De moeders van Gaza

Meestal spurt ik in ijltempo weg, als ik ze met een petitie voor een goed doel en een pen in de hand zie afkomen in een winkelstraat. Als ze aandringen, zeg ik dat ik liever niet teken of dat de jongste dringend naar het toilet moet. Oprecht sorry, er is even geen tijd om de wereld te redden. Om mijn schuldgevoel de kop in te drukken, denk ik daarna: een krabbel maakt toch geen verschil? Er is méér nodig om het milieu te vrijwaren en de wapens overal het zwijgen op te leggen.

Maar voor één keer heb ik deze week die koppige volharding laten varen. Er werd een digitale handtekening BVE nagelaten, op het forum van Avaaz. Die moet de wereld en haar leiders er nog maar eens van overtuigen dat het genoeg is geweest, daar in Gaza. Een conflict dat geen uitleg meer behoeft, omdat het al decennia duurt en te veel mensenlevens heeft gekost. Het gebakkelei over welke vierkante centimeter grond van wie is, is te belachelijk voor woorden intussen. De gevechten gaan nergens heen, behalve richting nog meer geweld en provocatie. Daarin worden kinderen aan beide zijden zelfs niet ontzien. Het beeld van de vier gebombardeerde voetballertjes ging de laatste dagen de wereld rond. Ik heb het ook geshared op Facebook, omdat ik vond dat het moest. Mijn tere moederhart bloedde. Ik moest een krop in de keel wegslikken. Ik miste mijn twee aapjes plots verschrikkelijk en kon het niet vatten, dat wreedheid zo verstrekkend is. Daarom heb ik de petitie getekend, in het besef dat ik mijn pollen mag kussen en duizend keer gefortuneerder ben dan alle moeders uit Gaza samen.

Gefortuneerd, ja. Dat leest u goed. Zelfs al verwens ik mijn twee koters al eens om hun baldadig gedrag en eindeloze fascinatie voor uitwerpselen en vuile woorden. Zelfs al mis ik ze nu en dan, als ze even uithuizig zijn. Ik weet: ze zijn gelukkig. Ze kennen geen oorlog en crossen onbezorgd door de straten in de buurt, op hun fietsen. Mama trakteert ze op liefde, vermaningen, geborgenheid en zoent de pijntjes weg na een valpartij. Er zijn uitjes naar de binnenspeeltuin, naar alle pretparken in het Vlaamsche land en ook naar de Quick. Daar eten ze – oh mirakel – zonder enige discussie altijd hun Magic Box leeg. Want ze weten heus wel dat er arme kinderen bestaan en “die moeten altijd zand eten. Dat is erg.” (uitspraak van de oudste. Vraag me niet waar ze die oppikte. Ze voegt er ook consequent aan toe dat ze in die landen wel geluk hebben omdat de regen altijd warm is. Elk nadeel heb ze voordeel, of zoiets. )

Oorlog? Wij kennen het niet. Zij kennen het niet. Mijn kleine apen leven relatief onbewust in voortdurende vrede. Ze weten van geen angst als ze de deur uitkomen. Hier geen bombardementen als ze in een klimrek hangen of een partijtje gaan shotten met kameraadjes uit de buurt. Ik weet dat ze altijd terugkeren. Heelhuids. Hier wensen mensen mekaars kroost niet dood. Maar dat het elders in de wereld gebeurt, hebben ze wel al gehoord. Junior zag niet zo lang geleden beelden uit Gaza op TV passeren. Hij kon het geschreeuw en de schiethouding – bam! bam! bam! – moeiteloos imiteren. Ook dat grijpt naar de keel. Moederlief wijst hem er keer op keer op dat hij dat niet mag nadoen. “Maar ik schiet om te spelen!”, counterde mister know-it-all van vier . “Schieten is nooit om te spelen”, sprong de oudste bij. Ze heeft gelijk. Ze steunt mama. Want schieten is nooit om te spelen.

Ik noem het mijn geluk. Dat hier twee tweevoeters rond hossen die kleur geven aan het vredige leven. Door wie ik ’s ochtends in resten brood besmeerd met Nutella trap. Die me om half zeven uit bed rammelen met de vraag of de iPad al op mag. Die 35 keer per dag om snoep komen bedelen, pruilen omdat ik ‘njet’ zeg, en daarna weer onbezorgd verder stoeien. Ze weten dat je soms verdrietig kunt zijn, maar dat het ook overgaat. Ik zeg ze vaak dat leven fijn is als mensen mekaar graag zien, elkaar de high five geven en nog even knuffelen voor het slapen gaan. Voor het licht uit gaat, zeggen we het ook iedere keer tegen elkaar: “ik zie je graag”. Zij zegt het altijd terug. Hij ook en daarna laat hij meestal een scheet. “Want Kapitien Winokio zegt dat dat gezond is, mama!” Waarna we lachen. Véél lachen.

Ik hoop dat het dat is, waar die petitie toe leidt. Daarvoor heb ik ze ook  getekend. Ik wens dat de moeders in Gaza op een dag onbezorgd naar bed toe gaan en dat hun leven baadt in vredig geluk. De oorlog is voorbij. De wapens zwijgen en er wordt niet meer gestreden om stroken land. De kinderen kunnen gewoon de straat op, gaan een partijtje voetballen en geven een high five na elk gescoord doelpunt. Ze keren telkens weer naar huis en de moeders kunnen hun eigen vlees en bloed in slaap knuffelen. Ze kunnen hen zeggen: “Ik zie je graag”. En morgen gaat de zon weer op.

Petitie Avaaz:
http://bit.ly/1sDLAp1