Vrouwen die mannen slaan

We lopen door de hoofdstad. Twee frindinnen, een vrije namiddag en een streepje zon in de lucht: het is alles wat een mens op vrijdag nodig heeft. Omdat het vorig uitje van even geleden dateert, hebben we voer zat voor eindeloze conversaties. We hebben het over werk, over kinders, over leven en over mannen. Het laatste onderwerp neemt het meest tijd in beslag. Want zij leeft met een man en ik zonder man en daar hebben we allebei onze ervaringen mee. Mooie ervaringen. Herinneringen. Kleine en grote ergernissen. Maar we trekken het niet op flessen en bekijken het door een roze bril: elk voordeel heeft zijn nadeel.

Met die bedenking ledigen we wat later ons bord en een goed glas wijn, verlaten we een etablissement en slenteren we verder langs straten en steegjes: Bruxelles, ma belle. We mijmeren over de tijd toen we jonger en zotter waren. De tijd waarin alles eenvoudiger leek, met de nadruk op ‘leek’. Nu piekeren we meer, zuchten we meer en weten we ook meer. Leven is een helse oefening: eerst groter worden, dan ouder en slimmer. En moeder, met veel vallen en opstaan. Om een of andere reden lach je – ook als moeder – vaker en oprechter. Of zou het glas wijn van zonet daar voor iets tussen zitten?

Na wat gekuier besluiten we dat we de Grote Markt gaan oversteken: even onopvallend wezen en ons vergapen aan horden Japanners en kwekkende toeristen. We aanschouwen het majestueuze stadhuis, de impressionante gevels en ruiken de geur van wafels en friet. Dit is de ‘hoofdstad van Europa’ maar ik besef dat ik Brussel amper ken, de clichés niet te na gesproken. Frindin lacht opnieuw en zegt dat we er gerust nog een cliché bij kunnen doen: Manneken Pis staat om de hoek, we gaan hem bewonderen. Zo hebben we vandaag toch weer een blote vent gezien: een aanbod dat ik met beide handen aanneem.

Terwijl we richting het bronzen onding stappen, tateren we honderduit. Alsof we een leven in te halen hebben. ‘De venten’ en ‘de hoofdstad’ blijven onze harten en babbels beroeren. Brussel: in mijn ogen de pleisterplek der sollicitanten. Ik was er ooit één van, legde examens af, spurtte Brussel-Centraal en haar metrogangen achteloos in en uit. Brussel is mijn kantoorstad, mijn stad van maatpakken, hoge gebouwen, lange lanen en getimede verplichtingen. Frindin ziet het anders, want kijk, zegt ze, daar in het kerkje iets verderop: daar werkt de priester die haar en haar echtgenoot huwde. Een geëngageerde ziel, anders dan de anderen. Daarom is ze zo aan de man verknocht: geen saaie, stoffige mens, maar iemand die in de wereld staat. In Brussel is dat een wereld vol kleur, leven, botsende en klinkende verschillen. Het is een stad die bruist.

We filosoferen nog een end maar beseffen plots we dat het spoor van Manneken Pis bijster zijn. Oriëntatie: verdwenen. We staan nog steeds in een van de zijstraten van de Markt… maar god, waar eigenlijk? We lachen om onze eigen knulligheid, tot frindin voor zich uit wijst en zegt:

“We stonden net daar, zie, dus Manneken Pis moet aan de andere kant zijn.”

Ik denk dat ze gelijk heeft. Dat manneken moet aan de andere kant staan, ja, ook al heb ik geen notie van straten en verbindingen hier. Een bocht van 180 graden dringt zich op en wanneer we die willen maken, wijs ik met mijn linkerarm nog eens de te volgen richting aan. De man die net achter ons liep en op hetzelfde moment wil inhalen, is de dupe: de arm landt voluit en allesbehalve zacht op zijn borst. Bàm.

Ik schrik me een hoedje. Hij krimpt ineen. Frindin giert het uit. Ik weet niet waar gekropen.

‘Excuseer, meneer, ik had u niet gezien’, zeg ik ontdaan en ik voel een blos opkomen.
‘Neen, inderdaad’, lacht hij.

Hij is vriendelijk – oef. Ik moet nu de meubels redden.

‘Ik wou gewoon tonen waar Manneken Pis staat’, zeg ik met voorzichtige glimlach.
De man grinnikt, wuift gemoedelijk en stapt weg.

Frindin lacht zich een breuk. Ik lach mee. Kan de gedachten van de man helaas lezen, maar ik gis dat hij voor eeuwig en drie dagen denkt: er is maar één iets ergers dan vrouwen die mannen slaan: vrouwen die zeggen dat ze het omwille van Manneken Pis hebben gedaan.

(Voor H.)