Vierkante quiche

Het is een milde novemberdag in het plaatselijke eethuis. De zon priemt door de ramen, een eenzaam blad valt, alles lijkt vredig. Het gestommel aan de deur doet iedereen opkijken. Een besje komt met enige moeite binnen en geeft met snerpende stem te kennen dat ze slecht ter been is, en blind bovendien. Haar begeleidster toont prompt mededogen en praat fors luid terug: ‘Geen probleem, Mariette, ze gaan u helpen!’

De rollator wordt achter de deur geparkeerd. Mariette knikt en laat zich begeleiden naar een tafeltje. Ondertussen herhaalt ze het nog eens voor iedereen die het wil horen: ‘Ik ben blind! Dus voorzichtig zijn!’. De uitbater glimlacht, de tafelgasten ook. Zelf kijk je discreet weg: altijd moeilijk als oudere mensen iets grappigs over zich hebben. Je wil ze in hun waarde laten, durft er niet echt mee lachen, maar soms zit er weinig anders op.

Mariette trekt er zich duidelijk weinig van aan en neemt plaats aan tafel. De begeleidster zorgt ervoor dat bord, bestek en glas op de juiste plek staan. Ze vraagt waar Mariette zin in heeft vandaag? Het huis serveert soep, slaatjes, quiches, er is keuze te over. De zaakvoerder legt aan beide dames uit wat er in die quiches zit en hoe ze geserveerd worden. En dan weerklinkt de snerpende stem opnieuw: Mariette, volhardend, moeilijk te negeren.

‘Hebt gij geen vierkante quiche, meneer? Want ik ben blind hé. Dat moet vierkant zijn.’

De man twijfelt even – neen, dit is geen grap – en vermant zich. Hij antwoordt beleefd dat de quiches hier rond zijn, hij kan ze wel in stukken snijden, maar vierkant is niet zo gebruikelijk.
‘Maar ik ben BLIND!’, roept Mariette opnieuw. ‘En dat is moeilijk om te eten als het rond is. Ik kan daar niet van bijten. Ik wil vierkante quiche!’

Een compromis dringt zich op. De uitbater zegt dat hij iets zal regelen met de keuken. Of ze er misschien ook iets bij wil drinken? Mariette knikt heftig en zegt opnieuw met de nodige decibels dat ze heel erg van bruin bier houdt. Ze wil weten welke bruine bieren er te verkrijgen zijn. De uitbater deelt mee dat de kaart vier biertjes van middelhoge gisting aanbiedt, biologisch gebrouwen, van zo’n 7 à 8 graden. Wat had Mariette graag gewild?

‘Een BLOND biertje!’, roept ze luid. ‘Want dat hebt ge toch ook, neen? Blond bier? Geef maar blond.’

Even later zit je zelf te eten en vreugdetranen te bedwingen. Ingehouden en discreet lachen is geen evidentie op restaurant. Je ziet ook hoe Mariette aan haar tafeltje bediend wordt: het stuk quiche blijkt inderdaad vierkant gesneden, het blonde biertje wordt er netjes bij geserveerd. Haar blindheid ten spijt grijpt Mariette meteen feilloos naar het glas, en werkt de helft naar binnen. Terwijl ze haar mond afveegt, roept ze naar haar begeleidster: ‘De dokter heeft het gezegd hé, dat ik veel moest drinken!’

De jongedame beaamt de boodschap. ‘Maar Mariette’, voegt ze er zachtjes aan toe, ‘Ik denk niet dat de dokter alleen bier bedoelt, zene. Ge kunt ook water drinken.’

Mariette geeft geen kik. Selectieve doofheid is duidelijk van alle leeftijden. En dan wordt de uitbater er nóg eens bij gehaald: kan ze misschien nog een ander stuk krijgen? Dat kan, zegt de zaakvoerder, er staat ook quiche met walnoten, Roquefort en peer op de kaart. Heeft ze daar trek in?

‘Quiche met noten? En met Roquefort?’, snerpt Mariette.
‘Ja Mariette’, zegt de begeleidster. ‘Met noten. En met peer.’
‘Met WAT?’
‘Met peer.’
‘BIER?’
‘Neen, Mariette. Peer.’
‘Ah! Peer! En is dat dan ook vierkant?’
‘Ja.’
‘Awel da’s goe. Doe mij maar een stukske.’

Wanneer je afrekent, is Mariette rustig aan dat stukske bezig. Ze lijkt tegelijkertijd te dommelen en te eten. Geen loeiharde conversaties meer, geen uitleg bij het menu of het bier van de dag. De begeleidster laat begaan, drinkt haar koffie en swipet glimlachend op haar smartphone.

Klein geluk kan veel vormen hebben. Ook die van vierkante quiche.