Brugge

bene van eeghem blog

Containerromantiek

Je hebt groene vingers of je hebt ze niet. Ik behoor tot de laatste categorie mensen, ik héb een tuin en dus is er geen ontkomen aan: het gras moet gemaaid, de haag gesnoeid, het onkruid verwijderd. Van april tot september doe ik het bijna wekelijks, lichtjes nukkig én plichtsbewust, tot de lap groen achter ons huis er weer piekfijn bij ligt. Lees meer

bene van eeghem blog

Inkt op donderdag

Wel of niet doen? Waar laten zetten? Geen spijt hebben achteraf?

De vragen spoken al maanden door je hoofd, tot je de knoop uiteindelijk doorhakt. Je legt de afspraak vast op een najaarsdag. Je weet dat je twee weken later aan de beurt bent en dat er dan geen weg terug meer is. Lees meer

bene van eeghem blog

De derde man

Het uiterlijk is niet alles, placht ons grootmoeder te zeggen. Maar wanneer hij tegenover mij aan het tafeltje komt zitten en zichzelf voorstelt, vergeet ik die wijsheid. Zijn ogen zijn blauwer dan de diepste zee en het blauwste zwerk. Ik verdrink er net niet in. Lees meer

bene van eeghem blog

Zij, superheld

Het is halfweg lente als ze verzamelen op het sportveld aan de rand van de stad. Vier gedreven studentes hebben hier tientallen ukken bijeen gebracht: ze zijn tussen 6 en 9 oud. Ze moeten bewegen, sporten, buitenlucht proeven. Dit is de Superheldenrun. Lees meer

bene van eeghem blog

Confidenties van Diane

Het is vrijdag, kort na de middag. Het moment waarop elke zichzelf respecterende Vlaming zich aan een rondje huishoudaankopen waagt. Ik ben op post bij mijn vertrouwde supermarkt. Lees meer

bene van eeghem blog

Altijd Turks brood

Ze hebben het me thuis al een paar keer kordaat gevraagd: wanneer staat er Turks brood op het menu, mama? Koop je eens Turks brood? Alsjeblieft?

Omdat vragen een antwoord verdienen, besluit ik mijn beste beentje voor te zetten. Het is dinsdag. Ik spring op de fiets en rep me naar die ene Turkse bakker, een eind verder in de stad. Voor de gelegenheid heb ik een joekel van een rugzak mee: goed om drie pides in te stockeren. Eat this, my children!

Bij aankomst krijg ik eilaas het spreekwoordelijke deksel op de neus: de zaak is dicht op dinsdag. Ik vloek binnensmonds. Sta wat te draaien en zie de uitbater aangesloft komen op zijn dooie gemakje. Hij voelt dat ik marchandise nodig heb en verontschuldigt zich meteen: “Sorry, madam! Vandaag sluitingsdag. Morgen wij zijn weer open!”

Ik keer onverrichter zake terug en meld aan de hongerige jonge zielen dat de pide voor morgen is. Instant zijn daar twee pruillippen en apocalyptisch geweeklaag. Ik onderstreep dat Turkse bakkers óók recht hebben op een vrije dag. Het gebroed reageert bedenkelijk en eist prompt compensatie: of we dan koffiekoeken kunnen eten? Of frieten, please, want “dat is heel lang geleden”? Ik hou het been stijf. Morgen Turks brood en daarmee uit.

Een etmaal en wat doodgewone maaltijden later wordt de teleurstelling eilaas nog groter. Wanneer ik de Turkse bakkerij opnieuw binnenstap, mijn portefeuille opvis en gezwind om drie pides vraag, schudt de verkoopster het hoofd. “Sorry. Pide niet op woensdag, mevrouw. Andere dagen wel, maar niet op woensdag!”

O tegenslag, denk ik, o rampspoed, o onmetelijke onrechtvaardigheid. Wat heb ik als atheïst in een niet-vorig leven verkeerd gedaan om zo gestraft te worden? Ik vraag de dame of ik de broden misschien mag reserveren, zodat ik daags nadien zeker ben van mijn voorraad. Hoeft niet, zegt ze vrolijk. Ze bakken er een heleboel en blijven open tot ’s avonds laat. “Altijd Turks brood in Turkse bakkerij”, voegt ze er gezwind aan toe.

