Wowie!

Exit 2014, over dik twee dagen. Een nieuw jaar start dra en dan spoelt de halve mensheid de ratrace van de voorbije maanden weer vlotjes door. Met bubbels, zakouskis die het gehemelte verschroeien en de ‘beste’ wensen plus goede voornemens die – ik spreek vooral voor mezelf – voor geen meter ingelost zullen worden.

Die voornemens skip ik dit jaar weer, want ze hebben in mijn ogen iets van het behangpapier bij de bomma: lichtjes vergeeld, oubollig, geen kat die daar van wakker ligt. Ik focus liever op de wowie-momenten. De zeldzame ogenblikken die 2014 kleur en schwung gaven en waardoor ik plots dacht: allez zeg. Het leven is dus toch schoon, tussen ergernissen, de zilte traan en jachtigheid door.

Wowie hoeft niet duur of heel erg ver weg te zijn. Het is gevoel wat u hebt als u op een godverlaten strand naar een zonsondergang staart. In 2014 was dat voor mij: Oostende (talloze keren), Blankenberge (één keer), Zeebrugge (één keer) en Knokke (twee keer). Het was ook Saint-Valéry in Frankrijk, de plek waar ik heen bolde om een niet-zo-wowie moment te verteren. Toen de vuurrode zon in de Sommebaai de horizon kuste en de lucht duizend tinten tussen blauw, oranje en paars kleurde, leek de tristesse even verdwenen. Dat… voelt wowie. Voor de volle 100%.

Idem dito: de laatste woorden in een steengoed boek lezen. De kaft dichtklappen en denken: wowie, dàt was nu eens een straf verhaal. Dat heeft me doen janken, naar adem doen happen of doen nagelbijten (wat ik anders nooit – lees: nooit – doe). Het overkwam me drie keer in 2014. Bij ‘Woesten’ van Kris Van Steenberge, bij ‘Het boek der Ontwenning’ van Geert Colpaert en bij ‘Het zotte geweld’ van Joris Vermassen. Ik heb die werken zo gepassioneerd gelezen, dat een vijfletterwoord na de laatste pagina het enige was wat nog restte. Wowie. (lees die boeken dus ook maar. Als u dat nog niet gedaan heeft, tenminste).

Wowie is ook: merken dat de kadeeën in huis plots zelfstandigheid aan de dag leggen. Hun mamaatje glimlachend ter wille zijn, de ontbijttafel dekken en daarbij de integrale inhoud van de koelkast op de eettafel zwieren. Daardoor hadden we hier op een zalige zondagochtend in 2014 plots de keuze tussen brood met gewone boter of bakboter, charcuterie, confituur, ajuinen, lamskoteletten, Nutella, secondelijm, melk, geraspte kaas én witte wijn. Na het eten meldde de oudste kordaat ‘dat ze nu toch zeker 2 euro verdiend had, na zoveel te werken’. Ik heb toen kostelijk gelachen en elk kinderkopke een euro geschonken. Waarop de oudste: “Wowie! Vanaf nu ga ik elke dag de tafel dekken!” (een goed voornemen, niet ingelost tot op heden. Elle me ressemble, la fillette).

En dan was er nog die ene dag in de zomer, waarop we met een bende maten het Cactusfestival aandeden. De jaarlijkse muzikale hoogmis in die Scone. Admiral Freebee was er te gast en speelde gelijk zot, zoals hij dat altijd doet. ‘Ever Present’ was een onverdeeld hoogtepunt en de finale van die song ging ongeveer zo:

Hij, op 4’15”, met aanzwellende gitaren:
“Take you somewhere
Take you somewhere
Take you somewhere…”

En toen: een hele korte stilte.
En toen: wij tweeën
J&B Van Eeghem,
loeihard brullend:
“BACK TO THE EVER PRESENT!”

Twee keer na elkaar hebben we dat gedaan, volgens de regels van het lied. Mijn stembanden sneuvelden à la minute en waren een halve week onbruikbaar, maar gelachen hebben we verdorie wél. Net als de massa. En de Admiraal. Wowie!

Ga ze ook achterna, die wowies, in 2015. Dan weet u dat u lééft. Zie de zon de horizon kussen, op dat godverlaten strand. Smelt weg bij een boek of straffe film en knuffel koters en maten plat. Relativeer en wees verrast. Blijf lachen en heb gepassioneerd lief. Live the ever present, en trek elke dag verse sokken aan. Dan komt de rest vast ook wel goed.

Tot in 2015!

http://youtu.be/xiaxP3PJaNY