Dreuzelmama is het moe

Geachte heer Potter

Ik schrijf u met spoed deze brief, meer dan 20 jaar nadat ik zelf uw romans verslond. De reden is eenvoudig. Het evenwicht in ons huishouden is compleet zoek door uw toedoen.

Onder mijn dak huizen een dochter van bijna twaalf en een zoon van negen. Zoals het broers en zussen betaamt, komen ze gedurende tien procent van de dag overeen. De andere negentig procent vullen ze met elkaar de loef afsteken en op de vuist gaan. Voor die conflicten is er zelden een aanleiding. De fysieke krachtmeting volstaat en eindigt doorgaans met een scheur in een T-shirt of een zoveelste blauwe plek op een arm of been.

Pedagogen noemen dat gedrag normaal. Maar als ik u contacteer, dan is het vanwege een opvallende kentering. Mijn kadeeën komen namelijk steeds beter overeen sinds de oudste uw boeken in een moordvaart heeft verslonden. De Harry Pottermania sloop mijn huiskamer binnen zonder dat ik er erg in had. Terwijl ik als tiener nog genoegen nam met boeken op zich, is er hier een hype zonder gelijke rond uw personage gegroeid. Een hype die de kinderen ‘broederlijk’ omarmen en waardoor ik virtueel uitgespeeld ben.

Bij alle gesprekken die ze voeren, wordt er nu gerefereerd aan Zweinstein. Aan de personages die de school bevolken. Aan het perron 9 ¾. Aan de hindernissen die Harry moet overwinnen. Aan de eeuwige dreiging van Voldemort. Aan Dumbledore. Aan mantels, vliegende bezems en toverstokken van allerlei formaten. Moeder zwijgt, knikt en luistert.

Zelfs als ik ’s avonds met trots een ovenverse lekkernij op tafel zwier, komt er amper nog appreciatie voor mijn inspanningen. De zoon kaatst vrolijk terug dat een feestmaal in Zweinstein eensklaps op de tafels verschijnt en véél uitgebreider is. ‘Met Latijnse toverspreuken arrangeren ze daar alles, mama’. Avada kedavra, expelliarmus, sectumsempra en klaar is kees. De jeugd zegeviert, moeder staat erbij en zucht ernaar.

Die Potterverslaafde pateekes van antwoord dienen, lukt me niet meer. Ik ben gereduceerd tot een waardeloze dreuzel. Er staat geen bliksemschicht op mijn voorhoofd en dat ziekenkasbrilletje waar u zo graag mee uitpakt, heb ik decennia geleden al naar de vuilnisbak verwezen. Ik moet enkel nog in angstzweet wachten tot de dag dat ze mij met één vlotte beweging uit hun jonge leventje wegtoveren. Evanesco!

Vanaf dan kunnen ze compleet uit de bol gaan met alle Potterprullaria die hier rondslingeren. Want ziet u: dankzij meters, peters en gulle gevers heeft onze stulp stilaan iets weg van een museum. Ik breek mijn nek over popjes, bordspelen, puzzels, een DVD-collectie, een gouden snaai (werkt niet, neem het van mij aan), boeken met toverspreuken, boeken met uw verhalen, vervolgverhalen, een Slytherinsjaal, een Zweinsteinpyjama, oorringen, armbandjes en niet te vergeten: de toverstaf van Hermelien.

Die staf, zo beweert de dochter, heeft fenomenale krachten. Je verjaagt er mits wat magische deskundigheid alle misère op aarde mee. Gewoon op het knopje drukken, het laserlicht in de rondte draaien en wat Latijnse troep schreeuwen.

Maar zal ik u eens iets zeggen? Er is niks van aan. Want zoals het moeders betaamt, heb ik op een vrije dag – toen dochterlief even niet keek – die staf persoonlijk getest. Hem gezwind ter hand genomen, naar twee overvolle wasmanden gewezen en “Lavatum est!” geschreeuwd. Hem naar de ramen gericht en “Purgato fenestras” getierd. Hem tegen mijn spataders gehouden en ‘Hoc invisibilia!” gepreveld. Het resultaat was nihil, om het in uw vaktaal te zeggen. De was staat er nog steeds, de vingerafdrukken op de ramen ook. En die spataders op mijn benen vegen vierkant hun gat aan de onzichtbaarheidsspreuk.

Samengevat: uw patrimonium veroorzaakt in mijn huis meer cinema dan opzienbarende magie. Meneer Potter, het zou mij plezieren als u voortaan een toontje lager tovert u en niet meer gedurig opduikt in gesprekken, TV-schema’s, huis-, was- en andere kamers. Reduceer uzelf tot wat u in essentie bent: een personage uit tijdloze boeken die jong en oud bekoren. De rest hoeft niet meer. Dreuzelmama is het moe.

Mocht dit gevoel volgens u louter het gevolg zijn van het feit dat ik ouder word, dan vraag ik u beleefd om mij eerstdaags de spreuk te bezorgen die dat proces kan keren. Juvenalis ritornatum, of iets van die strekking. Graag met een garantiebewijs erbij, of u heeft het bij mij voorgoed verkorven.

Inmiddels verblijf ik,
Met anti-rimpelcrème en beleefde groet,

Benedikte Van Eeghem

(foto: een ‘selectie’ uit het museum van de oudste)