…what else?

Sorry dat ik je nu pas schrijf. Het was geen kwestie van niet willen of niet kunnen, want je weet: ik bedien me niet van goedkope excuses tegen venten van jouw kaliber.

Het moest gewoon even insijpelen, wat ik een week geleden over jou op tinternet las. Getrouwd zeg. Ik was enigszins van mijn à propos door dat bericht, omdat ik je muizenissen de laatste tijd niet meer zo fanatiek heb gevolgd. En plots – boem – ben je van ’t straat. Della strada. Off the street. Potverdikke.

George, voor er misverstanden optreden wil ik je zeggen: ik gun het je. Mobèjoak. Een schoon, lief en pienter vrouwke aan je zijde: jij verdient dat. Want wat de mensen en de boekskes er ook over zeggen, gegeerde Hollywoodsterren voelen zich op het eind van een doordeweekse werkdag vast al eens eenzaam of onbegrepen. Als de voorraad Martini en Nespresso slinkt en als de Crocs onder geen enkele sofa terug te vinden zijn, maakt een troostende, frêle arm over je schouder uiteraard het verschil. Het is de essentiële dam tegen een zee van zilte wanhoopstranen. (ik weet waarover ik spreek, want ik draag ook Crocs na de werkuren en ik drink al eens een witte Martini. Voor Nespresso pas ik. Bear in mind: de Summa-pads van ALDI kosten 6 keer minder en smaken net zo lekker.)

Dwaal ik af? Sorry George… een typisch vrouwelijk trekje. Jou vast niet onbekend. *licht ironisch gekuch* We hadden het over die troostende arm. Volgens wat ik uit de foto’s in de Paris Match kon afleiden, heeft jouw Amal van die armen. Gaaf en breekbaar als kristal. Als die je aanraken, voelt het natuurlijk alsof er al tien jaar wereldvrede heerst en alsof het geluk niet langer in een klein hoekje, maar gewoon in je sofa zit. Ze is een droomprinses. Ze heeft deftig werk, hersenen, impeccable looks of a youngster en ze heeft in jou de grijzende, joviale en niet geheel onbemiddelde droomprins gevonden. Gijle zijt een koppel uit de duizend! Nogmaals, George: het is je gegund.

En toch, maat. We zijn vrienden en als er nu één iets is wat vrienden doen, dan wel: de waarheid tegen malkander zeggen. Onderstrepen dat elke roos doornen heeft en dat wie een wijf kiest om het lijf… Enfin, je voelt me al komen. Ik zeg: wees op je hoede. De betere media portretteren je eega als dé mensenrechtenactivisite die kadetten als Assange en Tymoshenko van een voortijdige fin de carrière redde. Schoon allemaal, maar wat koop jij daarmee? Geen Nespresso of Crocs, amico. Je deelt nu het bed met een afgezant van Vrouwe Justitia. Je hebt ‘ja’ tegen haar gezegd – schoonmama huilde erbij, ook dat zag ik in Paris Match – en dat is voor het leven. Je bent gebonden aan een pientere nimf en haar glimlach doet je onderbuik vast tintelen. Maar George, onthoud: ze kent de achterpoortjes en alle kleine letters van de wet. Dat is nooit zonder risico.

Maak ik je bang? Didn’t mean to, George. Ik ben gewoon bezorgd. Je wéét toch hoe het John Cleese en Paul McCartney is vergaan, na hun laatste huwelijk? Ook daar: clevere, schone én jongere vrouwen in ’t spel. Die heren hebben zich er in de herfst van hun jeugd in de echt mee verbonden en kwamen van een kale reis thuis. Cleese: een ranch in Californië verkocht om de scheiding te bekostigen. Macca: 40 miljoen euro opgehoest om de ex te paaien. Ik wed, George – of neen: ik wéét – dat die mannen nu ook Summa boven Nespresso verkiezen. Zoaien nodde zak, heet het in mijn gouw, omdat ze verblind werden door de liefde. Pas daarvoor op. Bega niet dezelfde fout.

Buddy, ik heb alle foto’s van je trouwfeest in detail bekeken. Paris Match, nogmaals, omdat ik voor ’t weekend weer eens bij de kapper zat. Grijze haren laten verven en boekskes doorbladeren: ik ontsnap er niet aan. Het was dus kiezen tussen jouw histoire of een reeks zelfgeschreven erotische verhalen van lezeressen in de Flair. Bij dat laatste voelde ik prompt nattigheid, dus het werd le Match. Ik zag je geluk wijl je dobberde op Venetiaanse wateren. Ik zag jullie ja-woord om 20u18 in een zestiende-eeuws Palazzo in Venetië. Ik zag kant, parels, jouw platina ring en haar diamanten versie. Zij droeg de la Renta, jij Armani. Bono, Matt Damon en Bill Murray waren er ook. Iedereen lachte een special van 17 bladzijden vol en als ik vrienden gelukkig zie George, dan ben ik het ook. Geloof me maar. Ik wens je toe dat het blijft duren.

Maar stel nu, mein Freund, stel. Stel dat het toch fout afloopt, dat Amal eieren voor haar geld kiest en op een dag uit je leven stapt. Onthoud dan dat de deur hier open zal staan. Dat meen ik, George, zowaar we vrienden zijn. Je blijft naar mijn gevoel – ook al word je 100 jaar – eeuwig bloedmooi. Zelfs als dit sprookje ophoudt, wil ik nog eindeloos met jou Martini drinken terwijl de toppen van onze Crocs elkaar lieflijk raken. Ik zal je al je echecs vergeven en zeggen hoe grappig het is, dat je keer op keer smelt voor pientere madammen die in 1978 geboren werden. Hah! Ik zal diep in je ogen kijken, mijn Summa-pads in de vuilnisbak zwieren en voor eeuwig en drie dagen overschakelen op Nespresso. Toestel plus capsules. Gewoon, omdat jij signor Clooney bent. We zullen leven van allesverterende passie en ik zal je nooit, niemals, jamais bedotten. Yours forever en als je me voor ’t slapengaan vraagt of dit nu echte liefde is, zal mijn antwoord luiden: …what else?*

(* slogan gebruikt zonder uitdrukkelijke toestemming van de vzw Nespresso. De schrijfster maakt zich sterk dat mevr. Amal Clooney-Alamuddin in deze context geen gerechtelijke stappen zet, tenzij haar ambt haar daartoe verplicht)