Een knuffel én een vak

Beste burgemeester
Cher bourgmestre
Polleke

Van nature ben ik meer blogger dan briefschrijver. Maar na een recent bezoek aan uw schone kustgemeente, waar ik overigens het grootste deel van mijn jeugd sleet, wou ik u schrijven. Une petite lettre. Om u oprecht te feliciteren met het parkeerbeleid in uw badstad. Revolutionair!

Anno 2016 is de halve mensheid vertrouwd met gekleurde en gereserveerde parkeervakken. De rode, gepimpt met een tutter, zijn voor moeders met kinderen. De blauwe, gepimpt met een rolwagen, voor mensen met een beperking. En daar heeft u sinds kort een knalgroene variant aan toegevoegd. Ik zag ze vorige week voor het eerst, aan de supermarkt die uw mondaine badstad van het hinterland en het samengetroepte plebs scheidt. Drie groene vakken. Niet breder of langer dan normaal, wel prominent aanwezig in de reeks ‘gereserveerd’, vlakbij de ingang van de winkel.

Ik dacht eerst dat u bewust de ecologische kaart had getrokken, en daar elektrische vierwielers verwelkomde. Of auto’s die rijden op gedistilleerde vleermuizenurine. Maar wat blijkt nu? Dat het om vakken voor golfkarren gaat. Golfkarren, verdorie! Leopold, daar geeft u de halve natie weer het nakijken. Wedden dat deze ingreep u een portie stevige kritiek zal opleveren? Schande! Omgekeerde discriminatie! Mensen met een golfkar hoeven geen voorkeursstatuut! Maar u weet beter, want wie neemt het nog op voor de échte rijken in deze wereld vandaag? Niemand, behalve u.

Dag na dag moet die upper class aanhoren dat ze even veel bezit als meer dan 3 miljard arme drommels in de wereld. Alsof rijkdom een keuze is, zeg. Neen. Rijkdom overkomt je en soms verdwijnt die ook gewoon weer. Soms krijgt ze doodgewoon de vorm van een golfkar. Wie daarmee rijdt, heeft recht op de knuffel waar we als mens allemaal naar snakken én op een gereserveerd parkeervak met aangepast pictogram. Het nieuwe syndroom van Knokke Le Zoute, gesigneerd: L. Lippens.

U bent een pionier, Leopold, ik kan het niet genoeg herhalen. Bedenker van de ‘frigoboxtoerist’ en sinds kort ambassadeur van Guantanamo 2.0: kampen voor vluchtelingen, mét douches en zonder folteringen. De kranten schreeuwden dat die laatste uitspraak ook mensonterend was, maar de suggestie was er uiteraard één uit het hart, evidence based bovendien. Wij gingen als jongelingen toch allemaal met de ziekenkas naar Heer-sur-Meuse? En wat kregen we daar gedurende 10 dagen meer geserveerd dan een brits, een eenvoudige douche en boterhammen met Derby choco bij het ontbijt? Vroeger heette dat geluk. Het was heel gewoon. Als u vluchtelingen dat geluk vandaag ook voluit gunt, is er geen probleem. Toch?

Er is maar één iets wat me zorgen baart, Leopold, als we het dan toch over die groene vakken hebben. Ik reed erlangs op klaarlichte dag en zag dat ze zo leeg als wat waren. In de verste verten geen golfkar of bijhorende bestuurder te bespeuren, terwijl de rest van de parking barstte van de auto’s. Trop dingue. De aanblik was bijzonder troosteloos en ik wil u met aandrang vragen om in te grijpen. Pimp de boel en kijk daarbij niet op een cheque meer of minder. Kleef kunstgras op die gereserveerde plekken en schilder er een paar holes bij. Installeer woofers die licht klassiek afspelen, deel gratis Veuve Clicquot uit aan wie er rechtmatig komt parkeren. Voorzie een gepensioneerde caddy voor een warm en exclusief Franstalig onthaal. Dat werkt drempelverlagend, en de modale burger met zijn gezinswagen van Oost-Europese makelij zal automatisch op afstand blijven.

Laat u me weten als dat in orde is? Dan kom ik op een zonnige lentedag graag opnieuw poolshoogte nemen. In alle bescheidenheid uiteraard, terwijl ik mijn gezinswagen op een modaal grijs vak achterlaat. Onderscheid moet er zijn. En als we ons aan de regels van het spel houden, duurt Monopoly het langst.

Mes salutations les plus distinguées,

BVE