De formatiegesprekken lopen, dames en heren! Jawel. Intussen is het al meer dan een week geleden dat we bolletjes kleurden of aanstipten op een saai scherm. Het land kleurde ten noorden van de taalgrens lichtelijk geelbruin. Mijn mening daarover doet weinig ter zake (politieke debatten en opiniestukken: er waren er al genoeg de voorbije tijd) maar mijn masterplan voor België 2.0 maak ik graag wereldkundig. Lees meer
Neen, dit huishouden heeft niet gekeken naar Eurosong dit jaar. Vorig jaar ook niet, nu ik erover nadenk, en in 2012 ook niet. Hamvraag: wie kijkt daar in godsnaam wel nog naar? Véél volk, zo blijkt en in zekere zin mag dat ook niet verbazen. Lees meer
Dames en heren: de verzuring. Doet u daar ook aan mee soms? Plezanter dan Monopoly spelen, ik zweer het. Vorige week nog meegemaakt, om 8u27 op donderdag op de speelplaats van de school waar mijn kinderen tot nog betere mensen herschapen worden. Lees meer
Dit weekend al rijdend in de cd-speler gepleurd: een schijfje met nummers uit de jaren ’80 die iedereen zo’n beetje vergeten is. Verwens me maar meteen voor mijn slechte smaak. De eighties worden muzikaal vaak in één adem met kitsch en commerciële rommel genoemd. Lees meer
Er kunnen nooit genoeg Pharrell Williamsen en Paula Semers op de wereld zijn. Dat dacht ik zondag in een flits, toen ik na een babybezoek weer eens over de E40 richting kust bolde. De zon scheen aan het blauwe uitspansel, de lente hing in de lucht en er waren geen files te bespeuren. Zoiets heet klein geluk en een mens wordt daar heel even intens vrolijk van.
Lees meer
Doe ik het of doe ik het niet? Nog maar eens het dossier euthanasie aansnijden, na al wat er de voorbije week in de pers over werd gezegd en geschreven? Natuurlijk doe ik het. Omdat het moet. Omdat er te veel misverstanden de ronde doen over het onderwerp. Omdat te veel mensen een oordeel vellen aan de zijlijn, terwijl oordelen in dit verhaal nooit gepast is.
Lees meer
Drie jaar lang al zeg ik vrolijk gedag tegen hem. De jongen op de hoek van de straat. Hij staat er nagenoeg elke ochtend of middag en moet één van de meest vertrouwde gezichten uit de buurt zijn. Donker haar, doordringende blik. Lees meer
Rooie oortjes. Ik krijg ze tegenwoordig zodra het jonge grut in huis de mond open doet. Een stroom aan platvloerse termen produceren die twee, waardoor hun moeder lichtelijk neurotisch wordt. Ze laten zich keer op keer gaan, ook al betekent ka(x2) of pi(x2) sinds Kerst een 24-urenverbod voor de iPad. Zelfs dat raakt hun koude kleren niet.
Lees meer
Ik haat eindejaarslijstjes. Ik haat het om dé plaat, hét boek of dé gebeurtenis uit 365 gesleten dagen te lichten. Er gebeurt zo gigantisch veel in die tijd dat ik minstens 100 momenten wil koesteren, 15 boeken wil aanbevelen of 30 mensen de hemel in wil prijzen. Liefst zelfs die momenten, boeken en mensen die in alle andere lijsten ontbreken. Maar haat levert zo weinig op, zei Mandela ooit. En aangezien ik bloggewijs liefst een breed publiek bereik, ziehier het compromis. Een enigszins verrassende lijst. Voor u. Indien ernstig, gelieve zich te onthouden.
Lees meer
Fientje,
Je durfde je naam niet te zeggen maar uiteindelijk stond je foto er gewoon bij, in de krant. Ik heb je ook gezien op tv. Ik heb de moeite genomen om je bekommernissen te lezen en te aanhoren. Er moet mij iets van het hart.
Lees meer