‘Hij draagt zelfs een strikje’
“Dus je kunt dat ook als kruimeldief gebruiken???”
De pertinente vraag van één vrouw aan tafel, waardoor de andere twee in lachen uitbarsten. Zo vieren we onze Galentine’s Day, het wereldwijde feest ter ere van ‘wijvenvriendschap’. Galentine’s Day valt daags voor Valentijn, op 13 februari. In aanloop naar die grote commerciële bom kun je bakken pret hebben, als je in het juiste gezelschap vertoeft.
Voor de gelegenheid zijn we die avond in een Oostendse kroeg beland. Wij, dat zijn twee vrouwen met kroost en eentje zonder. Tegelijk zijn we twee singles en één vrouw in een relatie. Twee hetero’s en een lesbische dame. Perfecter kan de sociale mix niet zijn. The Supremes zingen loeihard van ‘Baby Love’, wij tateren erop los met een glas voor de neus. Over de dingen des levens, het huishouden, VR-fuiven en zakken met stinkende ‘puberwas’. En over het belang van speeltjes.
Dat laatste levert altijd geinige babbels op. Recent las ik – in aanloop naar Valentijn – dat er zelfs een groeiende belangstelling is voor volwassen speelgoed, omdat steeds meer mensen alleen leven en het genot ook alleen valideren. Daarvoor grijpen die singles maar wat graag naar accessoires op maat. De speeltjes ogen de voorbije jaren ook alsmaar fraaier en geraken zo vlotjes uit de taboesfeer. Hoezee!
“We zijn de drempel al langggg over’, zeggen we die avond met z’n tweeën tegen nummer drie, de niet-single in het gezelschap. En we doen van knik-knik-knik.
“Geen schaamte meer daarover, gewoon volle bak genieten!”.
Waarna we schateren, zonder dat er iets zinnigs is gezegd. Nummer drie lacht vrolijk mee en gaat nog een rondje bestellen. Wij kijken naar buiten: daar heeft een flamboyante diva vanavond duidelijk de liefde van haar leven gevonden. Ze kust een man op het terras vurig, we slagen er amper in om weg te kijken.
“Jawadde!”, poneer ik. “Da’s er ook niet neffen, zo kort voor Valentijn.”
“Geen schaamte, volle bak genieten. Jihaaaaa!”, bevestigt nummer twee.
Nummer drie zet intussen een verse voorraad ‘wijntjes en gerstenat’ op tafel. De speeltjes – of wat had u gedacht – komen nog maar eens te sprake. Dat we daar zeer gelukkig mee zijn, er namen aan geven en heel erg hechten aan het strakke design. Hoe stijlvoller de huisvrouwverwenner, hoe liever we hem zien. Knik-knik-knik. En ook de efficiëntie doet ter zake.
“Twee minuten en knal! Ge ziet sterren!”, zeg ik overtuigd over mijn recentste aanwinst. Nummer twee aan tafel heeft thuis dezelfde klepper in haar kast liggen en beaamt: het is inderdaad een beestje.
“Hij draagt zelfs een strikje”, zegt ze met grote ogen tegen nummer drie. Knik-knik-knik. “Echt waar. En hij heeft een mondje en ja… hupla. Zo snel gaat dat.”
Even wordt het stil.
“Een mondje? Watte?”, kreet nummer drie. “Dus je kunt dat ook als kruimeldief gebruiken???”
Hoe mondig en ad rem ik ook ben: die repliek had ik niet zien komen, en nummer twee evenmin. Ik verslik me in een slok wijn en begin danig hard te lachen dat ik bijna van mijn stoel val. In gedachten zie ik de meest absurde scènes aan een ontbijttafel, met kruimeldieven en andere attributen. Hoe maf dat zou overkomen, als je de twee door elkaar haalt. De gedachte is danig absurd dat ik naar adem hap en in tranen uitbarst.
Wanneer het jolijt weer tempert, komt er nog volk binnen in de kroeg. Het koppel blijkt de nummer drie uit ons gezelschap te kennen, de vrouw heeft voor de gelegenheid haar huisdier mee. De teckel wordt op Galentine’s Day vijf jaar. Het beestje trilt van zenuwachtigheid en schuwt het rumoer maar in aanloop naar haar verjaardag heeft ze wél al een strikje aan.
“Maar ziiiiieeeee”, kir ik argeloos tegen de tafelgenoten, “Nog een beest met een strikje! Zou het ook…”
We kijken naar elkaar. Zij, zij en ik. Knik-knik-knik. En dan schateren we danig hard dat er voor de rest avond niks meer gezegd hoeft te worden.
