Geachte minister De Block,
Beste Maggie,
Na ruim zes weken in lockdown en veel op mijn tanden bijten, neem ik contact met u op. Ik vermijd in dit schrijven de termen ‘hoogdringend’ en ‘acuut’, omdat ik besef dat u en uw collega’s de voorbije tijd alleen maar zaken van staatsbelang hebben behandeld. Toch hoop ik dat u aanvoelt dat ook deze noodkreet ter harte moet worden genomen.
Voor niks gaat de zon op, zei ons grootmoeder ooit. En dat had ze vast van haar grootmoeder. Ik bezin me over de eeuwenoude volkswijsheid terwijl ik voor dag en dauw de stad binnen fiets. De zon staat halverwege het zwerk. Gevels kleuren goudgeel en de kilte van de nacht wordt discreet de straten uitgejaagd. Oh joy! Zelfs al beweert de halve wereld dat we sinds de recente verkiezingen in een kil en harteloos Vlaanderen wonen: vanmorgen is er bij ons, in de Hanzestad, even geen sprake van.
Geachte minister van Mobiliteit
Geachte heer Weyts
Een week na de lokale verkiezingen wend ik me met grote spoed tot u. In mijn thuisstad Brugge is een interventie vanop Vlaams niveau onontbeerlijk om de openbare orde en verkeersveiligheid te handhaven. Ik hoop dat u deze noodkreet opvangt en ernaar handelt.
De verbijstering. Dat ellendige gevoel dat het weer gebeurd is. De aanslag op de vrije meningsuiting. Op Charlie Hebdo. Op Parijs, Frankrijk en de wereld.
Liefste Sint,
We zingen en we springen en we zijn zo blij, want er komt een nieuwe provincienaam bij! Heeft U het ook gehoord, toen u dit weekend aangevaren kwam op De Schelden? (zo noemt mijn dochter dat: De Schelden. Het heeft iets poëtisch en dus corrigeer ik haar liever niet).