Het is nat en kil wanneer ik langs de schreeuwerige vitrines in half lege winkelstraten drentel. De gezichten die rondlopen zijn gemaskerd, lichtjes die her en der fonkelen kunnen de latente leegheid niet wegvegen. Kerst is niet meer wat het is geweest.
Archieven:muziek
Ostende, bonsoir
Ze zeggen van de zee dat ze je een leven lang in de ban houdt. Dat wie aan de kust geboren wordt, er altijd naar terugkeert. Zoals ik. Wanneer de zandzoekers zijn verdwenen en de kuststrook ’s avonds weer zichzelf wordt, slenter ik door de straten van de koningin der badsteden. Ze fascineert me voor de honderdste keer.
Awful! Horrible! Booooo!
Samen komen we erdoorheen. Yes we can. Andrà tutto bene. De slogans die anno 2020 van vensterramen en muurprenten spatten, zijn kleurrijk en veeltalig. Onder het motto ‘moedig voorwaarts’ steken we elkaar al maanden een hart onder de riem.
Vachement bien
Flashback. Het is november 1993. Een tiener – net geen 15 – mag van het ouderlijk gezag voor het eerst alleen een concert in Knokke bijwonen.
(Piep.)
Herman van Veen wordt 75. We hebben maanden geleden kaartjes gekocht voor de show. De verwachtingen zijn hooggespannen als we die avond aanschuiven om de zaal te betreden.