Georgette en Roger

Flashback, beste lezer.  We spreken 8 mei 2014. Toen werden Georgette en Roger uit Wingene the talk of the town dankzij het tv-magazine ‘Iedereen Beroemd’. Het koppel – aan de naam leidt u af dat ze een respectabele leeftijd dragen – werd geportretteerd terwijl ze noest kledingcontainers leegden. Aandoenlijk schoon om zien. Georgette en Roger verzamelden en wogen zakken vol textiel dat de mensen dumpen omdat het a) uit de mode is of b) simpelweg nooit gedragen werd. Zulke stukken nemen minder gegoede mensen in binnen- en buitenland nog graag aan. Daarom staan die containers ook overal op ons grondgebied. Daarom proppen we ze vol, puilen ze wekelijks uit en daarom legen Georgette en Roger die consequent.

Bij zulke reportages glimlach ik spontaan en vraag ik me elke keer weer af: waar hàlen ze die figuren in godsnaam? Mensen die als louter tijdverdrijf containers legen, rond tuffen in een oubollige vierwieler en verklaren dat ze al 30 jaar dezelfde schoenen dragen: is dat echt, of gewoon het werk van een bijzonder gewiekst castingbureau? Edoch: de vraag stellen is ze beantwoorden. Want de Georgettes en de Rogers maken de orde van de dag uit. In elke stad, in elke straat. Ook bij ons, naast de deur.

Situatieschets: naast de deur hier, dat is een bescheiden appartementsgebouw. Net zoals het onze. Beneden bij de buren woont een koppel dat iets van Georgette en Roger heeft en het leven in die Scone een merkwaardige flair geeft. Ze zijn allebei eind de zestig of daaromtrent. De dame is kloek gebouwd, waanzinnig dominant en poetsziek. Hij is sportief gebouwd, immer onderdanig en laat de hond (type: micro-pekinees) driemaal daags uit. Met de glimlach. Klein geluk, heet zoiets. (en overlevingsdrang. Want ik besef dat hij dat beest uitlaat om heel even niet bij haar te moeten zijn. Oh jawel.)

Sinds we hier wonen, weten we: elke ochtend begint voor hen met het vegen van de straat. Zij doet het stukje oprit naast de deur van hun woonst. Alle tegels, alle voegen, elke dag opnieuw. Hij neemt over aan de rand het trottoir, en veegt ongeveer tot zes meter ver rechts. En daarna tot zes meter ver links. Goten worden mee uitgeveegd. J’essuie donc je suis. Ook als het een etmaal windstil is geweest, deze blogster devoot eens géén peuk uit het raam heeft gemikt en niemand een vezel papier op de grond liet vallen: dan nog horen we het schrapen der borstel bij het krieken van elke dag. Het resultaat is dat mijn nazaten het grinnikend hebben over “meneer en mevrouw veegborstel”. Geinig. Maar als ze het hardop zeggen wanneer de mensen in kwestie ons pad kruisen, weet ik niet waar gekropen. Ik lach dan schaapachtig naar dame-dominant en de besnorde wederhelft, mompel iets over het weer en sis tegen de oudste dat ze dat niet mag zeggen waar die mensen bij staan. Reactie: “Je zegt het zelf toch ook, mama.” (hmpf. Het kind heeft gelijk. Altijd.)

Na de veegceremonie volgt bij de buren de zeemceremonie. Ook elke dag. De luttele ramen van het appartement worden per etmaal minstens één keer gezeemd. Bij regenval zelfs tot twee of drie keer. Weinig indrukwekkends, ware het niet dat de buurvrouw met de heupen en de knieën sukkelt. De stramheid weerhoudt haar er niet van te reinigen en assistentie bij de ‘hogere zones’ van het glaswerk is vereist. Wanneer ze daaraan toekomt, blaft ze de goedgeluimde eega immer toe “dattie ’t traptje moe briengen! Wan ke kunn’n d’er nie bie, ge wèt da toch?”

De man brengt het trapladdertje. Elke keer weer. Daarna – excuse le mot – hijst hij haar hele logge lijf erop. Dat beeld is intussen zo vertrouwd, dat ik het voor geen geld meer zou willen missen. Hij plaatst zijn beide handen ongegeneerd onder haar achterwerk en duwt haar omhoog, terwijl ze puffend de twee treden tracht te overmeesteren. Waarin ze daarin geslaagd is en als verwoed de bovenkant van het raam onder handen neemt, blijven zijn handen ook gewoon op haar achterwerk liggen. Als we hem op dat moment kruisen, zegt hij met een kamerbrede glimlach: “’t leven is toch schoane é zeg!”. (Waarna ze mort en wij het uitproesten. Waardoor ze nog harder zeemt en haar ramen zo hard blinken dat het bijna pijn doet aan de ogen)

Op donderdagavond is er telkens een stresspiek in het huishouden van buurvrouw-poets. Dan moeten de restafvalzakken buiten en dat heeft ze niet graag. Dat is vies, dat stinkt, lekt soms en ze wil dat niet voor haar deur. Dan wordt ze heel even inconsequent, vergeet ze dat ze iedereen die iets op straat gooit terecht wijst, en dropt ze haar zakken achteloos voor onze garagepoort. Om de spanning erin te houden, duw ik ze een kwartier later een meter of wat terug. Netjes onder haar (gezeemde) raam. Wanneer ik terug naar binnen ga, hoor ik de deur ‘next door’ meteen weer open gaan en weet ik: ze dropt de boel weer bij ons. Waarna ik ze nog eens terug duw. En zij een half uur later nog eens. Enzovoort. Enzoverder. Tot ze op vrijdag letterlijk op de stoeprand staat, reikhalzend naar de komst van de vuilniswagen uitkijkt en pas gerustgesteld is wanneer de laatste zak van ‘haar’ trottoir werd geplukt. Daarna krijgt manlief prompt orders om de auto te wassen. (ook dat: elke week, en bij regenval zelfs vaker. Good habits never die.)

Toch heeft het koppel ook iets allerschattigst. Op de maat van de seizoenen, feestdagen en evenementen voorzien ze zijgevel én garagepoort van aangepaste decoratie en tierlantijntjes. Momenteel fladderen er namaakvlinders in 101 kleuren aan nylondraad tegen het metselwerk. De driekleur van toen de Duivels naar Brazilië vertrokken, wappert nog steeds op de achterplaats. Met Pasen is het aantal eieren en pluche kuikens niet te overzien. Tegen Halloween moeten we er voor zorgen dat we niet struikelen over het stilleven van plastic pompoenen, kitscherige heksen en fake spinnenwebben dat ze bijna 3 gevels ver uitbouwen. Lees: hij sleurt de dozen uit de garage. Zij zegt wat waar moet komen. Hij doet dat. Negeert haar militaristische attitude. En gaat daarna zijn krantje lezen in de keuken, waar een magnifiek boeket met plastic lelies de tafel siert. Ook dat heet: klein geluk.

Mijn buren zijn Georgette en Roger, Brugge-style. Ze sorteren en wegen geen kleren, maar leven in een bizar en wonderlijk universum van oppervlakkige rituelen. Rituelen waar ik geen beetje affiniteit mee heb, maar die bijzonder fascinerend en entertainend kunnen zijn. Zeker als ze als fait divers na het journaal van 19u op het scherm geserveerd worden. Als u nog twijfelt, kijk gerust zelf. En breng morgen uw afgedankte spulletjes naar de container om de hoek.

Reportage Georgette & Roger