Portugal: douze points

Halleluja en jochei: Eurosong zit erop. We zijn niet afgegaan als een gieter. Geen achterafkreten te horen à la “’t is allemaal vriendjespolitiek” of “waarom hebben die Walen in godsnaam Blanche op missie gestuurd”. We strandden in de topvier, de driekleur wappert nog steeds en mocht u twijfelen: ja, we hebben hier a casa ook meegekeken naar dat festival. Dat durven we drie dagen na de feiten onomwonden bekennen.

Het luidt immers dat een mens in het leven moet open staan voor ‘dingen’. Ik had het credo in functie van Eurosong al jàren opgeborgen, maar door omstandigheden landden we zaterdagavond voor het scherm en aanschouwden we het feestgewoel in Oekraïne van A tot pakweg P.

(Eerlijkheidshalve voeg ik eraan toe dat ik locatie “Kiev” op voorhand even googelde: hoofdstad van Oekraïne, drie miljoen onderdanen, netjes in tweeën gedeeld door de Dnjepr: de rivier die zo moeilijk te spellen is, dat de helft van de Oekraïners er een herexamen taal aan overhoudt.)

Los van dat aardrijkskundig geschut focusten we als devote kijkers vooral op wat er in Kiev on stage gebeurde. Kort samengevat: we zagen een slordige 24 inzendingen, veel beats en camp, veel vuurgespuw, wind op het podium, rokken met een ferme split, een Pavarotti hier en wat jodelende Roemenen daar, high-brow stroop aan de baard uit Portugal én… Blanche in ’t zwart.

We hebben een aantal deuntjes van editie 2017 ook met aandacht beluisterd, maar eigenlijk is daar niet gek veel van blijven hangen. Dat is het rechtstreekse gevolg van de omvang van het festival. Vroeger draaide Eurosong om amper 15 inzendingen en kreeg de mensheid er een dosis duiding bovenop. Volksverheffing, heette dat. Men leerde over de schoonheid van de Franse republiek, het brouwproces van Guinness en de historiek van de Akropolis. Tussendoor verschenen Vicky Leandros, Johnny Logan of een afkooksel van Nana Mouskouri met op het seutige af georkestreerde acts van drie minuten. De dirigent kwam altijd in beeld, de draad van de micro ook. Het was behapbaar en duidelijk. Aansluitend volgde een puntentelling die qua saaiheid de paringsdans van de amoebe vlot oversteeg. We kenden de winnaar – meestal Ierland – en om middernacht lagen we in bed.

Anno 2017 is dat kristalheldere scenario verworden tot een potpourri van acts op het randje. Wij zagen zaterdag gorilla’s op het podium, mannen in foute outfits, vrouwen met een overdreven geföhnd haardak en gitaren gedrapeerd in Brugs* kant. Die dingen vraten danig aan de concentratie dat de naam van deze of gene act ons totaal ontging. Alleen de zotternij zinderde na. Net als Blanche: het Waalsche meisje dat een poos geleden zomaar uit het niets opdook en ons land Europees én zingend gestalte gaf.

Blanche zette in Kiev een act neer die het midden hield tussen ijzig minimalisme en dreigende trance. Niks patriottisme, niks unitaire insteek. Ze stond er, deed haar ding en daarmee was de Eurosongkous af. Na de laatste noot was het pakweg 23u en hadden we zu Hause al een derde glas Italiaans rood ingeschonken: ook nefast voor de concentratie. Daardoor konden we tijdens de puntentelling louter nog hitsige hysterie registreren.

De nationale hosts kreetten één na één dat de uitzending in Kiev danig “amazing” was, dat hun ondergoed er spontaan door begon te verkleuren. Daarna deelden ze beleefd scores uit en was het snel duidelijk: Portugal zou winnen. Wij konden ons – alweer –  geen fluit meer van die act herinneren. We waren zelfs danig KO dat we de handdoek in de ring gooiden en het bed opzochten. De rest zouden we daags nadien wel via het nieuws of tinternet opvangen. En zo geschiedde.

Uitgerekend op Moederdag vertelde een vintage wekkerradio aan de bedrand mij dat Portugal voor de eerste keer het liedjesfestival had gewonnen. Douze points et plus! Ik ving het bericht in half comateuze toestand tussen de lakens op. Blanche was dankzij de televoting godbetert vierde geëindigd, waardoor ze haar dagen voorgoed als nieuwbakken Sandra Kim moet slijten. De hoedster van de natie, het licht in de duisternis, de obligate kwak mayonaise op elk pak friet: Blanche heeft België Europees en mondiaal terug op de kaart gezet.

Maar euh… is er toevallig iemand die weet waarover ze gezongen heeft?

* exclusief geproduceerd in Bangladesh