Spazierspaß muss sein

Doorgewinterde wandelaars die verbeten weer en wind trotseren: wie zijn ze? Waarom doen ze het? En vooral: waarom hechten ze aan een foute garderobe en een blik die niets verraadt? De vragen flitsen door mijn hoofd wanneer ik me op een vrije dag van punt A naar punt B begeef in mijn thuisstad.

Al fietsend sla ik de plejade van stappers gade, terwijl een milde westenwind me om de oren suist. Ze zijn met veel. Ze lijken voor dag en dauw als paddenstoelen uit de grond te schieten. Hun neuzen staan onverdeeld in dezelfde richting: die van de oranje pijltjes die het uitgestippelde traject aanduiden. Deze overlevingstocht, mijnheer mevrouw, moet en zal vooruitgaan.

Op 200 meter van mijn voordeur wil ik afslaan naar rechts, het ‘grote’ fietspad op. Ik kruis een ploegje dat net aan het oversteken is. Met een klein, kordaat gebaar maken de stappers duidelijk dat ik onmiddellijk moet vertragen of stoppen. Ik druk de remmen in, hou halt en denk: carnaval was vorige maand, maar deze stoet heeft de boot duidelijk gemist. Ze rukken vandaag pas uit. De dominante kleuren van de verkleedkostuums zijn paars, fluogeel, turquoise en helgroen.

Die bonte bovenstukjes combineren ze vlot met vaalkleurige, niet-gemodelleerde broeken uit zeilstof. Unisex is de norm, brede heupen en uitgesproken boezems zijn letterlijk in de verdrukking geraakt. Aan alle voeten prijkt schoeisel dat comfortabel en wonderbaarlijk onelegant oogt: het handelsmerk van de ervaren wandelaar, altijd en overal. Hij is verbeten, einddoelgericht, niet van zijn stuk te brengen. Of hij nu een bergwandeling, een kustwandeling of een collectieve marathon van 100 kilometer afwerkt: de rabiate overlevingsattitude spat er in dikke, smakeloze druppels vanaf.

Voor de volledigheid houden de fanatici ook steevast nordic sticks in de handen. Zoals vandaag, terwijl ik na het korte oponthoud alweer op de trappers sta en gezwind langs de avonturiers verder fiets. De deelnemers aan deze tocht neigen naar opgejaagd wild, een hitsige meute, verslaafd aan extreme uitdagingen op oersaai terrein. Wie niet met trots rechtop marcheert, ondergaat het lot met een lichte bochel en gebogen hoofd. Hoe kranig of sletig ook: de wandelaar voert een strijd die nooit helemaal is gestreden.

De tikkende stokken bepalen intussen het tempo van de mars: tik-tik, één-twee. Naar een lagere versnelling schakelen is geen optie en wie de vloot niet in het oog houdt, raakt hopeloos achterop. De enkelingen zonder een stappenteller, trekken discreet de leiband aan: de hond defileert mee, voorzien van een regenjasje dat matcht met dat van de eigenaar. Dat bij de meeste viervoeters de tong op dit uur van de dag al chronisch over het trottoir sleept, is bijzaak. Spazierspaß muss sein, zo beslissen de baasjes.

Zo trekt de karavaan moedig verder over stoeptegels met bemoste voegen, tientallen meters na elkaar. Het zwerk kleurt nu grijzer, de wind wakkert aan. Bij een acute verandering van de wandelrichting borrelt er even paniek op. De massa moet hier de steenweg oversteken en krijgt geen hulp van verkeerslichten, seingevers of aangepaste bewegwijzering. Een zelfbenoemde leider weet het even niet meer en veegt angstzweet weg. Zijn volgelingen moeten bijeen blijven en dat lukt alleen bij de gratie van een ijzeren hand en bulderende stem. Hij lost amechtige kreten terwijl hij rood aanloopt:

Hier, pas op!
Aan de kant!
Naar links!
Fietser!

Die laatste kreet slaat op mij, die de kopgroep net in rechte lijn voorbijfietst. Woessssjjjj;

In de vlucht ontwaar ik verwarde blikken en ontreddering. Een dame met een tropenhoed – in de maand maart, jawel – wordt prompt hardhandig van het fietspad geplukt en door de bevelhebber op het trottoir neergepoot: dààr mocht ze niet blijven staan. Ze hapt naar adem, grijpt ostentatief naar het hart. Ze is op het nippertje aan ‘het allerergste’ ontsnapt.

Ik heb discreet binnenpret. Hier scheiden onze wegen, hier laat ik ze los. In een oogwenk zie ik nog een waaier aan kledingmerken en gulle sponsors de revue passeren. Deuter, Patagonia, Quechua en Peak Performance fonkelen naast opvallende namen van lokale schrijnwerkers, goed boerende notariaten en de drankencentrale wat verderop.

Ik weet nu: wandeltochten zijn het levende bewijs dat de globalisering en de korte keten elkaar stap voor stap naar een hoger niveau tillen, zelfs al trekt de verpakking op geen fluit.