Grand Cru Wauters
Wanneer ben je oud? Het is een vraag die ik hier af en toe wel eens voorgeschoteld krijg. Mijn nakomelingen vinden grote mensen meestal oud, maar mama ontspringt de dans. Altijd. De koters zweren dat ik jong ben én mooi én lief. En dat dat nog lang zo blijft. Ach, zoveel complimenten neemt een mens natuurlijk graag aan. En dat van dat jong zijn: absoluut waar, in mijn geval.
Hoewel. Vorige week luisterde ik bij valavond weer eens naar Grand Cru op Radio 1. Zo’n zomers programma waarin één muzikaal jaar grondig wordt uitgelicht. De uitzending was gewijd aan het nobele jaar 1989. Niet zo gek lang geleden, vond ik, tot Anne van Clouseau weerklonk. Plots besefte ik: die plaat is verdorie wel al een kwarteeuw oud. Een kwarteeuw, dat zijn 25 volle jaren. Dat is toch een beetje veel. Aangezien ik de hoogdagen van Clouseau bewust heb meegemaakt, heb ik méér dan 25 jaar op de teller staan en ben ik niet zo piepjong meer. Terwijl ik dat allemaal zat te denken, ontspon er zich een trip down memory lane.
Anne, dat was toen wij in het vijfde studiejaar zaten. De plaat veroorzaakte een spontane aardverschuiving in het Vlaamse muzieklandschap. Koen Wauters werd God. We brulden de song van A tot Z mee op de jaarlijkse schoolbarbecue. Vooral dat stukje”we duiken terug de lakens in en we vrijen tot de noen”: daar moesten we kostelijk om lachen. Want vrijen is wat grote mensen doen en kinderen vinden dat a) een beetje vies en b) bijzonder grappig. Toen Anne de weken op de eerste plaats van alle hitlijsten aaneenreeg, dacht elk meisje uit mijn klas ook: die Koen is de ware voor mij. Hij heeft donkere ogen. Hij lacht zo schoon. Hij kan zingen. Hij is alles. (dat was 1989. Anno 2014 weten we: Koen was een doodgewone gast en niet uitzonderlijk knap. Het was het imago dat het ‘m deed. Als hij hoofd van een NGO of zo was geworden, was geen vrouw ooit flauwgevallen in zijn armen.)
De hype rond Clouseau piekte in 1989 en nog wat jaren daarna. Remember Jambers en de legendarische documentaire die hij over de mania maakte. In die mania ben ik volop meegegaan. Ohne Grenzen. Er hingen tientallen posters, foto’s en knipsels van Koen & co boven mijn bed. De uitbaatster van de lokale krantenwinkel hield king size covers van Story en aanverwante kwaliteitsbladen waar Wauters op stond, opzij voor me. Ik kocht bij die uitbaatster ook wekelijks Joepie en blokte geboortedata en trivia over de bandleden uit het hoofd (Koen: 17/09/1967, mocht u het zich afvragen. Zijn favoriete jeans was de 501 van Levi’s.)
Ik bedacht wat ik zo allemaal zou kunnen vragen als ik de mannen ooit tegen het lijf liep. Het ouderlijk gezag werd aanhoudend en met tranen – that’s me – onder druk gezet, zodat ik in de zomer van 1990 naar een echt optreden van Clouseau mocht. Locatie van het gebeuren: Sporthal De Speelman in Heist. Ik wrong mezelf door de massa tot op de eerste rij en brulde alle songs én Anne loeihard mee. Tot mijn stem schuurpapier was. En ja, Koen keek die avond recht in mijn ogen. (dacht ik. Zoals alle meisjes in de zaal dat dachten. Prompt waren we in de zevende hemel.)
