Geachte minister van Mobiliteit
Geachte heer Weyts
Een week na de lokale verkiezingen wend ik me met grote spoed tot u. In mijn thuisstad Brugge is een interventie vanop Vlaams niveau onontbeerlijk om de openbare orde en verkeersveiligheid te handhaven. Ik hoop dat u deze noodkreet opvangt en ernaar handelt.
Je hebt groene vingers of je hebt ze niet. Ik behoor tot de laatste categorie mensen, ik héb een tuin en dus is er geen ontkomen aan: het gras moet gemaaid, de haag gesnoeid, het onkruid verwijderd. Van april tot september doe ik het bijna wekelijks, lichtjes nukkig én plichtsbewust, tot de lap groen achter ons huis er weer piekfijn bij ligt.
Klein geluk. Op sommige dagen valt het een mens in veelvouden te beurt. Op een mooie vrijdag in Gent is het zelfs drie keer raak. Ik heb afgesproken aan de Kouter met een vriend van weleer.
Het is woensdagmiddag in de Koekenstad. De zomerzon laat zich voor de 45ste dag van haar beste kant zien. Ik heb tussen loomte en luiheid wat straten afgedweild en een nieuwe boekenvoorraad ingeslagen.
Het is even voor 8 uur, maandagmorgen. We stappen in de auto. De rugzak ligt op de achterbank, ik vraag pro forma of hij zijn boterhammen, drinkbus, zonnebril én pet niet vergeten is.