Doorgewinterde wandelaars die verbeten weer en wind trotseren: wie zijn ze? Waarom doen ze het? En vooral: waarom hechten ze aan een foute garderobe en een blik die niets verraadt? De vragen flitsen door mijn hoofd wanneer ik me op een vrije dag van punt A naar punt B begeef in mijn thuisstad.
Archieven:maatschappij
10 are voor mijn gat
Aan Carin Poulissen,
Ambassadrice der Dreamvilla’s
Beste mevrouw Poulissen,
Met dit schrijven wil ik u bedanken voor de niet-aflatende blijken van genegenheid die ik recent van u mocht ontvangen. U schrijft uw mails misschien niet helemaal zelf, maar uit de gemoedelijke toon leid ik toch af dat u mij een toffe trezebees vindt en daarom toenadering zoekt.
Wie Durbuy zegt, vliegt niet
‘Niet te geloven, dat triestig weer blijft maar duren’, zegt de dame achter te toog. Al pratend schikt ze bloemen met raffia, wat takken groen en warmhartige perfectie. Ik sta als tweede in de rij, kom hier enkel een pakketje ophalen en ben stille getuige van het gesprek.
30 dagen zonder
Geef toe: waaraan denkt u in de eerste plaats, als u de titel hierboven leest?
Right on: iets tussen de lakens. Daar is dertig dagen ‘zonder’, afhankelijk van uw libido, burgerlijke staat of voorplantingsdrift, inderdaad een beetje kniezen.
Maar zelfs als compleet gebrek aan lijfelijk genot uw deel is, mag u daar vanaf vandaag eigenlijk niet meer over klagen. De 30 dagen zonder klagen zijn officieel ingezet, waarde lezer, door een collectief van jolige dames. Die waren zich er al een poos van bewust dat het passé is om een maand zonder gigantische lappen vlees of sloten alcohol door te brengen. Ze gooien het daarom over een andere boeg: 30 dagen zonder klagen!
De gelijknamige website en Facebookpagina maken u het concept diets zonder veel blabla. Vanaf vandaag, today, heute, oggi draait alles om positivisme en als u dagelijks iets doet waardoor u zelf gelukkiger wordt, krijgt u dat geluk in veelvouden naar uw hoofd terug geslingerd. Laat vanaf nu dus het jeremiëren en de sikkeneurigheid! Omhels de hardnekkige paardenbloem in uw verder perfect getrimde voorjaarsgazon! Zeg aan de buurvrouw dat het postuurke in biscuit op haar vensterbank werkelijk het mooiste is wat u in jaren gezien heeft! Yes, you can!
Overdreven, hoor ik u met enig gefrons zeggen? Mwah… niet echt. Weet: hier spreekt een ervaren fietser die zich van maandag tot vrijdag – de uitzondering niet te na gesproken – op een stalen ros een weg naar kantoor baant. Op zich is het geen heldhaftige daad, maar gezien het ellendige weer van de voorbije weken, is een portie applaus wel op zijn plaats. Ik heb in december en januari mistbanken zonder end getrotseerd, ochtendvorst, apocalyptische regenbuien en de absolute brutaliteit van een aantal autobestuurders. Ik ben net niet ten val gekomen (door die ochtendvorst) en van het fietspad gereden (door een opgedreven mastodont van een brommer). Ik moest tussendoor noodgedwongen op de autoweg fietsen omdat een chauffeur zich in de ochtendspits sans gêne op het fietspad parkeerde, met de woorden: “Zeg, het is maar voor even hé, madam.”
Uitgescholden ben ik ook, voor ik het vergeet. Door de man in een ‘betere’ Duitse vierwieler, die me verweet zonder licht in de mist rond te rijden. Met twee uit de kluiten gewassen LEDS op het stuur én een knipperlicht achteraan voelde ik me op dat eigenste moment nochtans een mobiele kerstboom. Het concept bekoorde hem blijkbaar niet, maar zelfs in die omstandigheden ben ik blijven lachen, verbeten doorfietsen, mezelf inpeperen dat negatieve stress niet hoeft. Tot ik op kantoor kwam en mijn gal mocht spugen. Oh zaligheid! All hell gates were loose!
Want laten we eerlijk zijn: klagen lucht op!
Ik walg van die f**king chauffeurs met te dikke karren die menen dat op de openbare weg dezelfde regels gelden als op de oprit voor hun wansmakelijke villa!
Ze zijn arrogant!
Ze gebruiken nooit richtingaanwijzers!
Ze geven gas bij oranje!
Ze vinden een rood het schoonste kleur om door te rijden!
Ze vinden fietsers marginaal, de lagere kaste, tuig van de richel!
Ze zijn een ‘erkend rijbewijs’ onwaardig!
Ik heb het allemaal gezegd, of een deel ervan op zijn minst gedacht. Voor de campagne ’30 dagen zonder klagen’ van start ging, uiteraard. En alsof het lot ermee gemoeid was, werd die negatieve teneur vrijdag compleet van tafel geveegd, toen ik naar huis fietste. Aan de oversteekplaats waar tweewielers in principe voorrang moeten geven, kwam een parmantige Audi Q8 aangezoemd. Hij reed ietwat achteloos door – hij had het recht – tot hij me zag staan, netjes wachtend aan de kant. Daarop remde hij abrupt, schakelde in achteruit en gebood me glimlachend om over te steken.