De reacties aan het thuisfront zijn weinig mild, maar ik pareer de kritiek opnieuw en zeg dat de fameuze broden binnenkort op tafel zullen liggen. Door een agendaverschuiving beland ik uiteindelijk pas op zondag terug bij de bakker in kwestie. Het is al late voormiddag. Het walhalla vol glanzende muurbekleding, neonverlichting, mierzoete gebakjes en hemelse aroma’s heet mij hartelijk welkom. Ik heb drie euro in de hand en voel: nu gaat het gebeuren.

“Drie pides, alstublieft!”
Waarna: korte stilte.
“Oei”, zegt de verkoopster. “Ik denk misschien zij zijn op… ik ga vragen!”

Ze verdwijnt in het atelier. Ik blijf glimlachen maar bereik inwendig een kookpunt. Drie rondritten op drie dagen, voor een ietwat exotisch plat brood, zonder enig resultaat: dat is de limiet. Als ik nog eens met lege handen thuiskom, zijn de gevolgen vast niet te overzien. Ik overloop noodscenario’s en voel het koud zweet uitbreken. Maar dan verschijnt mevrouw-van-de-bakkerij terug in de winkel. In haar handen houdt ze een vervaarlijk wankelende stapel pides, meer dan er ooit in mijn rugzak zullen kunnen. Ze glimlacht breed.

“Wilt u wit of bruin?”, vraagt ze pro forma.

Ik kies voor wit. Haal opgelucht adem. Schuif de drie euro over de toonbank en stop de voorraad in mijn rugzak. Zeg dat de kinderen blij zullen zijn en dat het zal smaken. De dame is geflatteerd en zegt dat ik steeds welkom ben, als ik nog meer pides wil.

“Altijd Turks brood in Turkse bakkerij, m’vrouw!”, herhaalt ze. “Maar niet op woensdag. En op dinsdag gesloten. Maar anders wel bijna altijd.”

(waarvan akte)

Lees meer

bene van eeghem blog

Spazierspaß muss sein

Doorgewinterde wandelaars die verbeten weer en wind trotseren: wie zijn ze? Waarom doen ze het? En vooral: waarom hechten ze aan een foute garderobe en een blik die niets verraadt? De vragen flitsen door mijn hoofd wanneer ik me op een vrije dag van punt A naar punt B begeef in mijn thuisstad. Lees meer

bene van eeghem blog

30 dagen zonder

Geef toe: waaraan denkt u in de eerste plaats, als u de titel hierboven leest?

Right on: iets tussen de lakens. Daar is dertig dagen ‘zonder’, afhankelijk van uw libido, burgerlijke staat of voorplantingsdrift, inderdaad een beetje kniezen.

Maar zelfs als compleet gebrek aan lijfelijk genot uw deel is, mag u daar vanaf vandaag eigenlijk niet meer over klagen. De 30 dagen zonder klagen zijn officieel ingezet, waarde lezer, door een collectief van jolige dames. Die waren zich er al een poos van bewust dat het passé is om een maand zonder gigantische lappen vlees of sloten alcohol door te brengen. Ze gooien het daarom over een andere boeg: 30 dagen zonder klagen!

De gelijknamige website en Facebookpagina maken u het concept diets zonder veel blabla. Vanaf vandaag, today, heute, oggi draait alles om positivisme en als u dagelijks iets doet waardoor u zelf gelukkiger wordt, krijgt u dat geluk in veelvouden naar uw hoofd terug geslingerd. Laat vanaf nu dus het jeremiëren en de sikkeneurigheid! Omhels de hardnekkige paardenbloem in uw verder perfect getrimde voorjaarsgazon! Zeg aan de buurvrouw dat het postuurke in biscuit op haar vensterbank werkelijk het mooiste is wat u in jaren gezien heeft! Yes, you can!

