#wantjeforever
Wantje
Het voelde leeg aan op de beeldbuis gisteren, zo rond 21u. Geen verse portie Bevergem op ons bord. Geen West-Vlaamse kneuterigheid op afspraak. We moesten het doen zonder de lotgevallen van Freddy en ‘ze prente’, zonder de behoorlijk corrupte OCMW-voorzitter Claude en zonder de koi-minnende Danny, eenzaam wegzinkend in een onmetelijk lottofortuin. De ‘special’ over Bevergem was een schone troost voor TV-kijkend Vlaanderen, maar ik heb toch iets gemist. Het echte Bevergem. La Flandre profonde, perfect geregisseerd. En vooral: jij.
Je poëtische eenvoud en onmetelijke rechtvaardigheidsgevoel, Wantje: wat heb ik daarvan genoten. Acht weken aan een stuk, soms in uitgesteld relais. Je had iets waardoor ik vanaf aflevering één dacht: oh. J’étais bouleversée, quoi. Omdat botte politieagenten of nerveuze flikken in dit kleine landje al eens met de nek aangekeken worden, en net jij het tegengewicht vormde. Wantje, de brave flik. De barmhartige ziel. Leidt burgers op tot gemachtigd opzichter. Helpt de zwakkeren. Is voorstander van dialoog. Past de wet toe tot in de puntjes, maar nooit zonder hart. Je speelde het niet, je was het gewoon.
Zoals die keer met die dringende domiciliëring op verzoek van malafide OCMW-man Claude. Hij wou een kameraad onderdak verlenen in de gemeente, maar het moest snel gebeuren. Niet volgens het boekje. Uitgerekend het boekje dat jij zo hoog achtte. Je onderstreepte dat er een aparte bel geïnstalleerd moest worden vóór die domiciliëring mogelijk was. De OCMW-voorzitter lachte het weg en stopte je 50 euro toe. ‘Voe de belle, Wantje’. Je glimlachte schaapachtig, boog het hoofd, verliet het toneel.
Ik voelde met je mee, verdorie. Toen later bleek dat ‘moeder de vrouwe’ je zogenaamd had verlaten voor een andere partij, heb ik net niet naar een zakdoek gegrepen. Om het met een flard tekst uit je eigen oeuvre te zeggen: is ’t lot zo nietsontziend? Daarom namen de vrouwen van Bevergem het ongegeneerd voor je op. Wantje, de lamme goedzak, de brave ziel. Met kinders bovendien: het doet elk moederhart sneller kloppen. Als Brugge en Bevergem buurgemeenten waren en fictie realiteit, had ik je gelijk voorgesteld om bij mij in te trekken. Aparte deurbel compleet overbodig.
’t Is niet dat ik kick op uniformpjes, Wantje, op matrakken of op mannen met de baarden. Maar wel op hoe jij er gestalte aan gaf. Miljaarde, om het plat te zeggen, ik kon er eindeloos van smullen. Je ‘zorg’ voor een eenzame vrouw uit de gemeente was grenzeloos. Zij ontfermde zich over je koters, jij kliefde hout in haar tuin. Het was ontluikende passie, zonder enige toekomst, maar passie hoe dan ook. Ze oversteeg moeiteloos je voorkeur voor strikt vegetarische keuken en je lichtjes sullige imago.
Je hebt me geraakt, Wantje, van aflevering één tot de laatste snik. Ik werd compleet stil toen bleek dat de vrouw uit je leven toch niet zomaar was weggewandeld, maar schielijk overleden. Ik werd kwaad, toen de lepe burgemeester van het naburige Ruddervelde je op de Zeugefeesten wandelen stuurde. Je moest bekeuringen gaan uitschrijven, zonder compassie. Ik leefde met je mee: is ’t lot zo nietsontziend?
Toch deed je wat de burgervader je opdroeg. Boetes krabbelen, plichtsbewust, man van de wet, trouw aan zijn ambt. Tot je de kans kreeg om terug te slaan. Het gezever en de pesterijen moe: je vatte de burgervader na het feestgedruis met 2,7 promille achter het stuur. Je genoot en dwong hem je bij naam te noemen. Zeg. Mien. Noame.
Johan, dus. Politieagent in functie. Of die nu opereert in Brussel, Zwalm of Bevergem: dat verdient respect. Je hebt het gekregen en ik was blij voor je. Zo verdomde blij.
Enkel dit nog: vind je ’t erg, als ik je dan toch gewoon Wantje blijf noemen? Zomaar, oprecht? Niet omdat dat soft is. Niet omdat dat kneedbaar is. Wel omdat dat knuffelbaar is. Een wantje. Warm. Onmisbaar tijdens de nakende wintermaanden. Ik koester u.
Merci voer alles, Wantje.
‘Uw’ Bene
(foto: © Tom Verbruggen)
Bene,
ik kreeg zowaar kiekevel bij het lezen van #wantjeforever. Prachtig geschreven!
Ben
Erg mooi geschreven; wil mij (als dat tenminste mag ?) daar volledig bij aansluiten.
Was totnogtoe enkel fan van Wannes owv zijn prachtige nummer “Ploegsteert”. Maar daar komt nu de overcorrecte politieman uit Bevergem ook bij !
Bene, jij hebt dit wondermooi verwoord. Ik volg jouw helemaal en koester de warme herinnering aan deze handschoen zonder vingers!
klaus
Jawadde, als je dat allemaal kan. Hier word ik warm van tot in diepste van mijn zieltje.Merci daarvoor.
Beste Bene, tot in het Depot van Leuven?
Zalige winters warme Wantje-bijdrage!
Philippe
Zou het kunnen omdat hij met een ijslandse leeft !!!!Puur natuur heelt en maakt van je een beter mens!!!!groet uit het noorden van zweden
Mo gow zeg, min grote kleine broere. K wistet direct dat gie wa toen dak die reactie loaze. Wulder ein wok vrje genoten van Wantje! Je klein zusterke Maria
echt mooi verwoord. Wantje was ook voor mij het beste statement in Bevergem. Hopelijk hebben nog vele andere kijkers dit zo begrepen.