Mein Gott! Ik was compleet van mijn melk. Vond even de pedalen niet meer en viel ternauwernood omdat ik wou zwaaien, dank u zeggen en afslaan tegelijkertijd. Deze Q8-man was mijn instant George Clooney, mijn breng-me-ontbijt-op-bed en ik-zal-nooit-meer-iets-zeggen-over-dure-Duitse-auto’s. Hij heeft me tot het hogere inzicht gebracht: positivisme loont, net zoals 30 dagen zonder klagen.
Ik ben het dit weekend prompt gaan vieren met een stevig caloriebommetje bij Adriaan. Pas op 16 februari 2018 zal ik terug chagrijnig rondlopen en in halve toorn ontsteken omdat ik ’s mans nummerplaat niet noteerde of een vluchtig gesprek aanknoopte, daar op die oversteekplaats. Ik zal kniezen, emmeren, eindeloos zagen omdat het tussen mij en hem nooit ’30 dagen mét’ wordt. Ik zal niet te genieten zijn, omdat mijn zekerheid heet: 335 dagen per jaar voluit klagen als ik er zin in heb*.
(*graptje!)
Het testbeeld van de BRT
Beste Sint
Na 39 jaar in dit leven begin ik steeds meer verknocht te geraken aan kleine eenvoud en hoe het vroeger was. Het ouderlijk gezag waarschuwde mij twee decennia geleden al voor die evolutie. Ik heb hun bedenkingen toen feestelijk weg gelachen: mij zou het nooit overkomen, haha, de “hang” naar de goeie ouwe tijd en het testbeeld van de BRT;
Maar kijk, vandaag is het wel degelijk zover. En aangezien u op deze datum stilaan inpakkende bent om naar uw Spaanse heimat terug te keren, neem ik aan dat u nog net genoeg tijd heeft om akte te nemen van mijn wensen en verzuchtingen.
Wilt u, om te beginnen, volgend jaar alstublieft “slijm” uit uw Spaans Stockhuis schrappen? Om de een of andere reden is het vandaag bon ton geworden om kinderen dat spul te schenken, waardoor ouders zich net niet spontaan in de psychiatrie aanmelden. De oudste hier kreeg zes (jawel, zes) potten van dat goedje cadeau. Ze geniet ervan om ad infinitum met het spul te zooien en er zelfs doucheputjes mee te pimpen. Aangezien het slijm ook nog eens vol minuscule bolletjes piepschuim zit, loop ik al twee etmalen als een bezetene te stofzuigen en te poetsen. Ik vraag u formeel om paal en perk te stellen aan deze – nochtans legale – commerciële terreur. Schenk een pop, een bal of beide. En daarmee basta.
Duidelijkheid: kan dat ook bij uw volgende passage in onze Hanzestad? Ik vernam immers dat u in de school van mijn kadeeën langs kwam met een officiële politieauto. Mijn koters zijn gelukkig op de hoogte over uw surrealistisch statuut, maar voor de nog-gelovige-zieltjes is zo’n intrede compleet verwarrend. Ik zie de bui al hangen als die bengels bij de volgende opendeurdag van de lokale politie vragen om eens “pieten” te tonen, of doodleuk opperen dat de sirenes op het dak van het politionele wagenpark gewoon toeters van Fisher Price zijn. Hou de zaken aub gescheiden, bij de intrede van 2018. Flikken zijn flikken, u rijdt op een schimmel. Capisci?
Een sperperiode: gaat u daar ook met uw syndicaat over praten? Zo hoeven ouders die in september nog gauw een ontbrekende geodriehoek kopen voor hun lagereschoolsmurfen, niet uit te leggen waarom het “lekkers” van uwentwege al te koop wordt aangeboden. Zelfs al zijn chocolade en marsepeinen smartphones waanzinnig lang houdbaar: ik wil ze niet meer voor 15 november in de winkel zien liggen. Net zoals vroeger: een focus op strikte data. Punt uit.
En nu ik toch bezig ben: swiffert u meteen ook alle updates de wereld uit? Kunt u de digitale revolutie puh-lease definitief stabiliseren, zodat we zelf niet de neiging krijgen om in schouwen te kruipen en het kieken uit te hangen? Want net toen ik deze brief begon, seinde mijn laptop dat het weer van dattum is: de software moest bijgewerkt. Uit arren moede tik ik alles dus gewoon op mijn aaiFoon, die recent ook een verse aansturing kreeg. “Even geduld” is een dooddoener geworden op alle schermen in ons huishouden en dat, beste Sinterklaas, suckt big time.
Ik hoop dat mijn noodkreet duidelijk is. Geef de wereld de eenvoud terug, Sint, ook al is ze bestickerd met aangevreten appels en worden online aankopen thuis geleverd nog voor we ze besteld hebben. Maak het leven af en toe weer zoals vroeger. Zonder slijm, zonder politieauto’s en met het testbeeld van de BRT. Alleen daar is “even geduld” écht op zijn plaats.
Dank bij voorbaat.
Je vrome kapoen,
Bene Van Eeghem
