Moeder wil speeltijd

“Gratis mee te nemen”, zegt het blad. Het steekt in een doos die onopvallend aan het paadje staat waar ze elke dag langs fietst. Moeder ziet het op de valreep, gooit de remmen dicht en beveelt haar apen om hetzelfde te doen. Er valt iets te rapen, beseft ze, en die kans wil ze niet laten liggen.

Een minuut later staan ze gedrieën boven afdankertjes te staren en te grabbelen. De weggeefdoos bevat gigantische stickervellen, stempeldozen, setjes wasco’s, een soort bouwset en speelgoedfiguurtjes. Heel veel speelgoedfiguurtjes.
“Kijk eens, man”, zegt moeder tegen junior. “Hier heb je een kanjer van een Spiderman. Met een auto erbij. En een Ninja Turtle! Voor niks!”

Juniors ogen vallen net niet uit hun kassen bij die mededeling. Hij is prompt vergeten dat moeder hem zojuist een uitbrander gaf omdat hij wéér eens zonder jas op de speelplaats liep. Hij graait de twee plastic superhelden uit de doos en glundert kamerbreed: dit is Sint én Kerst én Pasen op een dag. Spiderman en Turtle vliegen prompt in de boekentas, grote zus neemt genoegen met “500 stickers” van allerlei aard.

Met al dat fraais landen ze wat later in de woonkamer. De nieuwigheden vegen het vertrouwde speelgoed genadeloos van de kaart. Het majestueuze pirateneiland van Playmobil is bijzaak, de stickerboeken van K3 en de glitterstiften uit Action zijn een futiliteit geworden. Grote zus en kleine broer zijn doodbraaf en dolgelukkig met de nieuwe gratis aanwinsten. Maar wanneer junior merkt dat “zijn” Spiderman in handen van de concurrentie belandt, is het hek plots van de dam. De revolutie breekt uit. Er wordt aan haren getrokken, gemept en getierd. Moeder probeert de bemiddelen, ergens tussen wanhoop en gelatenheid in.

“Mannen, alstublieft, kan het een beetje… Hoe oud zijn jullie eigenlijk?”
“Maar zij heeft MIJN Spiderman gepakt!” (de jongste)
“Niet waar! Hij had eerst mijn stickers afgenomen!” (de oudste)
“Stomme stomkop!” (de jongste)
“Achterlijke dreuzel!” (de oudste – sinds kort maniakaal aan Harry Potter verslaafd)

Een paar minuten later hakt moeder de knoop door. De plastic nieuwkomers worden weggenomen en buiten handbereik van het gebroed gelegd, in naam van de vrede. De maatregel snijdt als een Zwitsers mes en levert nog meer tirades op. Moeder moet verantwoorden waarom ze dingen wegneemt, en wanneer die zullen terugkeren.

“Gauw”, liegt ze half. “Als jullie ophouden met vechten om iets van niets.”
“Maar het is MIJN Spiderman”, herhaalt junior. “En je mag er nooit aankomen!”
“Zal ik niet doen”, belooft moeder. Waarmee ze zich zonder het te beseffen, op gevaarlijk terrein begeeft.

Een dag later is er dat schaarse, kalme moment. Moeder permitteert zich a lazy minute na een hoop dagtaken. De speelgoedfiguurtjes liggen inmiddels terug op de sofa: bescheiden eerherstel na de Blitzkrieg. Omdat grote zus en junior even niet kijken, gaat moeder zelf met de superhelden dollen. Ze kan de verleiding niet weerstaan. Ze wil speeltijd. Speelgoed uit China is ontzettend flexibel, merkt ze. Je kunt er de gekste poses aan geven. Daardoor veranderen superhelden plots in schlemielen.

In een vlaag van absurde zotheid zet moeder Spiderman in spreidstand. Hell yeah! Ninja Turtle plaatst ze ernaast, in een pose die heel erg hedendaags anorganisch ballet doet denken. Het lijkt nergens naar. Het is debiel. Het is hilarisch.

En dan krijgt Junior het in de smiezen: moeder zit aan zijn “gerief”. Hij stampvoet. Ze had immers beloofd dat ze er niet zou aankomen. Dit is niet eerlijk, bromt hij. Hij beroept zich finaal op grote zus en vraagt haar om hem bij te staan:
“Mama speelt met mijn Spiderman! En ze had beloofd dat ze er niet zou aankomen!”

De oudste kijkt om. Ziet wat moeder uitgespookt heeft. Kan een glimlach maar half onderdrukken, maar speelt het spel correct.
“Mama… alstublieft”, zucht ze . “Kan het nog een beetje?”

En daarna:
“Hoe OUD ben jij eigenlijk?”

(Moeder is 38. En de foto kon ze op de valreep nog maken. Oef.)