Momma’s got the look

Het was wederom ons dagje, gisteren. Met ‘ons’ bedoel ik het deel van de aardbol dat zichzelf moeder mag noemen. Ongeacht het aantal rondhossende koters, en of je die nu een waardeloze dan wel schrikwekkend perfecte opvoeding probeert te geven: op Moederdag scoren we quasi onverdeeld. We zijn de besten en verdienen de loftrompet.

Moederdag heeft uiteraard een bijzonder hoge ‘oooh’ en ‘aaah’-factor. Je merkt het op sociale media en leest het in elke vitrine van de zichzelf respecterende middenstander. Bakken liefde! Emmers knuffels! Deel ze massaal uit, nu het nog kan! Die aanpak werkt op het moederlijke gemoed. Zelfs ik – van nature niet tuk op klefheid – blijf er niet onbewogen bij.

Was het ooit anders? Neen. Voor zover ik in herinneringen wil graven, weet ik nog hoe we in de lagere school een plastic deksel met uiteen gehaalde wasknijpers tot een bloempotje omtoverden: voor de allerliefste mama. Of hoe we iets wat een ‘pannenlap’ hoorde te zijn ineen haakten: voor de beste kokkin. Het waren stuk voor stuk artisanale creaties, propvol liefde, waardoor onze moeder het ook niet altijd droog hield. Op Haar Dag waren de ongehoorzaamheid en ondeugd heel even vergeten en de mep die ik aan mijn broer had verkocht evenzeer. Moeder was in de wolken met zoveel liefs, zelfs al leek die pannenlap werkelijk nergens naar.

Anno 2016 is de stroom aan cadeautjes nog immer aandoenlijk. Ik kreeg 2 gedichtjes aangeboden, met hartjes, bling bling en het woord ‘liefste’ overal opgeschreven. Er was een kader met harten, diertjes in origami geplooid en een geschilderd portret. Ik las op kaartjes dat ze me onverdeeld graag zien – een leugentje om bestwil, quoi – en mij graag een jaar lang willen verwennen. Daarvoor ontving ik 12 uitgeprikte ‘tegoedbonnen’, voor een avondje sterren kijken, over neuze-neuze doen tot een sessie sokken sorteren.  Bongo kan er een puntje aan zuigen, als je ’t mij vraagt.

Het mafste is bovendien dat je op Moederdag ook verplicht wordt om lang te slapen. Ja toch? Dat werd gisterochtend om 6u20 duidelijk en luid meegedeeld: niet opstaan mama! Je moet blijven liggen tot! Het feestje! Begint! Wat later hoorde ik stoelen en tafels versleept worden, gerammel van borden in de kast en hevige discussies over waar de vlaggen en ballonnen moesten komen.

Kort na achten was het écht opstaan geblazen. Read my lips: na anderhalf uur woelen voelt dat als een verlossing. De entree in de woonkamer was er dan ook eentje om u tegen te zeggen. Voor het ‘mamafeestje’ had de kroost ongegeneerd in de platenkast gegraven: His Purple Highness knalde door de luidsprekers op volume 10.

You walked in, I woke up
I’ve never seen a pretty girl
Look so tough, baby
You got that look!

‘We hebben goeie muziek uitgekozen, mama. Prins!’ kreet de oudste.
‘Ja, Prins! Lekker poepieshake! Voor Moederdag!’ brulde de jongste er nog bij.
De heupbewegingen lieten weinig aan de verbeelding over.

Ik zei het al: ik ben niet tuk op klefheid. Maar als je bij het ochtendgloren een lading knuffels en kussen krijgt, kunstwerkjes en tegoedbonnen, terwijl funkheld Prince je in al zijn ongegeneerde geilheid de knapste noemt? Dan zijn de zorgen en opvoedingsfrustaties compleet vergeten. Dan is Moederdag bijzonder vet geslaagd.  Owww yeah.