Ich bin ein Marina
U kent ze vast wel, de spreekwoordelijke Johnny’s en Marina’s van deze wereld. Denk: nekmatten of overdadige waterkrullen, in combinatie met een iets te schreeuwerig T-shirt en een zeilstoffen trainingsbroek. Bij voorkeur heeft de broek van Johnny en Marina ook 3 drukknopjes onderaan. Met daaronder: opzichtige sneakers of sportschoenen met een zeer, zeer, zeer dikke zool.
Johnny en Marina hebben hun eigen levensstijl, die vaak het label ‘marginaal’ toebedeeld krijgt. Dat marginale vertaalt zich ook nog eens in de auto. Sportief model, grote koplampen, lage veringen. Met blacklights onder het chassis en spoilers op het kofferdeksel. En bovenal: muziek die hard uit de luidsprekers van die auto knalt. Heel, heel, heel hard.
Zonder te oordelen over welke levensstijl nu de beste is: de mijne is in elk geval anders. Geen waterkrullen meer sinds 1994, deze dame. De laatste zeilstoffen trainingsbroek vertrok naar spullenhulp na de schoolreis van het zesde leerjaar en mijn auto heeft geen enkele spoiler. Ik herhaal: geen enkele.
En toch is er dat stukje Marina-zijn dat ik koester en weiger te verbergen. Op zulke momenten kan het me geen moer schelen of mensen kijken of niet, het gênant vinden of niet en mij gek verklaren of niet. Ich bin ein Marina als ik op zomerdagen langs de snelweg sjees. Richting kust, binnenland, of ergens daartussenin: als de eindeloze tarmac me toelacht en de temperatuur vlotjes 25 graden overstijgt, dan gaan alle muzikale remmen los. Dan geef ik fikse zwaai aan de knop van de autoradio en knalt de muziek uit de luidsprekers. Loeihard.
Om het moment nog intenser te maken, zoek ik op dat moment ook het radiostation dat de meest platte commerciële deuntjes draait. De muziek moet luchtig en weinig inhoudelijk zijn, met banale en makkelijk te onthouden teksten, die zich als een oorwurm in mijn lichaam en geest nestelen. Kwaliteit is van secundair belang.
‘Showin’ Out’ van Mel&Kim deed het hem vorig weekend nog, langs de E40. Op weg naar de kust forceerde ik de volumeknop richting 22 en reed ik kwelend de Noordzee tegemoet: Get fresh at the weekend… Showin’ Out! Ondertussen deed ik enkele armbewegingen van de zingende zusjes na – met handen aan het stuur, jawel – en waande ik me te midden van de gladde jaren ’80. De plastic beats deden het dashboard net niet daveren en een aantal voorbijrijdende chauffeurs was duidelijk geamuseerd door het tafereel.
Fronst u de wenkbrauwen of vindt u het toch iets té gênant, deze bekentenis? Worry not. Het kan nog erger. Ooit was er een tijd waarin het Belgische houseduo 2Fabiola furore maakte binnen en buiten de landsgrenzen. House is niet het muziekgenre waarbij ik overstag ga, maar de hit ‘Freak Out’ werkte als een rode lap op een stier. Toen het nummer anno 1997 door de luidsprekers van mijn geliefde studentencafé te Gent knalde, klommen wij met vriendinnen elke keer de tafel op voor een stevig dansje, met veel gebrul en geinige heupbewegingen.
Een slordige 20 jaar later kijk ik daar met de glimlach op terug en besef ik: those were the days. Onze geestelijke gezondheid heeft er nooit onder geleden en ongegeneerd los gehen was een ticket naar intens kortstondig geluk.
Achter het stuur los gehen was dat dit weekend óók. Ik voelde me weer heel even piepjong toen ik Mel & Kim die auditieve opwaardering gaf. Het leven was mooi en het genot compleet. Ik nam daarna gezwind de afrit richting Nieuwpoort en reed luidkeels zingend de vloedlijn tegemoet. De chauffeur in de ‘discrete auto’ iets verder in de zijberm zag het ook en was zo onder de indruk dat hij mijn topmoment spontaan op foto vastlegde. Met flits. Showin’ out!
Nou, ik denk dat je er weinig fout mee uithaalt wanneer je af en toe geniet van aspecten die zonder meer uit de johnny en marina – cultuur komen; je leeft maar een keer (beweert men) geniet er dus (maar) van!