Vaarwel, plexitijdperk

Het jaar zit er bijna op en ik moet bekennen dat ik op kantoor met een stevige liquidatiedrift kamp. Plooikalendertjes van 2022 vliegen in de prullenmand, achtergebleven kranten en zwaar mishandelde paperclips belanden zonder pardon de afvalbak. Met de gewaardeerde hulp en spierkracht van een collega zijn er zelfs drie gigantische plexischermen afgedankt. Die maakten onze arbeidsplek sinds voorjaar 2020 coronaproof.

Toen de ondingen voor het eerst op de werkvloer verschenen, heb ik me er cyanotisch blauw aan geërgerd. Maar vrij snel maakten we van de nood een deugd en schreef ik het plexi vol onzin, zoals van dat half gebakken managementjargon dat je tot in den treure op elke meeting hoort.

Om de haverklap kwam er de voorbije maanden een ‘game changer’, ‘stakeholder’, ‘KPI’ of ‘scope’ op mijn doorkijkglas bij. Toen een criticaster terloops vroeg of die schermen echt daarvoor dienden, antwoordde ik laconiek dat ik alles in alcoholstift noteerde. En dat alcohol ontsmet. En aangezien we toch met een wereldwijde pandemie zaten…

Geloof me: de veelbetekenende stilte van de tegenpartij was om duimen en vingers bij af te likken.

Ruim tweeënhalf jaar later zijn de schermen, de bijbehorende opschriften en andere onzin dus definitief verdwenen. Vaarwel, plexitijdperk. Medio de negende coronagolf oogt onze werkplek weer een tikje saaier. We compenseren de leemte noodgedwongen met olijk verbaal geweld en occasioneel geplaag. Koekjes en zoetigheid heen en weer gooien, lukt weer stukken makkelijker nu er geen frames in de weg staan.

Alhoewel. Mijn werptechniek is nooit van superieur niveau geweest en een voorverpakt speculaasje of een Chokotoff richting collega keilen, is keer op keer een uitdaging. Ik riskeerde het onlangs nog eens, maar had de kracht en de richting van de worp fout ingeschat. De gulle schenking vloog in volle vaart richting belendend bureau en landde net niet in het oog van mijn overbuur. Zware letsels hield hij er niet aan over, ik noemde de stunt met een schaterlach een ‘eyecatcher’ van formaat. Alleen zonde dat ik die term niet meer kon neerstiften op plexiglas.

Nu ik erover nadenk: heeft u enig idee waar afgedankte frames met kunststof belanden? Worden ze ontmanteld in één of ander atelier? Verbrijzeld of gerecycleerd in een containerpark? Joost mag het weten. Het grootste voordeel is dat ik mijn vrijgemaakte bureau weer schaamteloos kan hoesten, niezen en massaal bacteriën en werklust delen met lotgenoten. In managementjargon noemen ze zoiets een ‘dedicated’ werknemer. Ze wenst u bij deze een succulent en inspirerend 2023.