Het F-woord

De heiligen van deze wereld: houden ze u bezig? Mij evenmin. Toch hebben mijn twee minderjarige nazaten er een zwak voor. Ze weten dat mama niet ter kerke gaat en niet met het geloof bezig is. Maar wat juf tussen de klasmuren vertelt, sijpelt door in de huiskamer. Daardoor moet ik op de gekste momenten mee debatteren over alles waar een kruis aan vast hangt.

Donderdagmorgen kort na zessen was het weer van dattem. “Mamaaaa…”, siste de oudste naast het hoofdeinde van het bed. Ik kreeg met veel moeite een half oog open.
“Mama, 3 oktober was Werelddierendag. Dat is de dag waarop Sint-Franciscus gestorven is. Morgen brengen een paar kindjes daarom een dier mee naar school. Oké?”
Ik: “Oké. En goeiemorgen.”
Na deze mededeling spurtte Mindy naar haar kamer om te loomen in haar K3-tent. Verboden terrein voor volwassenen. Dat ik een half uur slaap had opgeofferd door haar vroege intrede in de kamer, was duidelijk bijzaak.

Even later zaten we gedrieën aan de ontbijttafel. Er waaiden tussen de boterhammen en de Nutella flarden schoolnieuws voorbij, tot Franciscus weer opdook. “We hebben gisteren ook over een stad in Italië geleerd op school, mama”, sprak dochterlief. “Maar ik ben de naam vergeten.”
Ik: “….Assisi, toevallig?”
Zij: “Ja, Assisi. Van Sint-Franciscus!”
(haja! uiteraard!)

Zo belandden we bij het ochtendgloren dus in een heiligendebat van formaat. Hallelujah! De docher had de uiteenzetting in klas over Assisi aangegrepen om moeders whereabouts in de verf te zetten. “Ik heb verteld dat jij in ook Italië geweest bent deze zomer. In Firenze”, ging ze verder, “om te shoppen en ijsjes te eten. Ligt Assisi eigenlijk ver van Firenze, mama?” (mocht u meelezen, beste klasjuf: ik was inderdaad in Firenze deze zomer en ik heb daar geshopt, ja. IJsjes gegeten ook. Maar bovenal een dozijn culturele sites bezocht. Trouwens: Firenze en Assisi liggen volgens Google 167km uiteen. Ik geef het maar mee.)

Na het eten: kinders naar school gebracht en voor de rest van die devote donderdag vakkundig aan verhalen over Franciscus van Assisi ontsnapt. Oef… Tot dochterlief ’s avonds binnen waaide en nog maar eens het thema oprakelde. Ze vertelde welke klasgenootjes precies een dier zouden meebrengen naar de klas – voor Franciscus, niet vergeten mama! – welke dieren dat waren en: waarom wij eigenlijk geen huisdieren hebben? Met de glimlach zei ik dat er al twee apen in mijn living rondlopen, en dat ik er liever geen meer bij neem. “Je bent een beetje zot”, luidde haar antwoord. (het kind heeft gelijk. Altijd.)

Op een donderdag volgt doorgaans een vrijdag, en ook die ochtend stond de dochterlief ontiegelijk vroeg aan mijn hoofdeinde. Of wat dacht u?
“Mamaaa…”, klonk het, “vandaag komen de dieren naar de klas voor Werelddierendag en voor Sint-Franciscus! Die is wel HEILIG, mama…”
Ik miste de rest van het discours en wreef half comateus in de ogen. “Tof, meid. Maar zeg me eens waarom die eigenlijk heilig is? Eh?”
“Omdat hij in zijn leven heel veel feestjes heeft gegeven. En omdat hij vanalles met dieren deed.” (nooit geweten dat dat randvoorwaarden voor het heiligdom waren, maar een mens leert elke dag bij.)

Diezelfde vrijdag, aan de ontbijttafel. Koetjes, kalfjes en zoete babbels tot de oudste het F-woord nog maar eens in de mond nam. Haar kleine broer counterde meteen: “Onze juf vertelt echt niet over Franciscus”, sprak hij. “Maar ze is wel lief. En streng!”
Ik, langs mijn neus weg: “Aha, een beetje zoals mama eigenlijk?”
Dochterlief staarde me met grote ogen aan en sprak bloedserieus: “Ja mama. Maar het is niet omdat je streng bent dat je nooit heilig verklaard zult worden.”

(Amen)