Voske,
Ik wed dat de gazetten vandaag vol staan. Maar al wat ze schrijven over u, lees ik niet meer. De lofbetuigingen en de verbijstering zijn hier al gepasseerd. Online. Veel woorden, veel beelden. Raak. Mooi. Puur, keer op keer.
Voske,
Ik wed dat de gazetten vandaag vol staan. Maar al wat ze schrijven over u, lees ik niet meer. De lofbetuigingen en de verbijstering zijn hier al gepasseerd. Online. Veel woorden, veel beelden. Raak. Mooi. Puur, keer op keer.
Wanneer ben je oud? Het is een vraag die ik hier af en toe wel eens voorgeschoteld krijg. Mijn nakomelingen vinden grote mensen meestal oud, maar mama ontspringt de dans. Altijd. De koters zweren dat ik jong ben én mooi én lief. En dat dat nog lang zo blijft.
Twee dingen waar dezer dagen niet aan te ontsnappen valt. 1. Grasvelden 2. Hoe ze in modderputten veranderen. Immers: naast een WK voetbal is de laatste weken ook een festivalseizoen op gang getrapt.
Op de eerste dag van de zomer scheen de zon volop. Alles baadde in licht, gezelligheid, lachende mensen en overvolle terrasjes. Klein geluk in vele kwadraten, terwijl we uitgerekend op die dag afscheid namen. Afscheid van Thé Lau. De artiest die terminaal ziek is en zijn carrière in schoonheid wou eindigen, met een aantal zinderende afscheidsconcerten. Met The Scene, met ‘zijn’ band, het monument van de Nederlandstalige rock.
Neen, dit huishouden heeft niet gekeken naar Eurosong dit jaar. Vorig jaar ook niet, nu ik erover nadenk, en in 2012 ook niet. Hamvraag: wie kijkt daar in godsnaam wel nog naar? Véél volk, zo blijkt en in zekere zin mag dat ook niet verbazen.