13 maart 2020
Het begint op vrijdag de dertiende.
Ik heb nergens een zwarte kat gezien.
Ben niet onder een ladder door gelopen.
Heb geen schoenen op tafel gezet.
Heb de bananenschil op het trottoir ontweken.
Here’s your pornstar!
Ach, ik koester ze, de mensen die ondanks de lockdown aan mijn deur bellen. De buurvrouw met de boodschappen. Het kind dat straks weer eens van school thuiskomt. De postbode die de iets te dikke envelop net niet in de bus krijgt. De pakjesbezorger die alles brengt wat de postbode niet brengt.
Gezonde cake
Het is 11u20 als ik het station binnenwandel. De trein vertrekt over 10 minuten en ik moet meteen de zwaarste aller afwegingen maken. Stap ik richting perron? Of riskeer ik een blitzbezoek aan Starbucks voor iets te dure cake en coffee-on-the-go?
Zomereinde aan zee
De zomer van 2020 zit erop. Een zomer met mondmaskers aan zee. Met periodiek afgesloten kustgemeenten. Met crisisbeheersing op elke zandkorrel. Met gereserveerde plaatsjes.
Vachement bien
Flashback. Het is november 1993. Een tiener – net geen 15 – mag van het ouderlijk gezag voor het eerst alleen een concert in Knokke bijwonen.