Overdreven, hoor ik u met enig gefrons zeggen? Mwah… niet echt. Weet: hier spreekt een ervaren fietser die zich van maandag tot vrijdag – de uitzondering niet te na gesproken – op een stalen ros een weg naar kantoor baant. Op zich is het geen heldhaftige daad, maar gezien het ellendige weer van de voorbije weken, is een portie applaus wel op zijn plaats. Ik heb in december en januari mistbanken zonder end getrotseerd, ochtendvorst, apocalyptische regenbuien en de absolute brutaliteit van een aantal autobestuurders. Ik ben net niet ten val gekomen (door die ochtendvorst) en van het fietspad gereden (door een opgedreven mastodont van een brommer). Ik moest tussendoor noodgedwongen op de autoweg fietsen omdat een chauffeur zich in de ochtendspits sans gêne op het fietspad parkeerde, met de woorden: “Zeg, het is maar voor even hé, madam.”

Uitgescholden ben ik ook, voor ik het vergeet. Door de man in een ‘betere’ Duitse vierwieler, die me verweet zonder licht in de mist rond te rijden. Met twee uit de kluiten gewassen LEDS op het stuur én een knipperlicht achteraan voelde ik me op dat eigenste moment nochtans een mobiele kerstboom. Het concept bekoorde hem blijkbaar niet, maar zelfs in die omstandigheden ben ik blijven lachen, verbeten doorfietsen, mezelf inpeperen dat negatieve stress niet hoeft. Tot ik op kantoor kwam en mijn gal mocht spugen. Oh zaligheid! All hell gates were loose!

Want laten we eerlijk zijn: klagen lucht op!
Ik walg van die f**king chauffeurs met te dikke karren die menen dat op de openbare weg dezelfde regels gelden als op de oprit voor hun wansmakelijke villa!
Ze zijn arrogant!
Ze gebruiken nooit richtingaanwijzers!
Ze geven gas bij oranje!
Ze vinden een rood het schoonste kleur om door te rijden!
Ze vinden fietsers marginaal, de lagere kaste, tuig van de richel!
Ze zijn een ‘erkend rijbewijs’ onwaardig!

Ik heb het allemaal gezegd, of een deel ervan op zijn minst gedacht. Voor de campagne ’30 dagen zonder klagen’ van start ging, uiteraard. En alsof het lot ermee gemoeid was, werd die negatieve teneur vrijdag compleet van tafel geveegd, toen ik naar huis fietste. Aan de oversteekplaats waar tweewielers in principe voorrang moeten geven, kwam een parmantige Audi Q8 aangezoemd. Hij reed ietwat achteloos door – hij had het recht – tot hij me zag staan, netjes wachtend aan de kant. Daarop remde hij abrupt, schakelde in achteruit en gebood me glimlachend om over te steken.

Mein Gott! Ik was compleet van mijn melk. Vond even de pedalen niet meer en viel ternauwernood omdat ik wou zwaaien, dank u zeggen en afslaan tegelijkertijd. Deze Q8-man was mijn instant George Clooney, mijn breng-me-ontbijt-op-bed en ik-zal-nooit-meer-iets-zeggen-over-dure-Duitse-auto’s. Hij heeft me tot het hogere inzicht gebracht: positivisme loont, net zoals 30 dagen zonder klagen.

Ik ben het dit weekend prompt gaan vieren met een stevig caloriebommetje bij Adriaan. Pas op 16 februari 2018 zal ik terug chagrijnig rondlopen en in halve toorn ontsteken omdat ik ’s mans nummerplaat niet noteerde of een vluchtig gesprek aanknoopte, daar op die oversteekplaats. Ik zal kniezen, emmeren, eindeloos zagen omdat het tussen mij en hem nooit ’30 dagen mét’ wordt. Ik zal niet te genieten zijn, omdat mijn zekerheid heet: 335 dagen per jaar voluit klagen als ik er zin in heb*.

