Het uiterlijk is niet alles, placht ons grootmoeder te zeggen. Maar wanneer hij tegenover mij aan het tafeltje komt zitten en zichzelf voorstelt, vergeet ik die wijsheid. Zijn ogen zijn blauwer dan de diepste zee en het blauwste zwerk. Ik verdrink er net niet in.
Archieven:maatschappij
Confidenties van Diane
Het is vrijdag, kort na de middag. Het moment waarop elke zichzelf respecterende Vlaming zich aan een rondje huishoudaankopen waagt. Ik ben op post bij mijn vertrouwde supermarkt.
Spazierspaß muss sein
Doorgewinterde wandelaars die verbeten weer en wind trotseren: wie zijn ze? Waarom doen ze het? En vooral: waarom hechten ze aan een foute garderobe en een blik die niets verraadt? De vragen flitsen door mijn hoofd wanneer ik me op een vrije dag van punt A naar punt B begeef in mijn thuisstad.
10 are voor mijn gat
Aan Carin Poulissen,
Ambassadrice der Dreamvilla’s
Beste mevrouw Poulissen,
Met dit schrijven wil ik u bedanken voor de niet-aflatende blijken van genegenheid die ik recent van u mocht ontvangen. U schrijft uw mails misschien niet helemaal zelf, maar uit de gemoedelijke toon leid ik toch af dat u mij een toffe trezebees vindt en daarom toenadering zoekt.
Wie Durbuy zegt, vliegt niet
‘Niet te geloven, dat triestig weer blijft maar duren’, zegt de dame achter te toog. Al pratend schikt ze bloemen met raffia, wat takken groen en warmhartige perfectie. Ik sta als tweede in de rij, kom hier enkel een pakketje ophalen en ben stille getuige van het gesprek.