Flashback. Het is november 1993. Een tiener – net geen 15 – mag van het ouderlijk gezag voor het eerst alleen een concert in Knokke bijwonen.
Archieven:muziek
(Piep.)
Herman van Veen wordt 75. We hebben maanden geleden kaartjes gekocht voor de show. De verwachtingen zijn hooggespannen als we die avond aanschuiven om de zaal te betreden.
Chagrin d’amour
Ze zitten knus bijeen in een kring, in de cafetaria van het WZC. De gemiddelde leeftijd van de bewoners is 75+. In de herfst van het leven kampen ze al eens met mist in het hoofd. Om de mist te doen vervagen, organiseert een begeleidster een groepsactiviteit.
Portugal: douze points
Halleluja en jochei: Eurosong zit erop. We zijn niet afgegaan als een gieter. Geen achterafkreten te horen à la “’t is allemaal vriendjespolitiek” of “waarom hebben die Walen in godsnaam Blanche op missie gestuurd”. We strandden in de topvier, de driekleur wappert nog steeds en mocht u twijfelen: ja, we hebben hier a casa ook meegekeken naar dat festival.
Bruce en het brood
Met een rugzak tussen borst en arm geklemd, de portefeuille in een hand en koortsachtig zoekend naar de klantenkaart met de andere hand: zo begint ge elk uitje naar de supermarkt. De volgorde van de handelingen die ge maakt is altijd dezelfde en altijd even zenuwslopend. Na het gegoochel met zakken, vakjes en ritsen moet de opgediepte klantenkaart ook nog gescand.