Eind juni zijn de dagen op hun langst, hun warmst, hun mooist. Het is uitgerekend eind juni als we op het stadhuis worden verwacht na sluitingstijd. Er staat een kleine receptie op de agenda.
Genageld
“Wie is daar, mama?”
De hamvraag van de jongste thuis. Hij stelt ze iedere keer als de bel gaat. En iedere keer antwoord ik hetzelfde:
“Ik weet het niet, maar ik vertel het je als de deur open is!”
Ik frons bij quota
Of we het nu leuk vinden of niet: de verkiezingsoverwinning van Vlaams Belang op 26 mei geeft de partij in kwestie aanzienlijk meer politiek en maatschappelijk gewicht. Dat gewicht kunnen ze valideren in een hele reeks raden van bestuur, ook bij de VRT.
Zon, zeep, boutjes en zo
Voor niks gaat de zon op, zei ons grootmoeder ooit. En dat had ze vast van haar grootmoeder. Ik bezin me over de eeuwenoude volkswijsheid terwijl ik voor dag en dauw de stad binnen fiets. De zon staat halverwege het zwerk. Gevels kleuren goudgeel en de kilte van de nacht wordt discreet de straten uitgejaagd. Oh joy! Zelfs al beweert de halve wereld dat we sinds de recente verkiezingen in een kil en harteloos Vlaanderen wonen: vanmorgen is er bij ons, in de Hanzestad, even geen sprake van.
De trui van trut
Het voordeel aan werken voor een grote organisatie: je hebt meer dan 2.000 collega’s om mee op te trekken. Het nadeel aan werken voor een grote organisatie: eigenlijk ken je er van die 2.000 maar een handvol echt goed.