(*graptje!)

www.30dagenzonderklagen.be

bene van eeghem blog

Het testbeeld van de BRT

Beste Sint

Na 39 jaar in dit leven begin ik steeds meer verknocht te geraken aan kleine eenvoud en hoe het vroeger was. Het ouderlijk gezag waarschuwde mij twee decennia geleden al voor die evolutie. Ik heb hun bedenkingen toen feestelijk weg gelachen: mij zou het nooit overkomen, haha, de “hang” naar de goeie ouwe tijd en het testbeeld van de BRT;

Maar kijk, vandaag is het wel degelijk zover. En aangezien u op deze datum stilaan inpakkende bent om naar uw Spaanse heimat terug te keren, neem ik aan dat u nog net genoeg tijd heeft om akte te nemen van mijn wensen en verzuchtingen.

Wilt u, om te beginnen, volgend jaar alstublieft “slijm” uit uw Spaans Stockhuis schrappen? Om de een of andere reden is het vandaag bon ton geworden om kinderen dat spul te schenken, waardoor ouders zich net niet spontaan in de psychiatrie aanmelden. De oudste hier kreeg zes (jawel, zes) potten van dat goedje cadeau. Ze geniet ervan om ad infinitum met het spul te zooien en er zelfs doucheputjes mee te pimpen. Aangezien het slijm ook nog eens vol minuscule bolletjes piepschuim zit, loop ik al twee etmalen als een bezetene te stofzuigen en te poetsen. Ik vraag u formeel om paal en perk te stellen aan deze – nochtans legale – commerciële terreur. Schenk een pop, een bal of beide. En daarmee basta.

Duidelijkheid: kan dat ook bij uw volgende passage in onze Hanzestad? Ik vernam immers dat u in de school van mijn kadeeën langs kwam met een officiële politieauto. Mijn koters zijn gelukkig op de hoogte over uw surrealistisch statuut, maar voor de nog-gelovige-zieltjes is zo’n intrede compleet verwarrend. Ik zie de bui al hangen als die bengels bij de volgende opendeurdag van de lokale politie vragen om eens “pieten” te tonen, of doodleuk opperen dat de sirenes op het dak van het politionele wagenpark gewoon toeters van Fisher Price zijn. Hou de zaken aub gescheiden, bij de intrede van 2018. Flikken zijn flikken, u rijdt op een schimmel. Capisci?

Een sperperiode: gaat u daar ook met uw syndicaat over praten? Zo hoeven ouders die in september nog gauw een ontbrekende geodriehoek kopen voor hun lagereschoolsmurfen, niet uit te leggen waarom het “lekkers” van uwentwege al te koop wordt aangeboden. Zelfs al zijn chocolade en marsepeinen smartphones waanzinnig lang houdbaar: ik wil ze niet meer voor 15 november in de winkel zien liggen. Net zoals vroeger: een focus op strikte data. Punt uit.

En nu ik toch bezig ben: swiffert u meteen ook alle updates de wereld uit? Kunt u de digitale revolutie puh-lease definitief stabiliseren, zodat we zelf niet de neiging krijgen om in schouwen te kruipen en het kieken uit te hangen? Want net toen ik deze brief begon, seinde mijn laptop dat het weer van dattum is: de software moest bijgewerkt. Uit arren moede tik ik alles dus gewoon op mijn aaiFoon, die recent ook een verse aansturing kreeg. “Even geduld” is een dooddoener geworden op alle schermen in ons huishouden en dat, beste Sinterklaas, suckt big time.

Ik hoop dat mijn noodkreet duidelijk is. Geef de wereld de eenvoud terug, Sint, ook al is ze bestickerd met aangevreten appels en worden online aankopen thuis geleverd nog voor we ze besteld hebben. Maak het leven af en toe weer zoals vroeger. Zonder slijm, zonder politieauto’s en met het testbeeld van de BRT. Alleen daar is “even geduld” écht op zijn plaats.

Dank bij voorbaat.

Je vrome kapoen,

Bene Van Eeghem

bene van eeghem blog

Vanonder het stof

“Excuseer, weet u waar we cadeaubonnen voor Lumière kunnen kopen?”

Ik stel de vraag beneden, in het geheel vernieuwde restaurant. De ontmoetingsplek van weleer heeft haar sobere interieur omgeruild voor stijlvol Scandinavisch design. Lees meer