Doorgewinterde wandelaars die verbeten weer en wind trotseren: wie zijn ze? Waarom doen ze het? En vooral: waarom hechten ze aan een foute garderobe en een blik die niets verraadt? De vragen flitsen door mijn hoofd wanneer ik me op een vrije dag van punt A naar punt B begeef in mijn thuisstad.
Archieven:sport
Odette en de Ovomaltine
We ontmoeten elkaar voor het eerst in het woonzorgcentrum waar ze verblijft. Ze is de 80 ver voorbij, zit in een rolstoel maar is nog bij de pinken. Odette heeft vandaag afspraak met de therapeut: samen met de medebewoners halen ze herinneringen op aan het sportverleden van deze stad.
De vermiste kogel
“Toch niks beter dan de koers vanuit uw zetel bekijken. Hier ziet ge bijna niks”, murmelt de dame die achter ons in de massa staat te drommen. Ze spuit nog wat onbegrijpelijks maar die ergernis wordt vlot overstemd door claxonnerende motards, snerpende dienstmededelingen en zinderend enthousiasme onder het Belfort.
Verse pipi
De thermometer flirt met de 30 graden. Bijna zomer. Op zulke dagen staat er een mens maar één ding te doen: terrasjes opzoeken en daar, terwijl de kroost zich een nekhernia springt op een verschoten springkasteel, genieten van een mondaine of minder mondaine cocktail.
Hij wordt voetballer
Beste trainer van de plaatselijke club,
Mijn felicitaties. Ik zag u nog maar twee keer aan het werk, en moet deemoedig het hoofd buigen. U vervult een taak met niet zo gek veel aanzien: jong geweld de kunst der voetbalsport aanleren. U doet dat bovendien twee keer per week, voor een slordige 15 ukken.