13 maart 2020
Het begint op vrijdag de dertiende.
Ik heb nergens een zwarte kat gezien.
Ben niet onder een ladder door gelopen.
Heb geen schoenen op tafel gezet.
Heb de bananenschil op het trottoir ontweken.
13 maart 2020
Het begint op vrijdag de dertiende.
Ik heb nergens een zwarte kat gezien.
Ben niet onder een ladder door gelopen.
Heb geen schoenen op tafel gezet.
Heb de bananenschil op het trottoir ontweken.
Flashback. Het is november 1993. Een tiener – net geen 15 – mag van het ouderlijk gezag voor het eerst alleen een concert in Knokke bijwonen.
Herman van Veen wordt 75. We hebben maanden geleden kaartjes gekocht voor de show. De verwachtingen zijn hooggespannen als we die avond aanschuiven om de zaal te betreden.
Ziedaar het eindejaar. Het is het moment bij uitstek om bucket lists, jaaroverzichten en markante momenten van de voorbije 365 dagen bijeen te schrapen.
“Is dat ook een BV zoals gij? Of een gewone vriendin?”
Ik schiet in de lach wanneer ik de vraag hoor. We zitten op restaurant in Antwerpen. Chef Su is charmant nieuwsgierig. De vriendin met wie ik optrek, heeft immers een bekend gezicht. Maar ‘onder ons’ zijn wij daar niet mee bezig. Frindinnen kletsen honderduit. Ze genieten zonder omzien. En ze gaan samen uit eten, in een sfeervol Aziatisch eethuisje.