Of mice and women

Drie dingen waar ik niet goed in ben:
1. hogere wiskunde
2. kalm blijven als mensen zeggen: “Blijf toch eens kalm”
3. computerproblemen benoemen

Het laatste overkomt me vaker dan me lief is en het leidt keer op keer tot gênante situaties. Als de laptop op het werk traag draait of ik geen internetverbinding via de kabel krijg, moet ik me telkens weer tot een helpdesk wenden. Standaardprocedure in tig bedrijven. En hoe grààg ik dingen ook uitleg: dat zijn de gesprekken waarin het elke keer misloopt. Omdat ik het probleem nooit goed formuleer. Waardoor de techneut aan de andere kant van de lijn stilvalt. Probeert niet te laten blijken dat hij in een deuk ligt.

Zoals twee weken geleden. Toen kreeg ik dus geen internet via de kabel op kantoor en ging mijn hartslag prompt naar 125. Want geen netverbinding is geen mail! Geen Facebook! Geen websitebeheer! Gruwel! Een telefoon naar de helpdesk was onafwendbaar. Ik riskeerde het, na 17 minuten en 34 seconden in papieren rommelen, post-its verleggen en procrastineren. De receptionist aan de lijn begroette me vriendelijk en polste naar het probleem.
Ik: “Mijn internet is weg.”
Waarna: stilte.
Waarna hij: “Weg? Hoe bedoel je?”
“Awel ja. Het internet komt niet door de kabel. Maar hij zit wel in mijn computer. De kabel, bedoel ik. Niks anders.”
(terwijl ik het zei, dacht ik: mensenlief. Waarom voeg ik dat laatste eraan toe? Omdat naja, wat maakt het uit. Daarom, gewoon.)

De receptionist noteerde en seinde dat er een medewerker zou langskomen. Die was toch onderweg. Pitstop op kantoor: geen probleem. Een half uur later stond de man er en legde ik het nog eens uit, van de kabel die erin zat maar niks deed. De bevoegde kerel installeerde zich achter mijn bureau, klikte 3 dingen aan en zei: “Ziezo. Opgelost.”
Ik: “Huh? Maar hoe kan dat nu?”
Hij: “Gewoon, u had de kabelconnectie afgevinkt. Ze staat terug aan.”
Ik: “Maar ik heb dat NIET….”
Hij: (met de glimlach): “Kalm blijven. ’t Is in orde. Voilà.”
Ik : “Ik zeg u dat ik NIET…”
(en toen was hij de deur al uit. Bleef ik achter. Pruillip. Ik had NIET… maar kon weer surfen en mailen. Oef.)

Echt ‘inhoudelijk’ fout ging het toen ik kort na dat voorval thuis aan de slag was en weer sukkelde met de laptop. De issue: een slecht functionerende muis. Nu moet het me toch even van het hart dat de term “muis” naar mijn gevoel al 3 decennia voor scheve gesprekken zorgt, binnen de IT-sector. Het begrip komt uit het Engels en maakt dat elke Nederlandstalige vrouw die vaststelt dat “haar muis” hapert, voor joker staat. Ik ook, ja.

Ik belde noodgedwongen weer naar de helpdesk. De receptionist beantwoordde de oproep, gentil comme toujours, en polste naar het probleem.
Ik: “Er scheelt iets aan mijn muis.”
Waarna: stilte. En een weggemoffelde grinnik.
Hij: “Oké. En wat is er precies aan de hand?”
Ik: “Hij werkt gewoon niet. Mijn muis. Computermuis. Niks anders.”
(en alweer het  besef: waarom zeg ik dat…)
Hij: “Oké, ik verbind je even door met een medewerker.”

De medewerker nam over en was niet gebriefd over de aard van het probleem. Waardoor ik het nog eens moest formuleren. Vast een bewuste strategie van de receptionist, een geestige gast overigens. Ik zou het krek zo aanpakken als ik in zijn schoenen stond, maar zat wel met de gebakken peren.
IT’er: “Goeiemiddag, zeg het eens?”
Ik: “Ik heb een probleem met mijn muis.”
(ik had spontaan “computermuis” kunnen zeggen. Wat ik niet deed. Hardleers, deze dame.)
Hij: “Ehm. Ok. (weggemoffelde grinnik, alweer). Wat scheelt eraan?”
Ik: “Hij reageert niet, wat ik ook doe.”
Hij: “Geen probleem. Surf even naar www… – websitenaam – en ik neem het van u over.”

Zo geschiedde. De man nam vanop afstand mijn laptop over. “Muisde” rond in mijn toestel en ik kreeg hetzelfde scenario voorgeschoteld: klik-klik-klik (de man). Standaardhandelingen. Waarna muis (de mijne) geheractiveerd en terug functioneel. Het bevestigde één ding: dat IT’ers duidelijk weten waar de G-spot van die machientjes zit.

Ik zat intussen aan mijn home desk met het schaamrood op de kaken. Dat kon de IT’er gelukkig niet zien en ik vroeg voorzichtig:
“Dus hij is gerepareerd?”
Hij: “Ja hoor. Gewoon, instelling weer goed gezet.”
(ik had ze niet gewijzigd, kzweertu)

Ik: “Oké. Bedankt. Mag ik nog iets vragen?”
Hij: “Ja hoor.”
Ik: “Hoe komt het eigenlijk, dat dat ding plots uitvalt?”
Hij: “Je muis, bedoel je?”
Ik: “Ja.”
Hij: “Gewoon, soms zit daar iets in.”

U vergeeft het me vast dat ik toen echt door het lint ging, in gedachten. Iets in mijn muis! Tijdens de werkuren! Laten we met een knipoog zeggen: too good to be true. Gelukkig haalde de man me uit die – naja – gewaagde gedachte en vulde hij aan met:

“Haar of zo.”

Dat… was een hele geruststelling.