezelligheid primeert, tot een hoogtewerker van formaat brommend het plein oprijdt. De bestuurder manoeuvreert vakkundig vooruit en achteruit tussen stoeltjes en tafeltjes. De motor slaat de sfeer beleefd aan diggelen, maar ik negeer het rumoer. Denk bij mezelf: deze mensen doen ook maar gewoon hun werk.

Een paar meter bij mijn tafel vandaan gaat het gevaarte voor het eerst de hoogte in. De man in de hoogtewerker schreeuwt naar zijn collega die nog op de grond staat:

“Dèès lampke?”

De man onderaan de hoogtewerker – hippe brilmontuur, iets te deftige kledij, notitieblok bij de hand – knikt en vinkt aan op de lijst: lamp nagezien. Een halve minuut later zakt de hoogtewerker weer naar beneden en rijdt mijn richting uit. Het geraas zwelt aan, het waarschuwingssignaal maakt een eind aan mijn leesplezier. De hoogtewerker staat net niet onder mijn neusvleugels geparkeerd. Dit is een acute gevarenzone. De buren op het terras hebben het door en kijken geamuseerd toe.

“Past oep dagge nie plat gereeje wordt, schat”, roept de man naast me.
“Neen hoor”, wimpel ik de opmerking weg. “Ze zullen wel remmen, zeker?”

Ik heb de woorden nog niet half uitgesproken of de hoogtewerker nadert, nog dichter. De warmte van de motor blaast me volop in het gezicht. Het lawaai is hels en de schrik slaat me om het hart. Ik maak aanstalten om me te verplaatsen, maar de man met het notitieblok gebaart kordaat: blijven zitten! Ik twijfel, maar gehoorzaam. Wanneer de bestuurder zijn machine opnieuw de hoogte injaagt, blijkt de volgende ‘te controleren’ straatlantaarn net buiten handbereik.

“Naar voren, naar voren!”, brult notitieblok zenuwachtig naar zijn collega.

De man in de hoogtewerker volgt het commando op. Rijdt nog wat verder vooruit. Alle ogen van het Conscienceplein zijn op mij gericht wanneer – dèng! – het gevaarte tegen de stoel naast me rijdt. Ik hoor iemand ‘STOOOOP!’ roepen, vergeet de rest, denk alleen nog: gotta get out of here. Ik raap mijn spullen bijeen en rep me naar een bankje wat verderop aan het etablissement.

“Da was nen nipte!”, beaamt een joviale terrasganger. “Ge zijt toch goe verzekerd é chouke?”

Ik glimlach en knik, met de daver nog op het lijf. Besef dat ik aan iets ontsnapt ben. Haal even adem en staar verbijsterd voor me uit. ‘Notitieblok’ waart nog steeds rond op het plein, leest mijn gedachten en stapt me tegemoet. Hij excuseert zich oprecht voor het incident en zet ongegeneerd in op een Wiedergutmachung. Hij toont me een muntstuk van – ocharme –  5 eurocent:

“Lag nog op het tafeltje, m’vrouw. Is da van u?”

Ik schud het hoofd en zucht. Neen. Met dit verwaarloosbare bedrag heb ik niks te maken. Een halve minuut later tikt iemand anders me op de schouder: de uitbater van het café. Hij heeft alles met argusogen heeft gevolgd en stopt me op zijn beurt een halve euro toe. Ik wil opnieuw weigeren, maar hij lacht joviaal:

“Hadt ge nog tegoed voor uwe koffie van daarnet, schat. Op dèès pleintje krijgde actie, waar voor uw geld én altijd wisselgeld. Oe schoën is da?”