Van Eurotransgenders en Playmobilmannekes

Neen, dit huishouden heeft niet gekeken naar Eurosong dit jaar. Vorig jaar ook niet, nu ik erover nadenk, en in 2012 ook niet. Hamvraag: wie kijkt daar in godsnaam wel nog naar? Véél volk, zo blijkt en in zekere zin mag dat ook niet verbazen. De lijst van deelnemende landen wordt alsmaar langer, het aantal Europeanen met een gsm – het instrument bij uitstek om votes te casten – alsmaar talrijker. De kitsch, glitter en het oppervlakkige amusement zijn bovendien een welkome afleiding in tijden waarin Syrië, malafide bankmanagers en twijfelachtige verkiezingsbeloftes de orde van de dag uitmaken. Eurosong is de ernst even vergeten en in modus ‘entertainment zonder grenzen’ gaan. Alle Menschen und Sänger werden Brüder. Fabelhaft!

Met een fles foezel bij de hand kan zo’n evenement een ware zielsverrukking zijn. Maar die fles stak hier niet in de koelkast, voorbije zaterdag. Ik vernam op Moederdag gewoon voor dag en dauw dat de ratrace der vluchtige liederen gewonnen werd door Oostenrijk, in de gedaante van Conchita Wurst, né Tom Neuwirth. Een transgender, met een lied over een feniks. Sociale media en het volk dat daar veel tijd op doorbrengt – comme moi – vonden de overwinning duidelijk een goede zaak. Want: taboethema onder de aandacht, mensen! Europa bevestigt alweer dat wie niet M/V maar iets ertussenin is, een statement kan maken én carrière bovendien! Ook al lig ik zelf niet meteen wakker van wat Wurst na die zoete overwinning gaat uitvreten: ik vind het mens wel guts hebben. Met de perfecte cup, de gedroomde wespentaille en een ravissant kleed het podium innemen en losweg scoren. En: met een volle baard bovendien. De epileerstress – zie Va Bene, 5 mei 2014 – is aan haar duidelijk voorbij gegaan.

Maar: Wurst is geen echte baanbreekster, natuurlijk. Toen wij eind twintigste eeuw nog met gescheurde jeans, overmaatse Oxbowtruien en studentikoze activiteiten koketteerden, deed Dana International die stunt al voor. We spreken 1998. Israël vaardigde toen ook een transgender af voor Eurosong, en reef moeiteloos de overwinning binnen. Het deuntje Viva la Diva was een oorwurm zonder gelijke. Dana – né Yaron Cohen – was een beauté in de zuiverste zin van het woord: perfecte cup, wespentaille, ravissant kleed. Zonder baard. Over deze verschijning deed mijn kotgenoot toen een uitspraak die ik nooit heb vergeten: “amai, de dee zoekik gèrn ekkir over men aap sleuren.”(lees: “met die vrouw zou ik graag eens de liefde bedrijven”).

Om die denigrerende verklaring hebben we toen vreselijk hard gelachen want ach, we waren jong, onbezonnen en zelf nog maagd bovendien. De foezel was ook ongelimiteerd voorradig en dat maakte dat foute humor ‘slash’ vuilbekkerij al eens de overhand kreeg in de late uren. (die kotgenoot zijn woorden werden nooit bewaarheid, trouwens. Volgens mij kon hij Dana nooit krijgen, hoe hard hij dat ook wilde)

Dana, Conchita en alle Eurotransgenders hebben de wereld op kitscherige wijze vooral diets gemaakt dat buiten de lijntjes kleuren (en denken) zo gek nog niet is. Binnen de microscopische cocon van mijn eigenste gezin probeer ik die boodschap ook een beetje uit te dragen. Moeilijke opgave, dat wel. Want zelfs al draagt deze ‘liefste mama’ nooit roze jurkjes: het is wel in die gedaante dat zoonlief mij portretteerde, inkaderde en cadeau schonk op 11 mei. Ongedwongen verklaarde hij: “Meisjes vinden roze altijd mooi en jij bent toch een meisje dus ik heb jou met een roze kleed getekend”. Ik wees even ongedwongen naar de doordeweekse jeans om mijn niet-zo-wespentaille, en vroeg hem: “Wat is dit dan? Een jongensbroek?”. Waarop hij: “Neen, dat is jouw mamabroek, dompie!”
(de dochter vreest sinds zondag dan weer dat ik mijn baard misschien laat groeien. Wat redelijk onwaarschijnlijk is. Wurst haar fetisjen, ik de mijne, en dat die duidelijk verschillen)

Het fijnste is natuurlijk dat transgenders en hun raison d’être altijd wreed geanimeerde debatten opleveren. Dat is genieten. Maar ook al varen mannen met baarden te kap’ren en bekoren vrouwen met baarden de Eurozone: voor mijn gebroed blijven blauw en gezichtshaar voorlopig een exclusieve mannenzaak en horen roze jurkjes en lange wulps krullende lokken onverdeeld toe aan het vrouwvolk. Om die radicale tweedeling enigszins te compenseren, kreeg mijn jongste een ‘doodgewone rode’ Playmobil racewagen cadeau voor zijn vierde, dit weekend. “WOW!”, brulde junior meteen richting zijn zus. “Heb je da gezien? Dat is pas écht een jongenscadeau!”En toen: even stilte. En toen: “Gaan we er samen mee spelen, zus?”

(toen ik dat opving, dacht ik: het komt goed met de wereld. En met Playmobilmannekes kunt ge bovendien ook andere verdomd relevante dingen doen in tijden van loze verkiezingsbeloftes. Check het zelf even, en stem straks in eer en geweten voor wie ’t verdient: http://youtu.be/pz5WVvfWBII )