Later volgden er nog eens tranen want ocharme, Koen moest naar het leger. De centerfold uit Joepie van soldaat-milicien Wauters kreeg alweer een ereplaats in mijn slaapkamer. Ik vond het vreselijk dat hij ‘onder de wapens werd geroepen’ en hoopte dat de missie snel voorbij zou zijn. Koen keerde ook gewoon terug uit het leger. Zonder kleerscheuren, zonder verwondingen. De nieuwe songs en platen bleven bekoren. Naast wekelijks 40 frank voor Joepie, spendeerde ik het leeuwendeel van mijn spaarcenten aan de cassettes Hoezo, Ofzo, Enzo, Evenzo, Goed zo, Wel-of-niet-zo, Clouseau Live. De lijst was quasi eindeloos. De songs waren niet onverdeeld goed, maar liefde voor een idool hoort onvoorwaardelijk te zijn. Dus ik bleef kopen.
De films ‘My Blue Heaven’ en ‘Intensive Care’ met Koen in de hoofdrol: ook allebei gezien. Oh jawel. Ik ergerde me niet aan de belachelijke scenario’s, wel aan het feit dat Koen op groot scherm andere vrouwen kuste. Stiekem dacht ik: mijn kans komt nog. Die kans werd uiteindelijk een exclusieve meet and greet, nog een jaar of wat later, toen de band in uitgedunde bezetting een gooi naar internationale roem deed. Ze trokken naar Groot-Brittannië en mijn vader belde op een zomerse middag, van op het werk. “Clouseau vaart straks met de ferry vanuit Zeebrugge”, meldde hij. “Wil je Koen van dichtbij zien? Dan moet je afkomen.” Top secret, heette het. De pers was niet op de hoogte. Il padre had de passagierslijsten gecheckt en wou dochterlief die ontmoeting met meneer Wauters in geen geval ontzeggen.
Die middag fietste ik met een vriendin aan een moordvaart van 8300 naar 8380. We wachtten vier uur lang nagelbijtend op een stoel, tot Koen, Kris en Bob verschenen. We hadden een waslijst vragen en een fotocamera bij. We waren laaiend enthousiast, maar konden op het eigenste moment geen woord meer uitbrengen. We glimlachten schaapachtig, bloosden en hielden bevend onze papierekes vast. Ons geduld werd na 4 uur uiteindelijk beloond met een eenvoudig “Hallo” van Koens kant. We mochten op de foto. We kregen geen zoenen, enkel een handtekening en later nog een plekje in het personeelsblad van de ferrymaatschappij. Het onderschrift bij de foto luidde : “Exclusieve ontmoeting. De dochter van Boudewijn Van Eeghem (North Sea Ferries) en vriendin spraken met Koen Wauters in de passagiersterminal.” (naja, spraken. Eén woord.)
A trip down memory lane, zei ik al. Het is lang geleden en het lijkt een ver verleden, het schoons dat ik dankzij Koen beleefde. De Grand Cru Wauters rijpt intussen al een kwarteeuw, maar de afdronk valt vandaag een beetje tegen. Toch deed Koen me ooit geloven dat het kon: een romance tussen een bescheiden kustmeisje en een zanger uit het Pajottenland. De romance bleef uit, maar ik heb zijn beste songs wel gekoesterd. Hier staat nog één ‘Best Of’ van Clouseau in de rekken. Daar gaat ze hebben ze mijns inziens nooit geëvenaard, en Anne was lang niet hun strafste song. Van Afscheid van een Vriend zal ik eeuwig en drie dagen kippenvel krijgen.
Of ik dat nummer dan ook op mijn begrafenis wil, hoor ik u al vragen? Ach, wat zou ik. Ik ben ouder geworden, maar nog niet stokoud. Lang niet. De kinderen hebben het beaamd. Ik denk nog even niet aan het einde. Voor ik onder de zoden kruip wil ik de wereld nog zien. Verre landen. Godverlaten stranden. Tahiti, of zoiets. Zin om mee te gaan?
Ik ga weer mee als vriendin naar Tahiti… :-))))
Na Zeebrugge hebben we dat zeker verdiend, dame!
Allez dan ga je nog voor een stukje Verminnen 🙂
https://www.youtube.com/watch?v=RXEbzgpoVuI
Naar Tahiti vergezel ik je met plezier! Zouden we Koen en Kris ook mee kunnen krijgen??