Eerst code geel. Dan code oranje. Dan weer code geel. Onheilsweer kleurt de maand maart van dit jaar. We laveren dagelijks al fietsend tussen rondvliegende plastic zakjes, takken op het fietspad en die ene groezelige knuffel in de greppel: weggewaaid.
Een locker in de hemel
Het is 1990, of ergens daaromtrent. Je bent jong en verdiept je in de boeken van Thea Beckman, luistert naar de platen van Clouseau en beleeft een jeugd zoals een jeugd hoort te zijn: zorgeloos. TV-kijken is sinds kort ook stukken boeiender geworden.
Jezus’ wildcard
Waarde missiezusters van het Heilig Hart van Jezus,
U schrikt zich vast een hoedje bij ontvangst deze brief. Ik schrijf u vanuit het verre België, terwijl ik hoegenaamd niets met missiezusters, noch met het Hart van Jezus heb. Maar ik voelde me zedelijk verplicht om u te danken voor de goddelijke ingeving die u in mij onlangs in Rome schonk.
Chagrin d’amour
Ze zitten knus bijeen in een kring, in de cafetaria van het WZC. De gemiddelde leeftijd van de bewoners is 75+. In de herfst van het leven kampen ze al eens met mist in het hoofd. Om de mist te doen vervagen, organiseert een begeleidster een groepsactiviteit.
Is dat ook een BV?
“Is dat ook een BV zoals gij? Of een gewone vriendin?”
Ik schiet in de lach wanneer ik de vraag hoor. We zitten op restaurant in Antwerpen. Chef Su is charmant nieuwsgierig. De vriendin met wie ik optrek, heeft immers een bekend gezicht. Maar ‘onder ons’ zijn wij daar niet mee bezig. Frindinnen kletsen honderduit. Ze genieten zonder omzien. En ze gaan samen uit eten, in een sfeervol Aziatisch eethuisje.