Über-Ronny en Katia (van den Aldi)

Dames en heren: de verzuring. Doet u daar ook aan mee soms? Plezanter dan Monopoly spelen, ik zweer het. Vorige week nog meegemaakt, om 8u27 op donderdag op de speelplaats van de school waar mijn kinderen tot nog betere mensen herschapen worden. Het gebroed was net gedropt toen ik tussen de zandbak en het klimrek een lederen bal op kruissnelheid nipt kon ontwijken. Tegelijk voelde ik een geschoeide voet in mij zij landen, ergens ter hoogte van de rechter eierstok. Bloody hell! De pijnscheut. Niet te harden.

“Oei, sorry wè, mevrouw, ik had je niet gezien”, sprak de dader en Eden-Hazard-in-wording. Ik glimlachte beaat en wuifde alsof het niks was, maar de latente azijnpisser in mij nam heel even de overhand. “Die jeugd van tegenwoordig”, dacht ik ziedend. “Quel culot! Shotten naar een vrouw van 35 en moddervegen op haar witte modieuze zomertopje achterlaten. Zomaar! In onzen tijd zou het geen waar geweest zijn. Als dat hier zo voortgaat in dit land, stem ik nog op die lijst-rekkers van het Vlaamsch Belang! Eigen volk en eierstokken eerst!”
(Filip D. zou ongetwijfeld blij zijn met een adept als ik. Maar deze blog blaakt nog steeds van ironie en ik stem nooit voor een partij die zijn programa met taalvouten wereltkundig maakt. Zeker als dat programa ook noch eens je rijnste onzin bevadt.)

Tegenover zo’n ingetogen woede-uitbarsting staan er gelukkig ook van die hartverwarmende ontmoetingen. Met mensen die je dag kleuren, zelfs als doet VTM dat officieel al jaren niet meer. Ronny en Katia van den Aldi om de hoek zijn zulke mensen. Ronny is de man die de winkelrekken hier voor dag en dauw aanvult. Tegen de 40, verweerd gezicht, half geschoren baard, maar immer vriendelijk en correct tegen de klanten. Vorige zomer ontpopte hij zich tot crisismanager par excellence en redde deze dame van de complete ondergang. Tijdens één van mijn winkelbezoeken zwierde ik namelijk mijn boodschappen op de band en zag dat er een serieus gehavende perzik tussen de aankopen stak. Bugger. Waarop ik het bakje perziken uit de kar viste en het snel wou wisselen. Mijn kinders werd bevolen om stil, beleefd en voornaam te wachten. (altijd dezelfde bevelen, met beperkt resultaat. Opvoeden is een levenswerk.)

Ik zette de sprint echter te snel in, bleef een nanoseconde later met een voet haperen aan een winkelrek en smakte ‘kortgerokt’ met blote zomerknieën (en perziken) tegen de grond. Toen ging het licht uit. Enige tijd later kwam ik bij, terwijl über-Ronny mijn benen al in de lucht hield en druk bevelen uitdeelde aan zijn collegae. Er moesten ijsblokken aangevoerd worden voor op mijn voorhoofd. Een kussen voor onder mijn hoofd. Er moest naar de kinderen gezien worden, ‘want die zijn toch van u hé madam?’ (jaja). De kassierster moest mijn boodschappen afkloppen (dat is West-Vlaams voor intikken), er zou later betaald worden. En er moest een ambulance gebeld worden, bovendien. Mond-op-mondbeademing: nog nét aan ontsnapt. (aan de ambulance ook trouwens. West-Vlaams graniet: dat gaat niet zomaar mee met een ziekenwagen)

Nu goed. De zomerse val uit 2013 blijft tot op heden beroeren, want de halve staf van den Aldi kent ons menage intussen. Zo ook Katia, Ronny’s partner in crime. Altijd vriendelijk, altijd begaan. Zaterdag stond ik weer eens aan haar kassa met een propvolle kar. Prompt kwam ze van haar stoel af en zei: “Kom meistje, k’elpen jen uutloaden.” Haar mededeling werkte aanstekelijk en het koppel achter me aan de kassa stak meteen óók een hand toe: “Me kunn’n mor elpen éé! Niet te vele nateurlik, of je zoe nog peizen datta normaal is!” (knipoog. Ironie. Humor kost geen geld.)

Waarna mijn kar in 40 seconden geleegd werd door zes handen. Waarna ik korte tijd later met de glimlach en een goed gevoel buiten wandelde. Verzuring versus wereld: 0-1. Dat zoiets gebeurt in een filiaal van den Aldi: eat this, criticasters en liefhebbers van peperdure supermarkten. Verwens me gerust voor het feit dat ik aankopen doe in een keten met een minder duurzaam oogmerk: je m’en fous! Ze hebben daar goed gerief aan een betaalbare prijs. En ze zijn er vriendelijk.

Nog badend in gezelligheidseuforie schreed ik daarna met kar en waren naar de parking. Twee uitgeregende Scouts kwamen me terstond vragen of ik geen Rodekruissticker wou kopen. Er is geen ontsnappen aan dezer dagen, dus ik stopte ze fluks 5 euro toe in ruil voor een afplakker. “Merci, mevrouw, en nog een prettige dag!”, klonk het. Ik hoorde de leider van de bende nog net meedelen dat de Scouts aan de parking van de Carrefour intussen al uitverkocht waren en naar huis mochten vertrekken. “Haja, logisch”, riep één van de gasten. “De mensen die dààr kopen hebben ook meer geld voor een sticker, natuurlijk!”

Met dat laatste heb ik hartelijk gelachen. Jeugdige humor. Tikkeltje naïef, tikkeltje fout, maar lollig desalniettemin. Shoppen in den Aldi* is dus verdomd geestig, nu en dan. Probeer het gerust ook eens en laat me uw ervaringen geworden. Het kan via de geijkte kanalen, of met een gele briefkaart. Doen.

(* deze bevindingen gelden uitsluitend voor filiaal Brugge Sint-Pieters. De auteur is niet verantwoordelijk voor teleurstellingen op andere locaties)