Gezonde cake

Het is 11u20 als ik het station binnenwandel. De trein vertrekt over 10 minuten en ik moet meteen de zwaarste aller afwegingen maken. Stap ik richting perron? Of riskeer ik een blitzbezoek aan Starbucks voor iets te dure cake en coffee-on-the-go?

Het ziet er kalm uit in de zaak. Slechts één klant. Ik waag mijn kans en stap binnen. Blinding Lights van The Weekend knalt door de luidsprekers. Een spotje in het plafond is op sterven na dood en flikkert mee op de maat van muziek. Heel even heb ik de neiging om te dansen, maar ik richt mijn focus uiteindelijk op de toog met gebak.

Kiezen tussen 27 verschillende muffins, chocoladecake, wortelcake en andere soorten ‘loaf cake’ is een marteling van formaat. Ik weet dat elk stuk te veel calorieën bevat en dat ik resoluut de knoop moet doorhakken. In gedachten weeg ik aroma’s en voedingswaarden af. Een soort van bewustzijnsduiveltje schreeuwt: kies wortelcake, daar zit groente in, dat is gezond.

Ik volg het fictieve advies wanneer ik aan de beurt ben. Een stuk wortelcake, zeg ik aan de kassabediende, en ook een kleine latte. De jongedame vraagt discreet naar mijn naam. Bij Starbucks is de absolute zekerheid dat die nooit correct op bekers genoteerd wordt. Om mezelf voor teleurstelling te behoeden, zeg ik: ‘B’.

“B?”, reageert ze verwonderd.
“Ja, B. Je weet wel. De letter die na A komt in het alfabet.”
“Oké….”
“Anders spelt iedereen het toch verkeerd,” voeg ik er wat nonchalant aan toe.

Ze knikt en lacht begripvol. Tovert een sierlijke ‘B’ op de wegwerpbeker en gaat dan mijn ‘gezonde’ wortelcake halen. The Weekend weerklinkt nog steeds, het stroboscoopspotje brengt me plots in trance. Ik droom weg en denk terug aan toen ik hier jaren geleden ook al stond voor koffie en zoete zonden.

De kelner van dienst was een jongeman met een baard. Het type met iets te veel tatoeages, relatief ruig uitziend maar met een peperkoeken hart. Hij had me bij mijn eerste bezoek een klantenkaart aangesmeerd en er zonder omzien acht stempels opgezet. Zijn uitleg luidde: stempels kosten geen geld, zo raakt je kaart sneller vol.

Ik hield wel van die stijl en de bijbehorende knipoog. Toen ik wat weken later opnieuw aan zijn toog stond, herkende hij me meteen. De klantenkaart werd na de nieuwe bestelling prompt gevalideerd. Ik kreeg van beard guy een fikse korting op mijn aankopen én een nieuwe kaart, dit keer met vijf stempels erop. Het charmeoffensief leek grenzeloos, de cake smaakte twee keer zo goed. Het was de laatste keer dat we elkaar spraken en goeiedag wensten.

Dat was toen. Dit is nu. Wanneer ‘Blinding Lights’ uitfadet, schuift de barista mijn verse latte over de toog. Smakelijk B, zegt ze. Ik bedank haar maar zit met een prangende vraag. Nu ik ruim zeven euro armer ben, wil ik graag weten of ze bij Starbucks überhaupt nog klantenkaarten uitdelen? Het verdienmodel beviel me wel.

“Neen, helaas”, antwoordt de kassabediende resoluut. “Maar je kunt wel de app downloaden, dan worden je punten automatisch toegekend en spaar je kortingen bijeen.”

Een app, verdorie. Dat ik daar zelf niet was opgekomen. Anno 2020 is alles meer gedigitaliseerd en traceerbaarder dan ooit. Exacte cijfers doen er toe, ook wat de omzet van Starbucks betreft. Geen gunsten meer voor wie toevallig passeert en geld spendeert. Ik zeg dat ik het begrijp, maar vind het stiekem zonde.

Wanneer ik met de caloriebom en koffie richting perron stap, kijk ik vluchtig naar het bruine papieren zakje in mijn hand. Er heeft zich in geen tijd een joekel van een vetvlek op afgetekend. Het is de typische afdruk van ‘gezonde’ cake die met schandalig veel boter en suiker is bereid. Die garantie blijft gelukkig in het assortiment van Starbucks zitten: 100% vettigheid op verzoek, ook al worden vrijgevige verkopers met grenzeloos altruïsme de laan uitgestuurd.

De herinnering aan beard guy koester ik. En de calorieën voeg ik schaamteloos toe aan mijn BMI.