De schuld van ’t weer

Dit is bloggen op paracetamol, met een dampende kop thee bij de hand en een doos zakdoeken voor mijn neus. Goeiemaandagmorgen. Ik snotter, ik nies, ik gloei. Gesteld dat ik voor zonsondergang nog bij een huisarts binnen waai, dan luidt het vast dat ik weer een sinusitis te pakken heb. “Aaaargh” en “help” want ik veracht sinusitissen. Weg ermee. Ze beginnen immers met “sinus” en dat is wiskunde. Ik heb daar een poëtisch jeugdtrauma aan overgehouden. (zie: De leraar met de kam).

*hatsjie*
Excuseert u me even. Er moeten wat spatten van het scherm geveegd.

Toen ik de voorbije nacht badend in het koortszweet voor de vierde keer naar een neusspray greep, vroeg ik me af: waar komen die dingen eigenlijk vandaan? Druipende neuzen, niesbuien, en het gevoel dat je hoofd uit zijn voegen barst zonder dat daar voegen zijn? Volgens de meeste (naja, eigenlijk alle) artsen is dat het gevolg van te dicht bijeen zitten. Wij mensen geven in die omstandigheden besmettingen en verkoudheden door dat het niet schoon meer is. De totale uitverkoop van onzichtbare én ziekmakende beestjes op deurklinken, smartphones of op een gedeeld glas: u kent de legendes wel. Zowel de Artsenkrant als de Flair plegen er minstens één keer per jaar een vulgariserend stukje over. (noot: ik heb geen abonnement op Flair! Ik lees dat boekske nooit, je vous le jure. Behalve in de wachtkamer van de huisarts. En alleen als daar toevallig geen verlepte Artsenkrant ligt.)

Snotteren komt door virusbeesten, zeggen die geleerde mensen en publicaties keer op keer. Maar is dat de onomstotelijke waarheid? Ik betwijfel het. Naar mijn gevoel is de absolute en grootste boosdoener het weer. Le temps. Das Wetter. Il tempo. ’t Is werkelijk allemaal – ik herhaal: allemaal – de schuld van ‘t weer. Daardoor zaten we de voorbije weken collectief in zuurstofarme ruimtes terwijl we met te lichte kledij ‘voor den tijd van ’t jaar’ door het raam staarden en regendruppels telden die eindeloos uit het zwerk neer druppelden. Geen mens wou nog buiten komen in augustus: ge moest wel zot zijn! We hebben mekaar in volle zomertijd goed ziek gemaakt en nu zitten we met de gebakken peren. Mogelijk kunnen ze daar in Rusland nog foezel mee stoken, als Prutser Poetin op een schone dag beslist om zijn ‘jullie rijden tegen mijn kar dus ik hoef jullie fruitkweek niet’-embargo op te heffen.

Maar we wijken af. Het ging over snot, sinussen, virale transmissies. Dat dat alles veroorzaakt wordt door het weer. Die logische conclusie trok ik gisteren in mijn ziekbed, ver na middernacht. Of ik dan niet beter zou slapen en rustig beter worden, hoor ik u al vragen? Uiteraard. Maar het biepsignaal van de koortsthermometer bij 39 graden gaat door merg en been en na 6 keer aansluitend niezen is een mens… inderdaad. Klaarwakker. Zelfs op de meest onchristelijke uren. Zelfs in een ziekbed, hartje zomer, thuis.

Toch mag deze blog in geen geval een klaagzang worden. Oh neen. Pretenderen dat de zomers vroeger beter waren of dat 2014 een absoluut flutseizoen kende: ik doe het niet. Ik vermeld ook niet dat ik die hele dekselse augustusmaand van een auto verstoken was en noodgedwongen alle eindjes en kinderen aan elkaar moest fietsen, tussen 101 regenvlagen door. (werkelijk: de hel.) Ik probeer keihard te vergeten dat ik ’s avonds geregeld onder een deken en met een kersenpit aan de voeten in de sofa zat, mijmerend bij zonnige kiekjes van een Italiëreis. Dat ik medio augustus zelfs een winterpyjama uit de kast plukte omdat ik bij ondergaande zon niet wéér wou liggen beven in een T-shirt onder een licht donsdeken: zeg het aan niemand. Zeg gewoon: de zomer was ronduit geweldig. Een onvergetelijke topper. We hebben ervan genoten.

Alsof dat nog niet ferm genoeg is, doen de weergoden er in de komende septembermaand zelfs nog een schep bovenop. Vraag maar aan Frank en Sabine. Vanaf vandaag krijgen we op Belgische bodem eindeloze weken met late avonden op terrasjes, blauwe uitspansels en temperaturen van twee cijfers met telkens een twee vooraan. De kledingzaken zullen de wintercollectie voor geen meter gesleten krijgen, maar de horeca zal de gerateerde omzet van augustus terstond gecompenseerd zien. Geen boer zal klagen over een verloren oogst – tenzij het een perenboer betreft. Mijn sinusitis zal in het beste geval een korte piek kennen en binnen de week richting genezing evolueren. De wereld zal baden in meteorologische vrede en à la limite zullen zij die de Walen van alles de schuld geven, zelfs niet eens meer zeggen dat het de schuld van de Walen is. Ha neen. Want ’t is gewoon allemaal de schuld van… precies. Het weer. Zeg dat ik het gezegd heb.

*hatsjie*