Borstwering

Of ik echt mijn beha had uitgetrokken voor die bewuste foto? De vraag werd me vorige week geserveerd door een mannelijke collega. Op het werk, aan tafel, in de refter. Als de context u niet meteen duidelijk wordt: situatieschets hieronder.

Voor de gein – en ook een beetje voor de goede zaak – zetten we onlangs met 35 mensen onze schouders onder een promofilmpje. Het filmpje toont rink aaneen 35 gezichten met een brede glimlach en ontblote torso. Lees: het beeld eindigt net boven de tepels. Een tikkeltje gewaagd maar tegelijk zedig. De suggestie doet de rest. Om die suggestie te kunnen creëren, moest er tijdens de fotoshoot natuurlijk wel wat kledij gelicht worden. Of wat dacht u.

“Jep”, zei ik tegen die collega. “Ik heb dat spontaan gedaan. T-shirt en beha uit, en voor de lens gaan staan. Zonder gêne.” Prompt viel er een akelige stilte. De collega bekeek me met een gestreken aangezicht. Toen volgde een schaapachtige glimlach en zei hij: “amai”. Twee keer zelfs: “amai”. Dat zègt iets, zo’n reactie. Ofwel moet de man in mij al jaren een puriteinse non gezien hebben die het gezicht van de spiegel afwendt wanneer ze zich wast. Ofwel verbaasde hij zich carrément over het feit dat er effectief mensen zitten achter al het naakt dat deze wereld kleurt. Dat die lichamen echt bestaan, feitelijk. (nipples and tits don’t come from nowhere, denk ik dan bij mezelf.)

De collega at na mijn antwoord rustig verder maar ik wou nog even ondeugend doen. Familietrekje, besef ik, en ik ben er nogal tuk op. “Het zijn mààr borsten, joh. Borsten! Niks mis mee, toch?” De man begon nog een fractie zenuwachtiger te kauwen en het schaapachtig glimlachje stak opnieuw de kop op. Hij zei niks meer, terwijl ik heus wel wist dat hij een lief heeft. Een vrouw. En die heeft ook… inderdaad, ja. Maar om het ongemak te beperken schreed ik na die laatste reactie achteloos richting koffiekamer. Het slachtoffer even op adem laten komen, heet dat. Ik ben geen onmens, wat anderen daar ook over mogen beweren.

Die absurd korte conversatie bleef nog even nazinderen in mijn grijze hersenmassa. Dat overkomt me wel vaker, zeker wanneer mannen en hun kijk op naakt de koers van het gesprek bepalen. Dus stelde ik mezelf de vraag: why the fuzz? Waarom “amai” en een schuchtere glimlach bij die venten als het over échte borsten gaat? Alle vrouwen hebben er een paar en HIJ had die beha uiteindelijk niet hoeven uittrekken – dàt was pas lachen geweest. En toch blokkeert een man wanneer die hoort dat een knappe, intelligente, vlotte, spitse, charmante, gediplomeerde, fris gewassen, enthousiaste, gedreven, goedlachse én warmhartige vrouw mét borsten uit de kleren gaat. Is dat niet te gek om los te lopen?
(en is die opsomming van goede eigenschappen ook niet wat overdreven? Zeg het me gerust, waarde lezer, want soms raak ik de pedalen kwijt omdat er in mijn gedachten een naakte man… enfin. Dit geheel terzijde.)

De suggestie van blote borsten dus. En het feit dat vrouwen hiervoor hun soutien hebben afgeworpen, zonder blikken of blozen. Het blijft een issue in tijden waar naakt de orde van de dag uitmaakt. Waarschijnlijk omdat de suggestie in mijn geval puurder is dan wat Playboy en een doorsnee reclamespot voor bioyoghurt etaleren. Sommige mannen voelen zich een beetje ongemakkelijk bij dat echte werk. Dat is gek, maar het vingertje opheffen ga ik hier niet doen. Dit is een blog, geen catechismus. Ik breek geen lans voor collectieve borstwering in advertenties, clips of catalogussen. Ons gerief mag best gezien worden. Borsten zijn essentiële, mooie en noodzakelijke dingen. Wij dragen die een heel leven met ons mee, als we van ziekte gespaard blijven. We zogen daar in het beste geval wat kinders mee, verpakken die stukken in schone lingerie en zijn daar vriendelijk tegen als we opstaan. (allez soit, ik ben dat maar ik wil die lijn hier nu ook niet willens nillens doortrekken.)

Meer naaktheid in het straatbeeld dan, hoor ik u zeggen? Aber nein. Ik pleit gewoon voor het selectief en bewust etaleren van onze tederste welvingen. Ze zijn kostbaar en we moeten ze alleen laten floreren wanneer het opportuun is of wanneer de passie tussen de lakens hoog oplaait. Niet uit eigenbelang, of voor de gratie van de bioyoghurt en de blootbladen. Als we borsten laten zien, dan vooral… omdat we soms gewoon een vrouw willen zijn. Of had iemand al eens iets in die trant gezegd?

http://bit.ly/1nBokmi