Sorry voor alles, Sint

Geachte Sint

Ik zag u vanochtend amechtig over straat lopen in de buurt. Ge waart correct gekleed, met mijter, tabberd, zijden baard en bijhorende staf. Ge waart waanzinnig gehaast en ik voelde prompt meelij: alsmaar lopen, brieven beantwoorden, eisen van jonge ettertjes inwilligen. Dat vergt iets van lijf en geest in de koudste tijd van ‘t jaar. Een mens zou voor minder bezwijken onder een burn-out.

Een knecht viel er aan uw zijde overigens niet te bespeuren, maar gezien zijn politiek gevoelige positie onthoud ik me hier van verder commentaar. Ik neem de gelegenheid wel ten beste, Sint, om sorry te zeggen. Oprecht sorry, namens mezelf en de mensheid, voor wat we u al decennialang aandoen.

Sorry dat we u maar één keer per jaar schrijven, zeg. Eigenlijk is dat plat egoïsme, want 11 maanden lang kan het ons geen moer schelen waar ge uithangt of wat ge doet. Bovendien zijn de brieven die ge ontvangt vaak zó knullig opgesteld, dat uw oude ogen er acuut staar van krijgen. Mijn apen des huizes posteerden vorig jaar nog dat ze graag “een seedee van K3” wilden “kreigen” en ook “marsepijn”. In alle eerlijkheid: als ik zo’n verzoek onder de neus geschoven kreeg, verfrommelde ik die blasfemie meteen en zwierde ze zonder pardon in de prullenmand. Correct taalgebruik is een minimumvereiste wanneer men zich tot een heilige richt. Sorry voor ons vergevorderd schriftelijk amateurisme.

Sorry ook, voor het feit dat we u ondanks uw hoogbejaarde leeftijd jaar na jaar nog steeds die daken op jagen. Onze eigen energieke en kerngezonde bloedjes mogen alleen geharnast of in een peperdure SUV naar school gebracht, omdat ze mogelijk in een ongeval betrokken zouden raken of erger nog: een verkoudheid zouden krijgen! Maar dat gij bij vriestemperaturen meters de hoogte in moet, met een paard én een malloot in uw kielzog, daar liggen we niet wakker van. We zijn zelfs zo leep om het ‘traditie’ te noemen, ook al beschikt driekwart van de huishoudens niet meer over een traditionele schouw. We jagen u door een roetkoker die in het beste geval nergens uitkomt en het zal ons worst wezen hoe ge er ooit nog uit geraakt. Traditie? Georkestreerde uitbuiting noem ik het. Ook daarvoor: sorry.

Sorry bovendien, voor de steeds verwaandere eisen van de ukken die later de wereldorde zullen bepalen. Toen wij klein waren, namen we genoegen met 1 doosje Playmobil, een blokkendoos en een poppenkast die ons vader na zijn werkuren ineen had getimmerd. (toegegeven: we wisten niet dat ons vader erachter zat, maar ge snapt vast waar ik heen wil). Dezer dagen kickt het gebroed uitsluitend nog op drones, Wii’s, X-Box’en of ultrasone iPads met 16-polige USB-extensie app-wifi-mofo-shit. Die dingen vereisen gespecialiseerd transport in het kader van krasvrije aflevering. Het levert voor u bijkomende stress op, zonder enige compensatie. En ge kunt uw grieven bij geen enkel syndicaat op tafel gooien. Ik heb met u te doen, waarde goedheiligman, echt wel. Alweer: sorry.

En dan is er nog een heel persoonlijke sorry voor iets wat ik u in 1984 gelapt heb tijdens het Sinterklaasfeest op school. Ik moest in het bijzijn van medekleuters te uwer ere dansen. We hadden er dagen op geoefend en ik was helemaal klaar voor de performance. Maar dat was buiten uw knecht gerekend, die er op die bewuste dag wél bij was en met zijn strenge blik den bibber over mijn ledematen joeg. Hoe meer ik uw Piet naderde, hoe meer ik begon te daveren. Op drie meter van het podium blokkeerde ik finaal en ging in gilmodus. Wat later volgden alle andere kleuters het voorbeeld, tot de zaal in collectieve hysterie baadde. De aanwezige moeders moesten onophoudelijk tranen stelpen en snot afvegen en de viering werd wegens overmacht afgeblazen.

Sorry, lieve Sint, dat ik me voor die uitschuiver nooit eerder heb verontschuldigd. Maar ons grootmoeder zei altijd: geduld is een schone deugd. Daarom schenk ik u vandaag, 32 jaar later, officieel eerherstel met deze brief. Ik hoop dat u mijn nederige excuses aanvaardt.

Kreig ik dan nu de laatste seedee van Leejnard Koohen voordat uw weer naar Spanje rijt?

Je kapoen,

Bene

(foto: ‘Ay Ramon’ – Sylvester Productions)