Geachte heer Martínez
Beste bondscoach
Ik val meteen met de deur in huis: van voetbal heb ik geen kaas gegeten en de hele WK-gekte zal me worst wezen. Waardoor ik meteen twee soorten broodbeleg in de aanhef van een brief heb gestopt, maar dat terzijde.
Het is halfweg lente als ze verzamelen op het sportveld aan de rand van de stad. Vier gedreven studentes hebben hier tientallen ukken bijeen gebracht: ze zijn tussen 6 en 9 oud. Ze moeten bewegen, sporten, buitenlucht proeven. Dit is de Superheldenrun.
Doorgewinterde wandelaars die verbeten weer en wind trotseren: wie zijn ze? Waarom doen ze het? En vooral: waarom hechten ze aan een foute garderobe en een blik die niets verraadt? De vragen flitsen door mijn hoofd wanneer ik me op een vrije dag van punt A naar punt B begeef in mijn thuisstad.
We ontmoeten elkaar voor het eerst in het woonzorgcentrum waar ze verblijft. Ze is de 80 ver voorbij, zit in een rolstoel maar is nog bij de pinken. Odette heeft vandaag afspraak met de therapeut: samen met de medebewoners halen ze herinneringen op aan het sportverleden van deze stad.
“Toch niks beter dan de koers vanuit uw zetel bekijken. Hier ziet ge bijna niks”, murmelt de dame die achter ons in de massa staat te drommen. Ze spuit nog wat onbegrijpelijks maar die ergernis wordt vlot overstemd door claxonnerende motards, snerpende dienstmededelingen en zinderend enthousiasme onder het Belfort.