Iets na zeven uur gaat de zon vandaag onder, lees ik op Google. Het is een herfstavond zonder gelijke. De zon straalt zacht, een waaier van kleuren siert de bomen die hun laatste restjes blad nog moeten afgeven. Ik por de kinderen en zeg dat we moeten vertrekken.
Archieven:zee
Ostende, bonsoir (2)
De zomer rammelt met onze voeten, zeggen ze. Het is nog nooit zo nat geweest, zo grijs, zo alles-wat-zomer-niet-hoort-te-zijn. Maar pluspunten zijn er ook. Het grondwaterpeil is hersteld en op een schaarse zonnige dag lonkt de kust opnieuw. Ik spoor naar de koningin der badsteden om het vakantiegevoel te verzilveren.
Ostende, bonsoir
Ze zeggen van de zee dat ze je een leven lang in de ban houdt. Dat wie aan de kust geboren wordt, er altijd naar terugkeert. Zoals ik. Wanneer de zandzoekers zijn verdwenen en de kuststrook ’s avonds weer zichzelf wordt, slenter ik door de straten van de koningin der badsteden. Ze fascineert me voor de honderdste keer.
Zomereinde aan zee
De zomer van 2020 zit erop. Een zomer met mondmaskers aan zee. Met periodiek afgesloten kustgemeenten. Met crisisbeheersing op elke zandkorrel. Met gereserveerde plaatsjes.
Rij, rij, rij
Morgen is D-day. Dan berichten ongeduldige kranten en nieuwsbulletins vast al over “de” zomer van 2016. Een karrenvracht statistiekjes, blitse quotes en luchtige analyses later zullen we weten hoeveel zon- en regenuren er waren. Hoeveel gewone, hoeveel frisse en hoeveel bloedhete nachten. Hoeveel mensen de trein namen naar zee.